Eind augustus hoorde ik van een vriendin dat zij via via gehoord had dat mijn ex er nog meer vriendinnen op na hield. Zij waarschuwde mij voor hem. Wat was ik boos toen ik dat hoorde. Had hij werkelijk mij, zijn ex én nog meer vrouwen aan het lijntje gehouden? Maar het waren via via verhalen....dus ergens geloofde ik het ook niet. Ik heb het hem wel gevraagd, zijn antwoord luidde kort, bondig en zonder aarzelen: nee, zeker niet!

Maar gisteren kreeg de roddel toch een gezicht. Een hele lieve vrouw. Een schat. Een vrouw die niet stevig in haar schoenen staat en het hart op de goede plek heeft. Anderhalf jaar hadden ze wat gehad..waarin hij ook wat met mij en zijn ex had...

Wat een gruwelijk enge zieke vent is dit. Een wolf in schaapskleren. Wat ben ik woest. Hoe heeft hij het lef gehad zo'n lieve breekbare vrouw zo te gebruiken. En natuurlijk, ik ben ook belazerd, maar ik ben sterker dan zij. Ik kom er uiteindelijk wel...maar zij is zo breekbaar. Ik voel geen pijn op dit moment, maar vooral minachting en gruwelijke boosheid. En het enge is..de volgende staat weer in de rij...hij zal doorgaan.

Ik moet mezelf dwingen om rustig te blijven...niet naar hem toe te gaan. Het heeft geen zin. Zelfs die energie verdient hij niet. En ik vrees dat er nog wel meer naar boven komt...En aan die vent heb ik nog een mooie afscheidsbrief gestuurd....en die vent heb ik 3 weken geleden nog op ons plekje in het bos vastgehouden als afscheid. Ik volg nu de wijze raad van Senzy op: ik kan mezelf nog wel recht in de spiegel kijken..hij niet. En de beste wraak is om nu zelf gelukkig te worden! Maar oh hoe ben ik ooit in deze soap terecht gekomen......