Wat ik zo onbegrijpelijk vind, is dat ik nu steeds spijt heb van alles waarvan ik op dat moment zeker wist dat 't de juiste keus was. Omdat ik toen nog niet wist hoe het ook kon zijn, helemaal zonder hem. Ik was al intens verdrietig en besloot dat we maar beter geen contact meer konden hebben, toen ie nog heel verliefd op me was en van me hield en me miste, en dat ook nog uitsprak maar alleen zei toen 't al uit was dat ie op dit moment geen relatie meer wilde, omdat wat wij hadden zoveel energie had opgeslokt. Omdat ie nu even voor zichzelf wilde kiezen, na alles wat er was gebeurd.

Toen was ik al kapot, ik lees dat net weer terug in m'n dagboek.
En dan denk ik nu.. wat liep ik nou te zeuren? Hij was nog zo lief, hield nog zoveel van me miste me nog elke dag, praatte er nog met me over. Nu heb ik niets meer, helemaal niets meer en ik mis 'm zo, zo zo erg

Stukje uit mijn dagboek 02-03-08:
''Ik hou zoveel van 'm, zo iemand vind je echt niet snel weer. Ik vind het nog steeds zo bijzonder dat twee mensen zoiets voor elkaar kunnen voelen! '' '' Ik ben alweer 5 maanden samen met de allerliefste.. dit gaat echt lang duren, we zijn zo gek op elkaar. Ondanks de ruzie's af en toe, al het andere weegt zoveel meer ''

Stukje uit mijn dagboek 02-03-09:
''Maar ik weet nog zo goed hoe het was, dat we elkaar zworen nooit meer zo van iemand anders te houden, dat klonk ook belachelijk want we hadden elkaar al gevonden.. Maar zoals zijn moeder zei, hebben we elkaar misschien dan echt te jong gevonden? Was het te heftig voor deze leeftijd? Voor hem? Maar juist nu, nu er iemand anders in mijn leven is ga ik hem zo missen. Ik heb er zoveel moeite mee gehad, en nog steeds, met het feit dat ik het gedwongen moest laten gaan. Gewoon omdat het niet meer kon. Zo oneerlijk in mijn ogen, zo zonde zoveel (tijd)verspilling dat we niet samen zijn. Nog zoveel liefde van allebei maar het kon gewoon niet meer. En toen werd het uiteindelijk zelfbescherming zoals nu, zo min mogelijk contact en hem niet zien want anders gaan we nooit verder, hij ook niet. Maar ik ben ergens bang dat ik nu iets laat gaan waar ik voor moet vechten, dat alles zo erg veranderd is als ik 'm over een hele lange tijd pas weer zie. Maar ik heb genoeg gevochten, het kan niet het gaat niet en het is beter zo. Maar ik vraag me zo af wat hij nu denkt ''

En inderdaad, toen ik hem een paar maanden later zag was alles veranderd. Wat ik hierboven dus al voorspelde, waar ik dus al zo bang voor was. Ongelofelijk toch. Dat staat trouwens ook ergens in m'n dagboek in september, deze terugblik.

22-08-09 uit mijn dagboek:

''Maar hij is overal bij. Als ik een super leuke avond heb, of op een prachtige plek sta is hij er ook. Bij in m'n gedachten. Want alles lijkt zoveel minder mooi en leuk zonder hem.. Steeds weer denk ik, waar ben je nou? En waarom moest je nou in godsnaam gaan? Ik snap het nog steeds niet, en niets in mij kan het accepteren. In ieder geval niet geloven en loslaten. Het is zo'n stil verdriet en het beïnvloed zoveel, schreeuwt zoveel kapot. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit weer zo van alles ga genieten als toen hij bij me was. Ik ben zo veranderd, zoveel ingaan zien. Ik begrijp niet waarom we niet samen zijn, waarom we onze tijd verdoen. Ik mis de oude, hoe hij eerst was ik ken deze O. niet eens meer terug en ik wil deze O. niet eens kennen. Hij is zo veranderd in zo'n korte tijd. Ik ben zo bang dat ik 'm ergens tegenkom, dat ik iets hoor over 'm en dat ik weer geconfronteerd word met dat verleden wat voor mij nog heden is omdat ik het elke dag weer beleef. En ik ben moe, ik ben zo moe..''

07-09-09 uit m'n dagboek:

''Sinds hij echt weg is mis ik iets. Iets heel belangrijks, iets wat het leven draagbaar maakte. Alles is minder leuk, minder boeiend en vooral minder intens zonder hem. En dat met zo'n leven als wat ik leid. Ik mis zijn huis, familie, kamer, zijn lichaam, zijn (lieve)woorden, zijn ogen die zooveel zeiden, zijn mond. Ik mis zoveel, ik mis iets in m'n leven. Het idee dat er altijd zo iemand onvoorwaardelijk van je houdt, dat ik ondanks alles toch iemands grote liefde kan zijn zoals ik ben. Hoop op de toekomst, een reden om niet op te geven, altijd een way out. Een veilige plek, waar even geen pijn en verdriet meer is. Iemand die al het slechte doet vervagen omdat hij zoveel goeds in je leven brengt. Je maatje, je vriendje, je grote liefde en je soulmate. En dan is dat weg. Zelfs de plek om mijn woede en frustraties vrij te laten was hij. En de plek waar ik mijn liefde kon geven en waar dat met open armen werd ontvangen. Dat is allemaal weg. Een herinnering. Ik wil zo graag terug, hoe is het mogelijk als je zoveel van elkaar houdt/gehouden hebt.. Is liefde dan maar tijdelijk, gaat alles dan kapot? Nee het was echt, het was DE liefde voor ons allebei.. En het allerergste is nog wel het schuldgevoel, dat ik zelf deze liefde heb helpen kapot te maken zonder dat ik het doorhad. Omdat ik zo arrogant was te denken dat hij toch nooit weg zou gaan en altijd van me zou blijven houden.. Dat laatste klopt misschien, al weet ik zelfs dat nu niet meer. Maar helaas zat mijn grote fout in het eerste, dat hij nooit zou vertrekken ''

En ongeveer bij elke datum staat dat ik hoop dat dit snel overgaat. Dat het verdriet zo intens blijft, en het gemis. En je ziet de afbouw in m'n dagboek heel goed: van alles naar niets, niets meer in mij. Heel langzaam en toch veel te snel ging ik van alles naar niets.

I don't think time is gonna heal this broken heart
I don't see how it can
while it's broken all apart
Baby I just hope some day you'll see
That time isn't gonna heal
this broken heart in me

I just lost myself in us

If I had just one more day
I would tell you how much that I've missed you
Since you've been away
Ooh, it's dangerous
It's so out of line
To try and turn back time
I'm sorry for blaming you
For everything I just couldn't do
And I've hurt myself..
By hurting you

We walked the street to the beat
Hand in hand you and me
Smiling faces so in love
Hoping that they all could see
That we belonged together, you and me against the world
But we found out the hard way cause it wasn't meant to be
And we were each others first and worst love,
So it only could go wrong

If I made you feel second best
Babe I'm sorry I was blind
But you were always on my mind
You were always on my mind

xxx