Oh mijn god.. wat doet dit pijn.. We zijn nu officieel een maandje of 4 uit elkaar... maar nu het huis verkocht is en we ieder in onze nieuwe woning zitten dringt het pas echt tot me door.. Ik voel me zo verloren, zo eenzaam.. Hoe moet ik dit zonder jou ooit doen??

Jij gaat verder met je leven.. hebt het hoofdstuk afgesloten.. Gisteren sprak ik je nog.. en vertelde je over hem.. dat je hem hebt leren kennen.. dat je hem wel heel leuk vond.. en hij jou ook.. dat je dit weekend bij hem zou zijn.. dat je vond dat je mij dat zelf moest vertellen voor ik het van een ander hoor... Ik meen het als ik zeg dat ik hoop dat je bij hem het geluk vindt dat ik je blijkbaar niet kon geven.. maar het doet zo verdomd veel pijn...

weten dat je met hem lacht, met hem kust, met hem vrijt.. dingen die wij al heel lang niet meer samen deden.. dingen waar ik zo naar verlang.. Ik mis je zo..

De pijn beheerst mijn leven.. Ik begraaf me maar in mijn werk, zodat ik vooral niet thuis hoef te zijn.. niet geconfronteerd hoef te worden met de leegte hier.. afleiding heb... maar iedere dag weer kom ik uiteindelijk toch thuis in een leeg huis.. een huis waarin jij niet bent..

Ik hou zo zielsveel van je.. dit doet zo'n pijn... wat moet ik nu toch??

Ondanks alles wat er gebeurt is hou ik zielsveel van je.. meer dan ik ooit zou kunnen uitleggen.. Ik heb dingen vergeven waarvan ik dacht dat ik dat nooit zou kunnen.. we hebben stormen doorstaan waar menige relatie al veel eerder op zou zijn stukgelopen.. en iedere keer kwamen we er samen weer sterker uit.. dacht ik...

waarom is jouw liefde verdwenen?