Het is alweer even geleden dat op deze site mijn verhaal heb geschreven, maar er is veel gebeurt de laatste weken.

We in de tussentijd eigenlijk heel weinig contact met elkaar gehad, en ik merkte dat dat me goed deed, maar toch waren we nog steeds financieel aan elkaar verbonden en dat voelde voor mij als een blok aan mij been, al was het natuurlijk wel fijn dat ze nog steeds de helft van alle koste mee betaalde.

Eergisteren zaten we voor de eerste keer bij elkaar voor de financiele afwikkeling. Ik had een lijst met onkosten gemaakt welke door haar beslissing nu gemaakt moesten worden, ik stelde direct voor dit door tweee te delen. Allebei 5000 euro. Als ze mij dit betaalde was ze overal vanaf. Geen verbouwing, geen dubbele hypotheek geen lasten. Ik zeg een ongeloofelijk netjes aanbod!

Maar zij en haar vader wilde niet meer dan de helft van de splitsings-akte betalen 350 euro!!! Ik werd woest, negen jaar verkering, samen een half jaar geleden een huis gekocht, twee hypotheken, enorme verbouwing. En dan zeggen "Kerel ik heb geen zin meer, hier heb je 350 euro en zoek het maar uit met de rest van je huis en je hypotheken. RESPECTLOOS!

We gingen maandag avond uit elkaar, ik en mijn broer dreigde met een advocaat en zij en haar vader in tranen, maar ze wilde niets betalen.

Gisteren zat ik op mijn werk en we hadden s’avonds al een plan bedacht waarbij ze 10.000 moest betalen, het voelde goed, nu zou ik haar terugpakken, dit was zoete wraak en het plan was waterdicht!

Gisterenmiddag kreeg ik twijfels, niet uit medelijde, maar had ik wel zin in een financieele afwikkeling van 6 maanden, ik wilde van haar af, ze was nu het blok aan mijn been geworden, dat ze niet wilde betalen was respectloos naar mij en mijn familie toe.

Toen zag ik de oplossing, ik heb mijn baas gesproken en direct naar huis gereden. In de auto heb ik haar vader gebeld hij was thuis, dan kom ik er nu aan zei ik, en zorg dat zij ook thuis is want we gaan het nu uitpraten!

Bij haar thuis aangekomen, ben ik aan tafel gaan zitten, biede gingen ze tegenover mij zitten. Ik hield het kort: “ Ik heb het helemaal met jullie gehad jij betaald mij 350 euro en daarmee klaar, ik wil verder en die paar duizend euro waar ik recht op heb trek ik ook nog wel, volgende week naar de notaris en klaar ermee, de groeten. En ik liep weg, ze waren allebei sprakeloos, ze liep me nog achterna, maar ik liep door ze zei nog wat, ik weet niet wat, volgens mij keek ze me nog lang na toen ik weg liep.

Deze beslissing was het beste voor mij het was een moedige beslissing. Ze komt er nu genadig vanaf, maar dat doet me niets. Wellicht heeft ze nu een groot schuldgevoel of is ze opgelucht, het doet me niets! Helemaal niets!

Misschien neem ik nu teveel verantwoordelijkheden op me, teveel hooi op mij vrok, ik trek wellicht teveel naar me toe. Ik weet het niet. Maar ik heb haar geld niet nodig, zonder dat kom ik er ook wel.