Waar te beginnen... Ik heb lang niks meer op deze site geschreven, terwijl ik hier vroeger niet weg te slaan was... Vroeger, waarvan het begin pakweg twee jaar geleden ligt, toen het uitging met M...

Er is wel weer veel gebeurd na de laatste keer dat ik hier schreef, maar ik had nog niet de behoefte noch de inspiratie gevoeld om er wat over te schrijven. Maar nu, nu is dat anders. Nu is er meteen een impuls gekomen om wat te schrijven...

De situatie is lang hetzelfde gebleven. In een notedop was er geen contact meer tussen M. en mij, al ongeveer anderhalf jaar niet. Ik had haar ook niet meer gezien en evenmin via via iets gehoord. Hoewel ze in mijn geest nog steeds actueel was, leek het alsof zij niet in dezelfde wereld leefde, laat staan in dezelfde stad als waar ik woon. En mijn geest kon haar niet met rust laten. Kon geen berusting vinden in het feit dat we helemaal geen enkel contact meer hadden, zocht dat vooral in (overigens sluitende) theorieen over angst; dat ze bang was voor contact met mij, omdat zij ook nog gevoelens voor mij zou hebben en het haar teveel zou confronteren, of dat ze bang was dat contact met mij misschien zou leiden tot een hereniging, waarbij ze bang zou zijn dat dat zou resulteren in een herhaling van zetten en ze nog een keer die pijn, dat verdriet en die teleurstelling van toen moest meemaken...

Na zeker een jaar geprobeerd te hebben los van haar te komen, verder te gaan, merkte ik dat dat op deze manier voor mij niet leek te lukken. Vooral omdat er zoveel redenen waren voor mij om aan te nemen dat dit ook niet was wat zij wilde, maar dat ze gewoon niet anders kon voor haar gevoel, niet anders durfde... Een romantische ziel die gelooft in ware liefde kan bovendien nog flink wat olie op het vuur gooien. Gesprekken met anderen die bevestigden dat mijn theorieen heel wel eens waar zouden kunnen zijn, versterkten dat gevoel... Dus heb ik geschreven; open en eerlijke brieven, maar ook neutrale mails, een schot hagel lossend en hopen dat tenminste één hagelsteentje doel treft en ze reageert. Zonder succes...

Toen ging ik eind vorig jaar naar een land waar wij beiden een geschiedenis mee hebben, waar we beiden als studenten lange tijd hebben gezeten. En alsof het lot een seintje wilde geven, kwam ik haar toen, voor het eerst in ongeveer anderhalf jaar, weer tegen. Op de luchthaven, voor de gate, toen we allebei in hetzelfde vliegtuig zouden stappen...

Kort samengevat deed die ontmoeting wel veel met me. Hoewel de verbale uitingen slechts oppervlakkig waren, zei voor mijn gevoel de lichaamstaal een hoop meer en zeker na mijn laatste openhartige brief was ik erg onzeker geworden hoe ze nu tegen me aan zou kijken. Maar de non-verbale communicatie vertelde me, naar mijn idee, dat het 'goed' was. En ik meende in haar te lezen hoe ik er zelf uit moet hebben gezien; een mix van vertrouwdheid en genegenheid, vermengd met angst en verbazing.

In dat land aangekomen, had ik afgesproken met een gezamenlijke vriend van ons en het bleek dat zij kort daarvoor ook met hem afgesproken had. Dat maakte me nerveus; nu zou ik misschien na al die tijd updates krijgen waarvan ik niet wist of ik ze eigenlijk wel horen wilde, wel trekken zou... Maar de kunstenaar die naar aanleiding van mijn naam een kunstwerk had gemaakt met een tekst erop, een paar dagen eerder in dezelfde stad, leek gelijk te krijgen: "er is niets om bang voor te zijn". De toevoeging sprak voor mij ook boekdelen "jouw voetsporen, die het bewijs van jou vormen, zijn nog altijd betrouwbaar en vast aan het schitteren". De gezamenlijke vriend vertelde dat er niet gesproken was over liefde of iets dergelijks, maar zei uit zichzelf dat 'M. ook nog single was, he?'. Toen ik zei dat ik dat vermoedde maar niet wist, zei hij dat hij nergens uit kon concluderen dat er iemand anders was. En het kwam me voor dat als je wel een relatie hebt en je spreekt af met een vriend, zoiets wel ter sprake zal komen. Ik was gerustgesteld en begon erin te geloven dat het lot me misschien uiteindelijk wel goed gezind zou kunnen zijn...

Zo werd een nieuwe strategie ingezet na terugkomst, waarvan op dit moment nog slechts één stap gezet was, wederom in de vorm van een neutraal mailtje. Nu is het zo dat Valentijnsdag nadert, waar de meesten hier zich wel bewust van zullen zijn. Bovendien is het op Valentijnsdag bijna precies twee jaar geleden dat onze wegen zich scheidden. Ik had besloten om, wat ik vorig jaar niet gedaan had, haar een Valentijnskaartje te sturen. De voorbereidingen waren getroffen; kaartje gekocht, tekstje verzonnen... En terwijl ik dit net met een vriendin van me aan het bespreken was, besloot ik nog even op d'r Hyves-pagina te kijken. Wat ik wel vaker doe en eigenlijk gebeurt daar nooit iets.

Maar nu stond er een krabbel van een goeie vriendin, waarin zij de groeten doet aan één of andere jongen... Met mijn nuchtere verstand kon ik eigenlijk geen andere reden verzinnen waarom dat meisje de groeten zou doen via een krabbel op Hyves, dan dat er iets was tussen M. en die jongen - een naam overigens, die ik verder niet ken.

Wat gaat er dan door je heen... Als je al twee jaar moeite hebt met iemand los te laten, de weerstand uiteindelijk breekt en je het gevoel hebt dat je misschien niet geforceerd bezig moet zijn met loslaten, maar je hart volgen, eventueel onder het motto 'misschien bestaat ware liefde en zijn deze complicaties allemaal ergens goed voor', en je leest zo'n kort, op zich nietszeggend zinnetje...

Tintelingen, kippevel, een maag die dichtknijpt. Een verdoofd gevoel. Een mengsel van verdriet, walging en ongeloof, vagelijk vermengd met het gevoel alsof ik de domste idioot van deze hele wereld ben. Hoe naief heb ik kunnen denken in termen van ware liefde? Misschien geldt dat voor Dracula, 'true love never dies', maar Dracula blijft een film... De scepsis die zich van mij meester had gemaakt na de nodige teleurstellingen die ik te verwerken kreeg na de breuk met M. had ik net in de wacht gezet, onder het motto "misschien niet te snel conclusies trekken". Ik had romantiek, diepere betekenissen, liefde, lot, dromerijen, optimisme, verwantschap en loyaliteit weer toegelaten, na veel daarvan helemaal aanvankelijk nogal ruw te hebben afgeschreven. Maar ik ben een idioot. Mensen vertrouwden aan deze site toe dat ze hoop hadden, sluitende theorieen hadden waarom het nog goed zou kunnen komen, geloof hadden in dat op z'n minst een positieve wending in de situatie zou kunnen komen, om een poosje later DE blog te schrijven, de blog dat het definitief niet meer goedkwam, de blog dat er een ander was... En ik dacht, zoals dat gaat met heftige en onwelkome gebeurtenissen, dat dat anderen misschien kon overkomen, maar dat ik die dans zou kunnen ontspringen... Hoe naief...

Ja, dat is een impuls. Maar ik bemerkte ook iets bij mezelf wat als een vreemd soort berusting voelde; het gevoel van 'de teerling is geworpen', mijn ideeen en theorieen zijn wellicht nergens op gebaseerd geweest en als het feit dat ze nu een ander heeft inhoudt dat ze de keuze heeft gemaakt om mij definitief achter te laten en iemand anders toe te laten, dat impliceert dat haar geluk wellicht écht niet met mijn bestaan meer samenhangt. Als mijn rol in haar leven, haar geest, haar hoofd en haar hart beperkt is tot die van haar eerste geliefde en er in haar niets is dat het die grens nog over wil trekken, is er niets meer om voor te vechten. De strijd is gestreden en het wordt tijd dat zelfs de meest verstokte romantische dromer zijn zwaard laat zakken...

Maar daar staat tegenover dat er zich ook meteen gedachten opdringen die willen ontkennen dat het om een nieuwe geliefde gaat. Zo'n krabbel op Hyves aan mijn ex-vriendin, waarin iemand de groeten doet aan iemand met een jongensnaam, dat hoeft toch niet per se te betekenen...? Kan het niet om een vriend of kennis van de krabbelaarster gaan die toevallig in de buurt is van M. en M. ook opzoekt? Of goed bevriend met haar is geraakt? Want, dat moet misschien vermeld worden, de krabbelaarster woont niet bepaald dichtbij M. in de buurt en het contact is, voor zover ik weet, tegenwoordig sporadisch genoeg om er vanuit te kunnen gaan dat het niet iemand uit 'de vriendenkring' of zoiets is. Maar hoe dan ook, eigenlijk vertelt mijn nuchtere ik dat er geen andere uitleg mogelijk is dan die ik er net aan heb gegeven. Na twee jaar is het Zwaard van Damocles gevallen, de bijl die ik zolang gevreesd heb, en ben ik niet langer de enige jongen met wie M. ooit gezoend heeft, aan wie M. ooit haar genegenheid getoond heeft. De rest wil ik niet eens over nadenken.

Lang heb ik er rekening mee gehouden dat dit nieuws zou kunnen komen. Eerlijk is eerlijk, na de update van de gezamenlijke vriend had ik dit op zo korte termijn niet verwacht. Maar misschien heeft ze expres niks tegen hem gezegd, omdat ze wist dat ik hem ook zou opzoeken. Is ze zich er bewust van wat dit nieuws met mij zou kunnen doen en wil ze me er soort van tegen beschermen. Maar goed, ook heb ik op een gegeven moment gedacht dat het misschien juist goed zou zijn als ze iemand tegen zou komen. Want eveneens eerlijk is eerlijk, ik heb ook nog twee relaties gehad na M. en die hebben veel losgemaakt. Misschien heeft zij dat ook nodig, om te beseffen dat het nog niet af is. Zo heb ik wel gedacht. Net zo goed als ik uit mijn eigen ervaring weet dat het hebben van een nieuwe relatie, niet ook automatisch het verleden en de daarbij behorende gevoelens uitvlakt. Maar dat gold voor mij. Dat hoeft niet universeel te gelden. Wellicht is niet iedereen zo'n kluns als ik.

Ik ben bang dat ik nu aan het einde van mijn verhaal ben gekomen... Wat vervelend is, want dan moet ik bedenken wat ik zodadelijk ga doen, want daar zit je dan, net zulk nieuws gehoord hebbend... Ja, ik moet eigenlijk dringend iets aan mijn studie doen vanavond, maar of dat er nog van komt... Misschien moet ik morgen gewoon maar vrij nemen van mijn werk en dit nieuws even z'n ding laten doen. Heb ik morgen nog wel tijd om voor morgenavond voor te bereiden.

En wanneer weet ik zeker of ik die o zo onschuldig ogende boodschap in de krabbel wel juist heb geinterpreteerd? Ik hoop dat dat niet lang duurt; nu dit in de lucht hangt, wil ik het eigenlijk zeker weten ook. Al hoop ik dat de kunstenaar waar ik eerder schreef toch gelijk had, en dat er niets is om bang voor te zijn... Nou ja, als mijn interpretatie klopt, krijgt hij automatisch gelijk. Dan is er daadwerkelijk niets meer om bang voor te zijn. Dan is de teerling geworpen en het spel uit.

Maar misschien - hopelijk - vormt dat ook een manier om de blik van het verleden af te trekken en na zo lang weer naar voren te richten...