God ik wou dat ik altijd op vakantie kon gaan...
Het luisteren naar de zee, de kalmte die het me geeft, hoe makkelijk het is om dingen te accpeteren als je duizenden kilometers weg bent.
Ja je neemt jezelf met je mee maar een deel blijft achter, enik ben altijd een waterkind geweest en de zee geeft mij rust.
Thuis komen de emoties met golfjes weer op je af, ook doordat ik ziek ben geworden, daardoor flauw ben gevallen en daardoor weer een lichte hersenschudding heb opgelopen heb ik teveel tijd om na te denken.
En @$%@#$ steeds weer bepaalde muziekstukken in mijn hoofd die dan weer de bijbehorende beelden opleveren.
En weer het golfje van pijn dat ik dat niet meer zou meemaken met hem.
Het plotselingen oogcontact tijdens zijn optreden en dan precies elkaar aanvoelen..stom he dat ik daar nu aan denk.
Je zou toch denken dat ik vele andere zaken kan bedenken, maar dat dit toch naar boven komt.
Tja misschiem omdat muziek voor ons bijde zo belangrijk is, voor hem om het te maken, voor mij om het te horen.
Je zou denken een perfecte combi en toch is dat wat ons uit elkaar heeft gedreven en oh ja..laten we het absoluut niet vergeten ..zijn overmogen om zich emotioneel te binden.
Enfin, het is "bearable"zullen we maar zeggen, maar ik kan ( net zoals zovele van jullie) niet wachten tot dit over is.
Ik heb geaccepteerd dat mijn mannetje weer weg is, en voorlopig niet terug komt, maar ik ben zo moe van het knokken om mij weer goed te voelen...het blijven in het NU en het niet opzetten van een roze bril en het willen terugvluchten in roze historische dromen van toen.....zucht.
Ik wil weer lachen dansen en genieten van mijn leven, en er zijn genoeg goede vooruitzichten om mij vrolijk te maken, en gelukkig doen ze dat ook met regelmaat.
Nu nog knokken om de muziek uit mijn hart te krijgen ..jakkes... het zou toch zoveel makkelijker moeten gaan.
Iedereen weer sterkte voor vandaag, elke dag is weer een stukje verder op het pad naar een mooier leven