Het gaat goed met me. Zit lekker in mijn vel, mentaal ook in orde. Maak weer grapjes in de winkel, lig soms dubbel van het lachen met mijn maat, zie het allemaal weer flink positief in.
Ook maar eens wat sinaasappels geperst, want aan vitamines heeft het de afgelopen weken flink geschort.

Eergisteren de advocaat gesproken.
2 opties: of de normale procedure aangaan (duur minimaal 3 maanden), of een kort geding aanspannen.
Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Optie 2 dus.
Vandaag kopie ontvangen van de 2e brief die is uitegaan naar mijn ex. Daarin wordt met klem verzocht, per ommegaande te reageren.
Bij gebreke van reactie zal er een kort geding worden aangespannen.
Erg zakelijke, en ietwat onvriendelijke brief, maar dat moet dan maar. Zoals ik al eerder vertelde, de speeltuin is gesloten!

Maar dan toch diep in mij weggestopt, de tweestrijd.
Niet of ik dit wel moet doen, ik heb geen andere keus, maar had het allemaal zo anders gewild.
Waarom moet dit nu zo lopen? En eigenlijk gun ik dit haar ook niet. Het wordt zeker geen gemakkelijke weg, de hele procedure, niet voor mij, maar ook niet voor haar. En juist dat wilde ik haar besparen en mezelf.
Liefst wil ik dat zij gelukkig is, zonder allerlei getouwtrek van beide kanten. Het heeft impact aan beide kanten.

Gisteren heb ik haar nog een mail gestuurd. De laatste mail.
Een vriendelijke mail.
Heb me nederig opgesteld, en gesmeekt om mijn zoontje. Gevraagd of het niet mogelijk was om rustig met elkaar te praten.
Geen reactie...het blijft stil.
Doodgezwegen!

Heb er alles aan gedaan wat in mijn macht lag.
Goede dingen, en verkeerde dingen.
Ik heb gescholden, gevloekt, gehuild, lieve mails verstuurd, boze mails verstuurd! Met alleen maar 1 doel: mijn zoontje.
Niets mocht baten.

Dat hoofdstuk is voor mij nu ook uit.
De rest laat ik aan mijn advocaat nu.

Ik ben er klaar voor, om de procedure in te gaan.
Met slechts 1 doel, mijn allerbelangrijkste doel: mijn zoontje.
En die dag zal komen, dat ik mijn manneke in mijn armen kan sluiten!

Ron
x