Gisterenavond heb ik haar teruggezien. We hadden immers met de hele groep afgesproken om wat foto's van de reis uit te wisselen. Ik had er zo naar uitgekeken. Dit was mijn laatste kans, maar toen ik bij haar was wist ik niet wat te zeggen, kreeg ik het moeilijk te ademen, stonden mijn handen te beven ?¢‚Ǩ¬¶

Dat ik dit tegenkom bij mijn eerste grote liefde, dat is niet te begrijpen. Na al die jaren (ik ben al een heel eind in de twintig) heb ik voor het eerst ongelofelijke gevoelens voor iemand. En dan blokkeer ik, hoe stom kan ik wel zijn. Het besef liet achteraf natuurlijk niet lang op zich wachten. Bij het naar huis rijden over de snelweg stroomden de traantjes over mijn wangen. Ik ging gevaarlijk hard, maar het kan me niets meer schelen.Wat heeft het nog voor zin als je niet bij iemand kunt zijn, die ene speciale vrouw. Die vrouw met dat unieke karakter, dat lachje die je doet wegsmelten van geluk. Wat maakt het uit dat ze vijf jaar ouder is en aan de andere kant van het land woont. Ik zie haar gewoon dolgraag en dat is het belangrijkste. Al die materiële zaken, die betekenen niets zonder de vrouw waarvan je houdt.