Na hier en daar al wat gelezen te hebben, toch begonnen met mijn eigen blog, omdat ik het voor mezelf fijn vind om het van me af te schrijven en er later misschien nog veel aan heb.

Mijn ex-vriendin heeft het ongeveer 2 maanden geleden uitgemaakt met de reden dat het gevoel weg was. We hadden er samen 2,5 jaar opzitten, iets langer. Nou is die 2,5 jaar niet ons hele verleden.

Wij leerden elkaar kennen toen we 13 waren en praatten vooral via msn toen. In die msn-gesprekken was duidelijk een klik en een paar maanden later kregen wij verkering. Na 3 weken liep dit ten einde, maar we bleven vrienden. Hoe jong ik ook was, zij voelde voor mij als de ware. Misschien omdat ik voor de eerste keer echt verliefd was, ik weet het niet. Later dat jaar nog heel even een weekje met elkaar gehad, maar dat liep ook uit op niks. Wij hebben deze relaties nooit echt als serieus ervaren, meer een kalverliefde.

Hierna is onze band alleen maar sterker en sterker geworden. Ik had een speciaal gevoel bij haar dat niemand mij ooit gegeven heeft en zij had hetzelfde bij mij. Tussendoor nog wat kalverliefdes gehad, maar die hebben ook nooit lang mogen duren.

Toen ik 16 was en zij nog 15 heeft zij mij bekend 'weer' (ben niet zo zeker of ze die eerste keer echt verliefd was, of dat het toen meer ging om het vriendje hebben) verliefd op me te zijn. Ik had toen eigenlijk de hoop al een beetje opgegeven, maar diep in mijn hart voelde ik zeker nog wat voor haar. Eerst wilde zij geen relatie en daarna ik niet. Zo hebben we een beetje om elkaar heen gedraaid, maar uiteindelijk toch de poging gewaagd.

Bij mij kwamen toen na 2 maanden toch wat twijfels opspelen. Het voelde allemaal anders dan voorheen (tijdens de kalverliefdes), het was niet hetzelfde. We hebben toen veel met elkaar gepraat en ik ben uiteindelijk in de relatie gebleven en daar heb ik ook absoluut geen spijt van gehad, want het was geweldig met haar!

Nadat de tijd verstrekte werd alles wat rustiger. Zij is van haarzelf niet echt zo'n seksbeest (mede door de onzekerheid van haar lichaam), ik wel een beetje :$. Soms had ik daar wel moeite mee, maar ik had het voor haar over. Voor mij kwam een soort rust, veiligheid en een toekomstbeeld op zijn plaats. Ook mijn gevoelens voor haar werden intenser en ik begon te beseffen hoeveel ik van haar hield.

Ik was altijd wel veel bezig met school. Mijn familie stimuleerde mij om goed te leren en dat deed ik dus ook. Ik maakte niet altijd tijd voor haar vrij, hoewel het eigenlijk gewoon goed op school ging.

Nu zijn we beide 19 en heeft zij het dus uitgemaakt. 2 maanden zijn verstreken en we hebben nog steeds contact. Die 2 maanden zijn een beetje wisselvallig verlopen:
- De eerste 2 weken heb ik eigenlijk niet echt contact opgenomen. Zij kwam wel steeds vragen hoe het kon dat ik zo snel verder kon (ze zag op twitter dat ik uitging) en of ik haar dan nu al vergeten was. Natuurlijk was dat niet zo! Maar ik zocht afleiding en wilde eigenlijk zo snel mogelijk mijn leven weer oppakken. Dat heb ik haar ook uitgelegd.
- Er waren nog wat vragen die in mijn hoofd speelden en daar had ik toch antwoord op nodig. We hadden dus samen afgesproken en ik heb antwoord gekregen op mijn vragen. Het was heel gezellig samen en ze bleef maar meefietsen, omdat ze geen afscheid kon nemen.
- De volgende dag moesten we samen werken en ook na het werk fietste zij een heel stuk mee, terwijl zij een hele andere kant op moest. Ze gaf aan dat ze twijfelde of ze wel de goede beslissing had genomen. Ze had me op de één of andere manier toch nodig, maar door de twijfels wilde ze me nog niet terug nemen. Ze was wel bang dat als ze erachter zou komen dat ze mij terug wilde, dat ik al verder was. Ik gaf aan dat die kans erin zou zitten.
- Toen die week af en toe contact gehad en nog wat leuke dingen samen gedaan. Toch deed ieder afscheid weer pijn, ik wilde bij haar blijven.
- Later die week vierde zij haar examenfeest met een vriendin. Ik was uitgenodigd, maar ze verwachtte niet dat ik kwam. Als verrassing was ik toch gekomen, maar het viel tegen. Ik ging dus ook weer eerder naar huis en zij liep met me mee naar mijn fiets. Ik huilde en zei dat ik haar miste. Toen hebben we nog geknuffeld en ze zei dat het wel goed met me kwam en dat ik sterk was. Ze vond het knap dat ik op haar feest kwam.
- Die dag erna heb ik toch al het contact met haar verbroken. Ze leek mijn keuze te accepteren. Tot ze later in die week toch weer belde dat het niet goed met haar ging. Ze miste me, was ziek, kon niet goed slapen etc. en dacht dat ze misschien toch de verkeerde keuze had gemaakt. Ik heb haar gezegd dat ze goed moest nadenken.
- De 3 weken die volgden hebben we toch weer wat contact gehad. Zij vertelde vooral veel aan mij, maar ik liet mijn ware gevoelens toch een beetje achterwege.
- Toen ben ik eigenlijk tot een besluit gekomen om nog voor haar te vechten. Ik wilde eigenlijk weer wat leuke dingen doen om de vlam wat aan te wakkeren (we deden niet veel meer dan op de bank tv kijken). Ik heb dit besluit genomen, omdat ik toch nog het gevoel wilde hebben dat ik nog wat voor gedaan had. Ik was me ervan bewust dat dit zwaar ging worden en dat er wel wat tegenslagen zouden volgen.
- Die tegenslagen volgden. Hoewel het heel leuk met haar was en we veel met elkaar konden praten, voelde ik mij zo alleen op de momenten dat ik niet met haar was. Veel afleiding was weggevallen (school, vrienden werken fulltime of op vakantie) en ik wilde haar ook wat ruimte geven door niet iedere dag op haar nek te zitten.
- Uiteindelijk heb ik een brief geschreven met alles wat ik werkelijk voelde, alles wat er op mijn hart lag en heb die op een bijzonder plekje van ons aan haar gegeven.

Ze vond het fijn wat ik gedaan had en het gaf haar het gevoel dat ik haar nog steeds vertrouwde en mijn gevoel bij haar kwijt kon. Ze vond de brief erg mooi. Ze vertelde over de schuldgevoelens die zij had. Ik verdiende het niet om zoveel verdriet te hebben en ze had nog steeds een gevoel dat wij de ware voor elkaar zijn, maar dat ze nu aan zichzelf moet werken. Ze wilt afvallen, haar nieuwe opleiding goed doen en weer meer zekerheid opbouwen. Ze zei dat dit misschien niet ons moment was en dat we elkaar later weer zouden vinden. Wel zijn we er beide over eens dat een nieuwe relatie niet zal werken, maar dat we kijken wat de toekomst ons brengt. We moeten sowieso eerst weer beide sterk in onze schoenen staan.

Verder zijn we ook beide van mening dat de beslissing zelf iets goed gedaan heeft. We zijn beide veel gaan nadenken en ik heb mijn ogen beter kunnen openen en tot bepaalde inzichten gekomen. Dingen die zij al vaker in de relatie heeft aangegeven, maar waar ik weinig aandacht aan besteedde.

Toch is de echte klap nu een beetje gekomen. Ben veel aan het niksen door de weggevallen afleiding en ben veel aan het huilen. Ik heb zo erg het gevoel dat zij de ware is en wil ik wachten tot haar twijfels over zijn, maar aan de andere kant wil ik gewoon verder en zien wat de toekomst brengt. Het is nu gewoon zo moeilijk, omdat je niet echt meer een zekerheid hebt.

Een lang verhaal, maar ik hoop dat ik jullie zo wel een zo goed mogelijk beeld heb kunnen geven.