De voorbije dagen zat ik in een vrij stevige 'rush' om haar los te laten.

Ik had een afsluitende brief geschreven, die ik haar ging opsturen. Iets in de genre van "loslaten moeilijkste wat ik ook heb moeten doen, het ga je goed, hoop dat je gelukkig wordt, weet dat je ooit zal terugkomen, maar kans is groot dat de deur toe zal zijn voor jou, kunt altijd op me rekenenen, zal het verleden koesteren, blablabla".

Heb haar dit niet gestuurd, met de gedachte dat ik dit pas zou doen moest ze me werkelijk niets meer kunnen schelen.

Vanochtend werd ik wakker, had weer hele nacht over haar gedroomd, en moet sindsdien terug een tijdje aan haar denken. En opeens kwam de gedachte terug in me op "ik kan haar nog steeds terugkrijgen (ooit, wanneer we elkaar terugzien in een leukere setting)".

En ook al heeft ze me als stront behandeld, ik weet dat ik van haar een betere mens kan maken dan dat ze momenteel is. Ook daar draait liefde uiteindelijk om.

Ik voel de arm van Cupido, en hij doet er alles aan om me terug naar haar toe te trekken. Het zint hem niet dat ik het wil loslaten. Maar ik moet dit doen. De lokroep van de terugval is groot. Wat is zijn gefladder moeilijk om aan te weerstaan...

Ik blijf doorzetten, en ik slik mijn overtuiging, dat dit ooit terug in orde zou komen, volledig in. Nooit heb ik de strijd voor iemand opgegeven, en nu doe ik het voor de persoon van wie ik het meest heb gehouden in deze wereld. Vreemd hoe het soms kan lopen...

Het spijt me Cupido, hopelijk begrijp je me ooit en sta je terug aan m'n zijde.
We waren een goed team Maar jij bent je kunnen kwijt, jij moet je pijlen terug beter leren schieten!