Heb een tijdje niets van me laten horen. Heb ook een paar leuke, en tevens vervelende dagen achter de rug.

Leuk omdat ik was uitgenodigd op een prachtige plekje in Spijk door een vriend, lekker gelachen, lekker gegeten, en soms een tikkie teveel drankjes. 4 dagen daar geweest, en s-avond op de scooter weer terug naar mijn eigen stekkie.

Vervelende dagen waren het ook. Eergisteren heb ik mijn ex gebeld.
Ik wilde het niet, maar ik wilde praten over ons zoontje. Over dingen die niet goed liepen, en ook over waarom afgelopen zaterdag niet doorging.
Ik kreeg slechts een kort maar krachtig antwoord: ik moest maar naar de advocaat, ze wilde niet meer meewerken aan de omgangsregeling.
Verdriet en boosheid nam bezit van me.
Zo'n goede moeder ben je uiteindelijk dan toch niet, dacht ik bijmezelf.

Ik had dit kunnen weten.
Het sluipt erin. Ik besta niet meer voor haar, alleen ze vergeet 1 ding: samen hebben we een kind, en zij beslist daar niet alleen over. Dat je mij aan de kant zet, prima, maar je neemt mijn zoontje niet van me af.
Naschoppen heet dit. Of zijn er nog andere bewoordingen voor?
Ja, alleen ik zal ze hier niet neerzetten.

Gistermiddag, specialist op het gebied van familierecht, een advocaat dus, gebeld. Ik kreeg dit adres van een goede vriend van me, die op zijn beurt weer bevriend is met die advocaat.
Gelukkig kan ik morgen daar al terecht. Donderdag om 10.00 uur.
Dan zal ik die weg moeten nemen. Garantie is dit niet tot succes, dat weet ik, maar ik wil de gewone weg bewandelen.

Vanmorgen een mail gestuurd naar mijn ex.
Hieronder een gedeelte van die mail: (p.s. de naam van mijn zoontje heb ik weggehaald hier, maar niet in de mail)

"Hallo,

Naar aanleiding van de afgelopen weken het volgende:

Gistermiddag heb ik een afspraak gemaakt bij het advocatenkantoor, gespecialiseerd in familierecht, hier in mijn woonplaats, aangaande de omgangsregeling van N, onze zoon.

Dit mede door ons telefoongesprek eergisteravond, waarin je te kennen gaf, dat je niet wilde meegaan met enig ander voorstel, dan alleen die van jou!
Vervolgens heb ik je gisteren gemaild, om te komen tot een minnelijke schikking, waarin het mij enkel en alleen gaat om N, maar kreeg slechts een mailtje terug met de woorden: "Omdat jij niet normaal bent".
Dit heeft mij doen besluiten, om mij te richten tot de rechten die ik heb als vader, en niet meer verder afhankelijk te zijn van jou en je verdere invloeden en stemmingen, waar die ook moge vandaan komen.
Donderdag 23 juni jl belde je om te zeggen dat onze mondelinge afspraak met onze zoon N, voor zaterdag daarop (25 juni) , niet kon doorgaan, omdat jezelf had besloten iets anders met hem te gaan doen. Je had zelf al iets besloten, terwijl je duidelijk wist, dat de zaterdag, zoals onderling afgesproken, de dag was voor de omgangsregeling.
Hier behoor je dan ook rekening mee te houden, en had je je dagen anders moeten inplannen.
Ik ben hierin duidelijk niet mee accoord gegaan, maar, eens temeer blijkt, dat je dan als vader, niets te vertellen heb, en afhankelijk bent van het wel en wee van je ex.
Hoe die zich op dat moment voelt en gedraagt.
Ik heb je die morgen nog opgebeld, maar kreeg geen gehoor.
Als dat een normale gang van zaken is in jouw ogen, zie ik het toch anders

Er waren geen aanwijzingen om enig contact met mij, te weigeren, maar blijkt eens te meer, dat het moet worden gezien als een last van jouw kant, en je gewoon doet wat je zelf wilt.
Want je heb nu iemand anders, die zelfs mijn plek als vader inneemt.
Eigenlijk pas ik in het hele verhaal niet meer, wat ik kan begrijpen, maar we hebben samen wel een zoon. Die band kan je niet verbreken.
Je vertelde me nog, twee weken geleden, hoe fijn het was om, om zo met elkaar te kunnen omgaan. Is dat slechts een leugen?
Je kwam dit nog speciaal tegen me vertellen......net toen ik N had terug gebracht.

Spijtig om deze weg te moeten nemen, maar blijkbaar ben ook jij vergeten, dat onze zoon ook zijn vader nodig heeft."

Echt, ik heb van alles geprobeerd om toch onderling afspraken te maken, proberen te vermijden dat wederzijds respect verloren zou gaan, maar dit is niet te doen.
Als ik het ene verwijt na de andere om mijn oren krijg, opmerkingen die kant noch wal raken, een gewone volwassen discussie niet mogelijk is, heb ik geen andere keus dan dit.

Ik hoop dat ik jullie niet teveel vermoeid heb met dit lange verhaal, maar de conclusie is duidelijk:
morgen de lange en emotionele weg in. En maar hopen dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Ron
x