Anderhalve week geleden heb ik je toch nog gebeld. Ik had een andere jij aan de lijn, dan de jij die mij de vorige keer zo vrolijk vertelde dat je een nieuwe relatie had. Je vertelde dat je nog steeds op zoek bent naar jezelf. Dat je je ook met haar eenzaam voelt en nog steeds niet weet of je wel een relatie wilt. Dat je het nu allemaal open en eerlijk wilt doen, maar dat je geen idee hebt waar het heen gaat. Dat je nu niet vrolijk met een ander door gaat, maar erg worstelt. Ook hoor ik je zeggen dat er veel mensen om je heen wegvallen of ziek worden, waardoor je ook zoiets hebt van je moet nu genieten. Je zegt daarbij wel een aantal keer dat dit geen reden mag zijn om een relatie te beginnen, maar toch, het speelt wel mee.

Het is bijzonder te merken wat er in mij omgaat als ik je zo hoor. De zorger-ik wil je gelijk troosten en steunen. Merkt dat je eenzaam bent, zoekende en wil er voor je zijn. Vindt dat ik je nu niet los kan laten. De liefde van verliefde-ik is grenzeloos en ziet in alles wat je zegt hoop: je bent eenzaam met haar, oh dus er is nog een kans dat je terugkomt, want bij mij ben je niet eenzaam. Of oh ik hoor je niet zeggen: zij is het helemaal! Maar ik hoor twijfel in je stem, en die twijfel bespreek je met mij..dus is er nog een kans dat je terugkomt. Zelfs als je zou zeggen: ik wil geen relatie met jou, is verliefde ikje in staat om te denken: oh, maar dat komt nog wel.

Gelukkig is mijn nuchtere ikje er ook nog. Wacht even, denkt nuchtere ik, waar is zon in dit verhaal? Hij vertelt hoe zielig hij is en jij vergeet jezelf weer! Nuchtere ikje buigt het gesprek om. Ik vertel hem hoe het voor mij voelt. Over mijn verwachtingen, over dat ik het gevoel had dat we juist naar elkaar toe aan het groeien waren. Dat ik ook niet wist of het nog wat zou worden, maar dat ik dat nog vol aan het ontdekken was. Dat de nieuwe liefde voor mij als donderslag bij heldere hemel komt. Dat ik het gek vind dat hij telkens zegt, ik wil geen relatie en pats-boem zit hij in een volgende. Maar dat dat ook ergens niet verwonderlijk is, want dat dat zijn manier van leven altijd al is geweest. Veilig, want zo hoef je niet op zoek naar jezelf. Dat het me breekt als ik bedenk hoe hij met haar praat, lacht, op de bank zit, vrijt. Maar ook dat ik het een gemiste kans vind, dat hij nu niet echt meer aan zichzelf werkt, maar weer vlucht in een relatie.

Je vertelt dat je geschrokken bent van mijn reactie tijdens ons vorige telefoongesprek. Je had niet gedacht dat mijn gevoel voor jou nog zo diep zit. Maar nu je er zo over nadenkt, vind je mijn reactie wel logisch. Je bied je excuses aan, omdat je beseft dat je me toch pijn hebt gedaan. Je vertelt dat je juist alleen vrienden met me wilt zijn, omdat ik nog zoveel voor je beteken. Je verwacht dat ik heel ongelukkig word in een relatie met jou (al haast je daarbij te zeggen dat ik nu vast denk: 'dat bepaal ik zelf wel') . Ik hoor bij de kleine kring van mensen die je echt lief hebt, en dat wil je met een relatie niet verpesten. Bij jou zijn vriendschappen duurzamer dan relaties. Je wilt mij juist niet nog een keer kwijt en wilt voorzichtig met me doen. Ik ben waardevol voor je, je geniet als we samen zijn, kunt goed met me praten, lachen. Daarom had je je de afgelopen maanden juist ingehouden, was je niet met me het bed in gedoken, ook al was de verleiding er wel. Je wilt juist respectvol met me omgaan. Niet zomaar weer een relatie met me beginnen, waarbij de kans groot is dat je me weer vreselijk kwetst en me weer kwijt raakt. En ja, het zou je raken als ik met een ander zou gaan, maar ik verdien een man die echt voor kan gaan, die sociaal vaardiger is dan jij en minder ballast heeft.

De ikjes in mij rollebollen over elkaar heen als hij deze woorden zegt. Verliefde ikje ziet weer allemaal hoop, zorgikje zegt: hij heeft je steun echt nodig, vrienden zijn kan toch wel? Achterdochtig ikje zegt ja ja, vriendschap? Is dit niet een mooie manier om van mij af te komen? Hij wil gewoon lekker verder met een nieuwe liefde die geen kritische vragen stelt.

Maar gelukkig voelt nuchter ikje zich sterk. Het maakt niet zoveel uit hoe hij vriendschap nu bedoelt. Waarschijnlijk is het oprecht, maar het kan ook een appeltje voor de dorst zijn. Maar eigenlijk doet dat er niet toe. Ook al bedoelt hij vriendschap oprecht, verliefde ikje en vriendschap met hem gaan niet meer samen. Het is tijd om voor mezelf te kiezen. Ik zeg hem dat ik het respectvol vind dat hij kiest voor vriendschap met mij. Dat ik besef dat ik veel voor hem beteken. Dat me dat veel doet. Dat dit blijkbaar de weg is die hij wil gaan, dat ik dat respecteer en dat ik hoop dat hij gelukkig wordt met haar en zichzelf gaat vinden. Maar dat ik deze weg met hem niet verder kan gaan nu. Ik moet eerst zelf helen. Dat ik nog veel gevoel voor hem heb en mezelf moet beschermen. Dat mijn gevoel nu alle kanten op gaat, dat ik rust moet terugvinden en mijn verdriet een plekje moet geven. Dat ik hoop dat ik ooit weer vrienden met hem kan zijn, maar dat tijd dat zal moeten leren.

Je zegt dat je het heel jammer vindt. Dat je dit juist had willen voorkomen. Dat het je pijn doet om mij weer kwijt te raken. Dat je gehoopt had dat ik het wel aan zou kunnen om contact te houden. Maar je snapt het wel. Je laatste woorden zijn: Tot ooit of nooit...Ik zeg alleen maar dag.

Het gesprek is nu 1,5 week geleden. Ik ben er nog veel mee bezig. Mijn verliefde ikje is nog intens verdrietig. Ik mis hem. Het is als een zware deken die in vlagen over me heen komt. Maar nuchtere ikje voelt zich nog steeds goed en sterk. Het voelt goed om een grens gesteld te hebben. De afstand geeft rust. Niet meer te hoeven vechten voor een liefde die toch niet werkt. Weer mijn eigen dingen doen. Genieten van de mooie vriendschappen die er wel zijn. Vrienden reageren opgelucht als ze horen dat ik afstand neem. Tijd zal leren of mijn grenzeloze liefde en zijn vriendschap ooit weer dezelfde weg kunnen bewandelen...

In de war
Gister woei het alles door elkaar.
Dus nu al uren bezig, wat moest ook weer waar.
Ik wou het graag met jou doen.
Maar beter is alleen.
Als dan het leven weer verstoort.
Weet ik beter waar het hoort.
Lowieke van der Heijde