Na het voor mij vervelend gelopen weekend, gisteren over dingen nagedacht.
Allerbelangrijkste vraag wat ik me stelde: wat moet ik doen, om mezelf terug te vinden? waar kan ik die vrolijke en spontane mezelf weer vinden?

Ben er niet over uit, maar over 1 ding was ik wel uit.
Bezoekje aan de huisarts kan geen kwaad.

Ik loop normaal geen deuren plat, en zeker niet bij de huisarts.
Als ik er 5 keer ben geweest in de afgelopen 6,5 jaar is het veel. Mijn ex en ik hebben dezelfde huisarts, weet niet of dat nu nog zo is, boeit me ook niet. Zij boeit me totaal niet meer, zeker niet na mijn bezoek aan de huisarts.

Vanmorgen vroeg voor het werk, inloopspreekuur.
Ik was de eerste. Vriendelijk werd ik meegenomen door hem in zijn spreekkamer.
Hij wist het gelijk. Hij zag mijn gelaatsuitdrukking, hij zag mijn pijn. Hij nam gelukkig alle tijd voor me, en ik vertelde mijn verhaal. Hij kende mij natuurlijk, zeker ook van een aantal kleine behandelingen, en natuurlijk ook van het gesprek die we hadden na het overlijden van ons zoontje.

Ineens zei hij iets, wat verrassend was en nog steeds is.
Hij zei dat het beter was dat de relatie voorbij is, voor mij!

Even begreep ik het niet, maar later werd het me duidelijk.
Hij vertelde niet inhoudelijk, maar wel over haar dossier. Dat ze veel problemen heeft gekend vroeger.
Wisselende stemmingen, daar hield hij het maar bij.
Ja vertel mij wat, dacht ik bijmezelf, weet er alles van!

En hij liet me 1 ding zien....ergens in 2002 op zijn computer. Was het alweer vergeten, vrijdagmorgen ergens in 2002: bezoek huisarts...behandeling opensnijwond linker borst.
Ik kreeg een kleur, want ik had toen de waarheid niet verteld tegen mijn huisarts. Maar hij wist dat het geen ongelukje was, zoals ik toen vertelde.

Ik nam haar in bescherming. Zoals altijd. Ik hield van haar.
De avond ervoor hadden we ruzie, en zoals gewoonlijk kon ze haar handen niet thuis laten (de laatste anderhalf jaar van onze relatie trouwens wel). Deze keer ging ze een stapje verder, ze pakte een mes, en sneed me in mijn borst.
Het litteken daarvan is nog steeds te vinden. Die heeft ze me meegegeven als souvenier , als aandenken zullen we maar zeggen.

De huisarts keek me vriendelijk aan, en zei: "jullie passen niet bij elkaar en begrijp niet waarom je dit niet eerder hebt gestopt".
Ik vertelde ook over mijn zoontje nu. Dat ik hem al een paar weken niet had gezien, en ook daar was hij niet verrast onder. Hij zei wel, dat ik geduld moet hebben, en wachten op de procedure en dat het goed komt.

Tot slot van mijn bezoek, nog een kleine lichamelijk onderzoekje.
Af en toe een bedenkelijk gezicht van hem.
Eindconclusie: lichamelijk iets verzwakt, maar niet alarmerend.

Gaf me als raad mee, goed te eten, desnoods wat extra vitaminepillen, en goede nachtrust. Daarvoor schreef hij slaappillen uit, maar ik vertelde dat ik dat niet wilde. Ik wil geen medicijnen, alleen in uiterste noodgeval. Ik vertelde hem, dat ik wel een extra baco nam als ik niet kan slapen.
Hij lachte, en zei dat ik wel er verantwoord mee moet omgaan!

Ik gaf hem een hand, hij wenste me sterkte, en zei: hou je sterk, je bent sterk!
Lachend liep ik de deur uit, en een last viel van mijn schouders.

Ja ik heb ook recht op echte liefde, interesse om mij, een aai over mijn bol, een lieve kus, een thuis, een lief woordje....volgens mij heb ik aardig wat gemist bij haar.
Blind van liefde voor haar. Door alles heen, zag ik alleen haar mooie lichaam. En dat is GEEN basis meer.
Ik heb haar als goud behandeld, en ik? Ik was niet meer dan een opvulling, een tussenfase: ROT OP!

Ik hoop dat die ene lieve vrouw, eens in mijn leven mag komen. Wat zal er dan een wereld voor me open gaan!

Ron
x