Hij belde me vanmorgen. Ik had heel veel vragen, maar ik had besloten om er geen te stellen. Dat had toch geen zin. De kans was groot dat hij me toch naar mijn mond zou praten, net zoals hij dat bij haar ook altijd deed.

Hij vertelde dat hij diep door het stof gaat. Dat zij boos is op hem, omdat hij over zijn gevoel voor mij heeft gelogen. Maar ook omdat hij mij voor grof vuil achterlaat. Met dit telefoontje wilde hij laten weten dat hij mij niet zomaar als grof vuil aan de kant zet. Dat hij zich kapot schaamt naar mij toe. Dat hij een bijzondere tijd met me had. Dat ik heel bijzonder ben. Dat het niet aan mij ligt. Dat ik geluk moet vinden omdat ik dat verdien. Tja...

Ik zei hem dat ik dat het ergste vind dat hij niet eerlijk is geweest over zijn gevoel voor haar. Dat hij mij daarmee de keuze heeft ontnomen om een goede beslissing te nemen. Dan was ik namelijk allang weggeweest. Ik gaf toe dat ik ook naïef was geweest omdat ik zijn mooie woorden maar al te graag wilde geloven. Dat ik nu alles in twijfel trek wat hij ooit tegen mij gezegd heeft. En dat hij zelfs nu nog geen ruggengraat toont: dat hij mij belt waarbij zij stiekem meeluistert en zegt dat we geen contact moeten hebben, om een uur later tegen mij te zeggen dat hij dat van haar moest zeggen. Dat ik tot op het bot daardoor geraakt ben, maar ergens ook blij ben dat dit is gebeurd. Dat ik nu zeker weet dat ik ver weg van hem moet blijven!

Uiteraard kon ik het toch niet laten om te vragen of hij nu met haar verder gaat. En toen kwam er een verbazingwekkend antwoord: hij is nu vooral bij haar om zijn bedrijf te redden (bij hem zijn privé/vriendschap en werk erg verweven). Hij is bang dat als zij zijn werknemers/vrijwilligers (= haar oud collega's) vertelt wat hij heeft gedaan, dat enkele belangrijke mensen direct zullen vertrekken en hij zijn tent kan sluiten. Wat een slappe hap zeg! (Als het uiteraard waar is wat hij zegt..). Ik heb niet verder doorgevraagd, maar gezegd dat dit absurd klinkt. Dat het tijd is voor de waarheid, ook voor hem. Dat het beter is als hij dingen zelf vertelt dan dat ze het via de tamtam horen. Dat ik het in ieder geval niet voor me ga houden, omdat ik geen zin in geheimen/leugens heb.

Pfff...wat een gesprek! Er zit nu een vreselijke knoop in mijn maag. Het voelt ergens rot dat ik hem zo zie worstelen. En dat hij wederom de verkeerde keuze maakt door dingen te verzwijgen. Dat iemand zichzelf zo kan verliezen. Wat een kat in het nauw. Maar hij doet het zichzelf aan. Ik hoop voor hem dat hij zichzelf terug vindt en in waarheid gaat leven.

Dit was ons laatste contact. Ik ben er klaar mee! Ik troost me met de gedachte dat hij dieper in de shit zit dan ik. Ik laat hem los. Ik ben wel blij dat we nog dit afsluitende gesprek hebben gehad. Er is geen enkele reden om hem terug te willen, zelfs mijn hart begint er in te geloven! Het wordt nu tijd om mijn gedeukte ego weer op te krikken en echt vooruit te kijken. Dit laatste telefoongesprek heeft mij weer een stap de goede kant op geduwd..

Mijn vriendin smste mij na dit gehoord te hebben de magische woorden:
'Eindelijk!! Je bent verlost vanuit zijn betovering!!'...

En ze heeft gelijk...De betovering is verbroken. Mijn prins blijkt gewoon een kikker te zijn...