Ik wil het vooral allemaal op een rustige en volwassen manier oplossen. Ik wil geen ruzie kijk we hoeven heus geen beste vrienden te blijven, maar ruzie is het andere uiterste. Maar mijn, God, wat is dat moeilijk zeg. Al die emoties die door m'n lichaam zweven, al die gevoelens waar ik me geen raad mee weet.
Hij kwam gisteren een deel van z'n spullen halen. Van te voren had ik me giga op lopen fokken. Had mezelf weer eens wijs gemaakt dat hij niet gelukkig was zo en het toch heel misschien weer goed kwam. En verstandelijk wist ik wel van niet hoor, maar dat gevoel he? Dat doet zulke andere dingen als ik er even niet op let.......
Het eerste wat ie zei toen ie binnen kwam was wat heb jij nou weer aan? En bedankt. Gelukkig had ik dat al voor het uit ging maar had ik het nooit aangehad. Ik had het expres aan omdat ik weet dat hij het een stomme trui vond. Nou ik niet, ik laat me door niemand wat zeggen had ik bedacht. Prompt natuurlijk spijt dat ik hem aan had getrokken.
Het begin ging goed, hij pakte z'n spullen in de koffer en ik ging alvast naar de huiskamer terug. We hebben even gepraat toen. Ik wilde hem zeggen dat ik voorlopig in ons huis wilde blijven. Ik had al bedacht dat hij dat niet leuk zou vinden dus had al allerlei argumenten bedacht waarom ik in het huis wilde blijven. Hij pakte het redelijk op, dacht ik. Toen begon ik over het bedrag wat ik nog van hem zou krijgen. Ik klink erg inhalig nu, maar ik heb tijdens onze relatie alles betaald, de huur, de vakanties, de boodschappen, zijn kleren, noem maar op. Hij is zijn eigen bedrijf gestart en heeft alles daarin gepompt. Ik heb hem naast mijn fulltime baan, universitaire opleiding en het huishouden ook in mijn spaarzame vrije uurtjes geholpen op het bedrijf. Dat deed ik graag hoor, dat doe je als je van elkaar houdt. Als hij een keer vrij was, deed hij niks, lag op de bank. Hij werkte ook veel, maar ik ondertussen ook. Het enige wat ik nu van hem wil is zijn deel van de huur terug, althans ongeveer. Zijn bedrijf staat te koop, voor een bedrag dat 3 a 4 keer zo hoog is als waarvoor hij het heeft gekocht. Dankzij mijn inspanningen dus ook, ik krijg daar helemaal niks van. Het huis heb ik ingericht, ook van mijn centjes. Ben ik dan zo hebberig? Volgens mij niet. En dat bedrag hoef ik echt niet in een keer en ook niet perse nu, maar hallo. Ik heb alles gegeven en sta nu met lege handen. Hij kwam met lege handen, is al die tijd onderhouden en ja, dan vertrek je weer met lege handen, maar een gevulde maag en een aangevulde garderobe! Oke, dit was even mijn schuld gevoel, af en toe moet ik voor mezelf weer tot de orde roepen dat het echt niet gek is wat ik wil.

Dus hij begon te zeuren dat ik hem uitmelk. Tuurlijk joh. En toen begon hij over de hond. Het is zijn hond, ik heb hem voor z'n verjaardag gegeven. En dus mag ik die hond niet meer zien, want ja ik doe ook zo gemeen. Hij heeft nu helemaal niks meer. Ach, denk ik dan, jij hebt toch wat je wilt? Vrijheid blijheid? Lekker een nieuwe scharrel zodat je aan je oude pijn niet meer hoeft te denken? Ga nou niet het slachtoffer uithangen, want dar trap ik niet in!
Na enig geruzie over de hond, want ja het is ook mijn hond, stond hij op en ging in de la lopen rommelen. Ging foto's pakken enzo. Foto's van de hond toen hij nog klein was. Het fototoestel pakte hij, want ja, had ik hem ook gegeven voor z'n verjaardag. Ik werd heel boos. Als het zo moet. Hij schold me uit voor van alles en nog wat. Was blij dat ie van zo'n zeikwijf af was. Maar ik kan verbaal ook gemeen zijn en dat wint hij toch nog steeds niet van me, ookal ga ik niet schelden. Dat ik dankbaar was dat hij me had geleerd om nooit meer in zo'n mislukkeling te trappen. Dat hij een zwakkeling was, wegliep van z'n angsten. Tja, gemeen dat weet ik, maar op zo'n moment probeer je hem net zo'n pijn te doen als hij jou doet.
Hij rende naar de deur, zei niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Dus ik pakte z'n koffer (of eigenlijk mijn koffer...) en gooide die de deur uit, gaf hem een duw en knalde de deur dicht. Ik stond te trillen op mijn benen. Ik heb de deur weer open gedaan en vroeg waarom het nou zo moest? Wat heb ik misdaan om zo behandeld te worden? Ben ik dan zo slecht geweest? En toen antwoordde hij dat de afgelopen jaren een grote fout waren gewest en liep weg. Dus ik gilde em achterna dat ik hoopte dat ie een soa opliep... Tja. Ben er niet trots op.

Helaas moeten we nog een hoop regelen, dus ik heb de stoute schoenen maar weer aangetrokken en hem gebeld. Dat het me spijt, dat ik het zo niet wil, maar dat hij goed moet begrijpen dat het pas een week uit is en dat ik niet altijd even goed kan reageren door mij emoties. Hij snapte dat geloof ik wel. Hij zei ook dat hij niet meende wat hij gezegd had, gelukkig. Want dat zou wel echt heel erg zijn...
Later stuurde hij een smsje dat ik maar in het huis moet blijven en dat het met dat geld wel goed komt. Dat hij zo nou eenmaal is, dat hij mij wil helpen en niet zichzelf. En dan smelt ik weer. Ach wat is het toch een schatje denk ik dan. En nu denk ik, ja hallo, wat wil hij dan, mij eruit zetten en zelf lekker in een gespreid bedje terecht komen?

Ik heb hem vanmorgen een brief geschreven. Echt puur vanuit mijn hart, mijn hele ziel bloot gelegd voor hem. Alles verteld hoe ik me voel, wat ik denk en dat ik hem alle goeds wens van de wereld. Een hele emotionele brief, ik moest erg huilen toen ik hem schreef want het was voor mij een soort afscheid nemen van hem, mijn grote liefde, van mijn veilige en vertrouwde wereldje. Wat is dat moeilijk.
Die brief heb ik naar zijn vaders huis gebracht, samen met de hond en nog wat spullen.

Vanavond stuurde hij me een smsje, aangezien ik aan het werk ben. Althans, doe alsof ik werk. Hij stuurde dat hij de brief heeft gelezen, erg heeft moeten huilen. Dat ik niet moet denken dat het voor hem niks is, dat ook hij het heel moeilijk heeft. Dat hij heel veel van me heeft gehouden de afgelopen jaren en dat hij voor mij hoopt dat ik iemand tegen kom die wel hetzelfde wil als ik, een gezinnetje dus. Iets wat hij gewoon niet aankan met zijn verleden.
en dan zit je op je werk, op de wc heel hard te huilen. Waarom moet het zo lopen? Waarom kan het niet anders. We leken voor elkaar gemaakt ondanks onze verschillen. We houden eigenlijk nog steeds van elkaar maar het loopt niet. Het gaat niet meer ook met oog op de toekomst. We willen beide wat anders en dat kan ik hem niet kwalijk nemen.