Gister een korte rommelige blog over hoe de situatie tot stand is gekomen, nog beheerst door emoties, vandaag misschien een beter moment om hier iets over te zeggen en er naar te kijken. Zoals gezegd was de relatie kort, in vergelijking met relaties die hier beschreven zijn, neemt niet weg dat het gevoel enorm heftig is. Nog geen half jaar een relatie maar we spraken al over samenwonen als we een jaartje verder waren en het zo zou blijven, vakantie wilde zij zo snel mogelijk boeken en ze wilde me zoveel mogelijk zien en absoluut geen weekend zonder (we hadden een afstandrelatie).

Zoals ik al heb beschreven, was ze tot het moment van de discussie nog helemaal happy met hoe het ging en die discussie heeft er op de 1 of andere manier voor gezorgd dat ze alles is gaan overdenken. Met als conclusie, de reden dat ik hier zit, het verbreken van de relatie (3 dagen na discussie). Tot de dag voor *het gesprek* zei ze te twijfelen erover, de dag zelf echter wist ze zeker dat het gevoel wat ze had voldoende zou zijn voor een jaar, misschien 2 door te gaan maar ze uiteindelijk niet gelukkig zou worden. Ze mistte nu al de vlinders in haar buik, ondanks dat ze het heel fijn vond en gezellig vond en ook veel aantrekkingskracht had. Na een gesprek waarin ze zei te missen dat ik lieve dingen tegen haar zei, en daarom ook niet wist wat ik voelde en daardoor ook niet precies wist waar ze ons moest plaatsen heb ik aangegeven dat dit voor mij moeilijk is. De gevoelens wel voelde en kleine dingen me wel opvielen, ik deze echter niet uitsprak omdat ik dat moeilijk vind. Ik zei dat ik het raar vond om steeds de telefoon op te hangen met "doei" terwijl ik eigenlijk zou willen zeggen hoeveel ik van dr hou en haar mis. Zij herkende dit gevoel. Ik heb deze op dit moment wel uitgesproken, waarop ze zei dat ze het van mij niet kon noemen wat ze nou zo leuk vond aan mij. Ik heb haar meerdere malen gevraagd of ze naar huis wilde, omdat een langer verblijf niks zou toevoegen (zeker niet aan het herstel) maar zij wilde nog een laatste knuffel en moest huilen, ook omdat ik moest huilen.

Na 3 keer terug te zijn gekomen heb ik haar uiteindelijk met instemmen van haar weggebracht, waarop ik wachtte tot haar trein vertrok. Hierop belde ze mij dat ze me nog zag staan en het lief vond dat ik wachtte, ik heb nogmaals gezegd dat het beter is om voorlopig even geen contact te hebben (ook in het gesprek aangegeven), dit omdat het alles moeilijker maakt. Daarbij gezegd dat we misschien over een maand of 2 wat kunnen drinken en een keer kunnen praten over alles en de laatste spulletjes teruggeven. Hier stemde ze mee in, waarop ik zei dat als er ECHT iets is ze wel mag smsen uiteraard. Ook gezegd dat het geen kwestie van mogen of niet willen is, maar dat het gewoon beter is even geen contact te hebben. Diezelfde avond echter al een bericht met of ik alleen was, want het was beter met vrienden te zijn dan alleen. Daarbij zei ze wel degelijk de dingen te kunnen noemen die ze zo leuk aan me vond, hier ging ik in eerste instantie op in met wat dan? maar herstelde me door te zeggen dat het voor nu goed is en we nog wel een keer praten erover. Ook nog een aanbod om mijn kaartje te verkopen voor een festival waar we samen heen zouden gaan (zij gaat zelf ook niet, niet in de feeststemming zoals ze zei). Ik heb hier op gereageerd en afgesloten met het verzoek het contact echt even te laten. Uiteindelijk afgesloten met dat we dit moeten verwerken en verder moeten, waarop ik een "jaa....." kreeg.

Nu vraag ik mij af, en dit vraag ik aan jullie, ben ik nou gek om te denken dat ze deze beslissing misschien wel te snel heeft genomen? Dat ze niet goed weet wat ze wil en dat haar heeft doen besluiten er een punt achter te zetten?
Aan de ene kant wil ik niet in hoop leven en een relatie zo snel weer oppakken, aan de andere kant natuurlijk ook weer wel want wat als ze echt spijt heeft??

Wat vinden jullie van het verhaal en zijn jullie gedachtes hierover? geen contact lijkt me een goede eerste stap in het verwerk en alleen op die manier zal zij ook erachter komen of dit de juiste beslissing was?