Gisterenavond heb ik haar teruggezien. We hadden immers met de hele groep afgesproken om wat foto's van de reis uit te wisselen. Ik had er zo naar uitgekeken. Dit was mijn laatste kans, maar toen ik bij haar was wist ik niet wat te zeggen, kreeg ik het moeilijk te ademen, stonden mijn handen te beven ?¢‚Ǩ¬¶

Dat ik dit tegenkom bij mijn eerste grote liefde, dat is niet te begrijpen. Na al die jaren (ik ben al een heel eind in de twintig) heb ik voor het eerst ongelofelijke gevoelens voor iemand. En dan blokkeer ik, hoe stom kan ik wel zijn. Het besef liet achteraf natuurlijk niet lang op zich wachten. Bij het naar huis rijden over de snelweg stroomden de traantjes over mijn wangen. Ik ging gevaarlijk hard, maar het kan me niets meer schelen.Wat heeft het nog voor zin als je niet bij iemand kunt zijn, die ene speciale vrouw. Die vrouw met dat unieke karakter, dat lachje die je doet wegsmelten van geluk. Wat maakt het uit dat ze vijf jaar ouder is en aan de andere kant van het land woont. Ik zie haar gewoon dolgraag en dat is het belangrijkste. Al die materiële zaken, die betekenen niets zonder de vrouw waarvan je houdt.

Toen ik thuis kwam zat ik nog vol emoties en ben ik beginnen schrijven tot een gat in de nacht. Het werd een boek van een vijftal pagina's, wat ik haar onmiddellijk heb doorgemaild. Ik wou niet wachten, ik wou haar mijn ware gevoelens laten weten. Het risico lopen om terug te blokkeren en de tekst te wissen, dat wou ik niet meer. Ik besef wel dat dit totaal, totaal, totaal onromantisch was, maar ik moest haar vertellen wat ik voelde. Ik kon het gewoon niet meer aan.

Het antwoord heef vandaag niet lang op zich laten wachten. Ik kreeg het deksel op mijn neus. Ze zei geflatteerd te zijn door mijn schrijven, maar had geen gevoelens voor mij. Nu niet en ik moet ook niet verder proberen haar verder om te praten. Ik moest het uit mijn hoofd zetten, ik was haar type niet.

En dat kwam hard aan. Keihard. Ik voel me miserabel, zit voortdurend te snotteren en kan bij niemand terecht om mijn hart te luchten. Tijdens al die weken op reis had ik met haar zitten flirten, had ze wel iets gezegd dat de gevoelens niet wederzijds waren. Maar toch kwam ze steeds terug gezelschap zoeken. Een avondwandeling en schelpjes zoeken langs een godverlaten idyllisch strand, ?¢‚Ǩ¬¶

Ik besef nu dat ze gewoon vriendelijk wou zijn, en me niet wou kwetsen. Ik had haar tekenen verkeerd begrepen. Maar kan het toch niet laten te denken: wat als ik wat meer mijn best gedaan had, wat als ik dit of dat had gezegd, wat als ik wat meer spontaner was geweest. Wat als dit een test is, op vlak van relaties had ze het al zo moeilijk gehad. Misschien is ze bang om op haar leeftijd na een tijd terug alleen te vallen. Wat als... wat als...

Och, ik hou alleen maar mezelf voor de gek. De droom ligt aan stukken. Het heeft gewoon geen zin meer zonder haar aan mijn zijde. Ik voel me miserabel.Dit gevoel die ik had/heb, dat maak ik nooit meer mee. Dat wil ik ook niet, ik wil bij haar zijn. De sleutel tot mijn hart heeft ze voor altijd in haar bezit.