Ik ben er weer, helaas, sinds 2014 een mooie LAT-relatie, in 2017 begon het dipje al, met als dieptepunt de laatste tijd (jaar?).
We hebben elkaar net via de telefoon gesproken, ik ga vanavond weer naar haar toe. Alleen om het uit te praten.
Echter, via de telefoon heeft ze al aangegeven dat mijn gevoel klopt, dat haar afstandelijkheid de laatste tijd alleen maar is toegenomen. "De koek is op!" Voor haar, maar ik hou vanaf 2014 steeds meer en meer van haar, juist omdat zij mij de ruimte gaf in het begin toen ik nog bindingsangst had.
Echter, na ongeveer 3 jaar, wanneer de verliefdheid volgens haar over is, is het alsof ze niet weet om een stap verder te nemen. Dat heb ik haar ook nooit kwalijk genomen, uiteindelijk moet ze het zelf doen, zoals ze zelf heeft gezegd dat ze nooit een lange relatie heeft gehad en de vader van haar puberzoon haar heeft mishandeld.
Ik ben kapot en apathisch tegelijkertijd, dit voelde ik uiteraard wel aankomen, dat er sinds 2017 ook nooit echt beter op is geworden. Het is tevens met ups en downs, we doen beiden ons best, mijn gevoel voor haar zit goed, alleen haar gevoel voor mij, is weg?
Voel me echt klote, was ik uiteindelijk klaar voor een vaste relatie, om met iemand samen oud te worden, krijg ik dit.
Ik ben al die tijd nooit anders geweest, heb nog steeds leuke vrienden, een mooie baan, eigen plekje, ga nog steeds uit, wel is dat minder geworden sinds de relatie uiteraard.
Zij was degene die in het begin meer wilde, ik moest haar in het begin op een afstand houden, bang om weer enorm gekwetst te worden. Ik ben geen type om iedere jaar een andere relatie te hebben, voor mij is relatie iets duurzaams, geen wegwerpartikel namelijk. Ik ging nooit met haar in zee als ik het niet zeker wist.
Dus sinds 2014 veel samen leuke dingen gedaan, uitgegaan, gereisd, salsa gedanst, lol gehad. En veel opgebouwd, zoveel samen meegemaakt, hoe kan dat gevoel dan opeens weg zijn? We hebben samen zoveel doorgemaakt, nu sta ik weer met lege handen. Het scheelt nu wel, ze zegt in ieder geval dat er geen ander is, de moeder van mijn kinderen had dat wel, dat gevoel van verraad, dat wil ik nooit meer meemaken.
Maar maakt zo'n "koek is op"-einde het minder pijnlijk? Ja en nee. Aan de ene kant, totaal geen verraad, voorlopig geen boosheid, alleen apathie, alsof ik van binnen kapot ben, uitgeput. Ik wil niet weer de datingsites afstruinen, weer de single wereld in. Ik wil gewoon met haar oud worden, that's it. Ik kon in de single wereld gemakkelijk aan dates en korte relaties komen, maar dat wilde ik niet. Vaak geeft de dame mij te weinig afstand. Zij respecteerde me, accepteerde me zoals ik ben, en gaf me in het begin genoeg afstand. Eindelijk iemand gevonden met wie ik een langere relatie kan aangaan. Met haar is het ook nooit gecompliceerd, ze leeft simpel, heeft aan weinig genoeg. Dat down-to-earth mentaliteit vind ik juist het mooie aan haar. Het interesseerde haar alleen hoe ik als persoon ben. Een nuchtere, ietswat onzekere en erg lieve en mooie vrouw. Ik heb al die jaren niets te klagen gehad.
En dat doet wel pijn, dat daar een einde aan komt. Aan alles komt een eind? Misschien ben ik wel te romantisch ingesteld, wil wel investeren in een relatie als het in een dipje zit, wil niet zomaar opgeven. Bij mij is de liefde voor haar niet alleen maar romantisch, eerste 2 jaar gaat alles automatisch. Maar meer diepte in de relatie, die op de een of andere manier nooit echt van de grond kwam. Misschien is er toch teveel verschil. Ik ken haar familie al goed, mijn familie haar ook, ook al is het contact de laatste tijd minder.
Apathisch en leeg omdat ik weer het gevoel heb totaal opnieuw te beginnen, tien jaar na mijn scheiding, nu weer een breuk. Maar nu wel heel anders, mijn tranen zijn op, maar van binnen kan ik wel janken.
Sinds mijn scheiding tot haar relatie zoveel moois meegemaakt, me opnieuw herpakt, als een happy single door het leven, zoveel gedaan, maar nu weer het gevoel met lege handen te staan, zoals bij de scheiding, wel veel geleerd uiteraard, ook van mijn relatie.
Nu op het ergste voorbereid zijn, het single leven begint weer aan te breken, hangt ook af van het gesprek vanavond met haar, maar ik vrees zelf het ergste, na "de koek is op" opmerking. In 2017 vocht ze nog voor de relatie, nu ziet ze dat het geen zin meer heeft. Ik voel me verslagen, normaliter wil ik voor de relatie vechten.

Binnenkort een verjaardagsfeest, met haar en al haar familie ook erbij, moet er niet aan denken om haar, haar zoon en haar familie niet meer uit te nodigen. Dat wil ik ook niet, zie het als een afscheidsfeest.

Wordt vervolgd..