bah.. alweer een dag.. om 7 uur al wakker.. en meteen kijken of jij misschien nog gesmst had.. weer niet.. natuurlijk niet.. je was bij hem...
ik sleep me moedeloos door het huis.. ik moet nog zoveel dozen uitpakken hier, lampen ophangen.. al dat gedoe.. maar ik kom niet verder dan op de bank zitten en roken

straks zie ik je weer, omdat we naar een gezamenlijke vriend gaan.. ik weet niet hoe ik op je ga reageren.. wil niet weer gaan huilen en niet weer horen dat je echt niet meer terugkomt...

ik haat de weekenden sinds jij wegbent.. morgen maar weer werken.. lekker vroeg beginnen, lekker lang doorgaan.. weinig tijd om na te denken..

Oh mijn god.. wat doet dit pijn.. We zijn nu officieel een maandje of 4 uit elkaar... maar nu het huis verkocht is en we ieder in onze nieuwe woning zitten dringt het pas echt tot me door.. Ik voel me zo verloren, zo eenzaam.. Hoe moet ik dit zonder jou ooit doen??

Jij gaat verder met je leven.. hebt het hoofdstuk afgesloten.. Gisteren sprak ik je nog.. en vertelde je over hem.. dat je hem hebt leren kennen.. dat je hem wel heel leuk vond.. en hij jou ook.. dat je dit weekend bij hem zou zijn.. dat je vond dat je mij dat zelf moest vertellen voor ik het van een ander hoor... Ik meen het als ik zeg dat ik hoop dat je bij hem het geluk vindt dat ik je blijkbaar niet kon geven.. maar het doet zo verdomd veel pijn...