Ik voel dat het vandaag een mindere dag wordt. Ik werd al wakker met het slechte gevoel en bovendien hebben mijn ouders nu even niet de tijd om er over te praten. Ik begrijp dat wel, ze moeten ook werken en mijn vader is zelfstandige, dus die heeft het altijd druk. Ik heb me niet kunnen inhouden en ben op haar Facebook profiel gaan kijken, gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik zag dat er velen van haar vriendenkring het ook jammer vinden en vragen of ze zeker is van deze keuze. Dat maakt het alleen maar moeilijker voor mij. Het is beter dat zij ook alles kan verwerken. Ze is opvallend stiller dan anders, heb ik horen zeggen. En ze was al niet meteen de meest spraakzame.

Alles wat ik doe is te veel voor me. Ik zou het liefst van al de hele dag in mijn bed kruipen en huilen, maar ik heb ook nog mijn verplichtingen. Men zegt ook dat ik beter wat afleiding kan gebruiken, maar ik ben zo moe van al het piekeren dat alles me te veel is. Ik heb gisteren alles wat ik van haar heb gekregen, foto's en cadeau's opgeborgen in een doos. Zelfs als het goed mocht komen wil ik volledig opnieuw beginnen, dus in de doos zullen ze blijven.

Ik ben radeloos. Ik heb geen energie. Ik heb moeite me overeind te houden. Als ik begin te huilen, kan ik niet meer stoppen. Ik wil naar haar toe gaan en haar smeken het te proberen, maar dat is niet de juiste oplossing. Ik heb enorm veel verdriet, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo slecht heb gevoeld.

Ik kan alleen hopen dat voor alles beter gaat nu, dat niets haar geluk nog in de weg mag staan. Als het dan toch zo moet lopen, is dat het beste voor haar. Maar er blijft altijd iemand over met smart, en dat ben ik, ik alleen. Niemand die me kan helpen om het te verwerken, dat moet ik zelf doen.