Het ging zo lekker. Gister aangenomen als kok in een strandtent. Donderdag begin ik. Gister kon mijn dag echt niet meer stuk. Super lekker geslapen enz.

Vanmorgen werd ik wakker en in 1 klap was die blijheid over. Ik kon het hem niet vertellen. Hij kon me niet knuffelen van trots. Geen gefeliciteerd en kusjes. Ik had gehoopt dat ik blij kon blijven en hem kon vergeten, maar helaas. De bekende terugval is toch gekomen. Ik mis hem heel erg. Juist nu het er eindelijk een beetje goed uitziet voor mijn toekomst. Eindelijk een baan in de richting die ik wil en nog een leuke locatie ook. Dat had ik zo graag met hem willen delen. Maar helaas. Dat gaat niet.

Ik wou dat hij trots op me kon zijn. Hij heeft het zo vaak moeten aanhoren hoe erg ik het vond om alleen maar bijbaantjes te hebben die me niet verder helpen. Hij heeft me geholpen om gemotiveerd te blijven, om te blijven zoeken en proberen. Hoeveel afwijzingen ik ook kreeg, hij bleef me steunen en helpen. En dat ik mijn blijheid en dankbaarheid nu niet kan delen vind ik echt heel erg.

En natuurlijk, ik kan hem een berichtje sturen, vriendschappelijk. Maar wat heeft dat voor zin? Ik denk echt oprecht dat hij heel blij voor mij zal zijn. Maar dan...? Ik krijg hem niet terug. Bleh. Stom. Dat wordt maar op tijd naar mijn mandje vandaag. Filmpje in bed kijken en hopen dat ik in slaap val