Terug van weggeweest! En niet voor niets, want ik zit plotseling weer met ongelooflijk veel verdriet. Ik begrijp er niets van. Hoe kan dat nou? Het is niet zo dat het verdriet ooit weggeweest is, maar er viel mee te leven. De afgelopen dagen voel ik me opeens zo eenzaam en onzeker en ja toch ook wel een klein beetje boos. Hoe kun je nu plotseling uit iemands leven weglopen zonder (goede) reden en zonder een soort van afrondend gesprek, want het zou maar voor even zijn maar het ziet er naar uit dat het voor eeuwig wordt. En daar wringt voor mij de schoen, want waarom heeft hij dat nooit met zoveel woorden tegen mij gezegd. Het enig wat hij tegen mij heeft gezegd is dat hij niet goed in zijn vel zit en alleen moest zijn. later bleek dat niet goed in zijn vel zitten erger dan in eerste instantie gedacht en nu maak ik uit zijn gesprekken, let wel :met andere mensen op dat het nooit meer goed komt. De laatste keer dat wij elkaat per ongeluk met drank op tegen het lijf liepen was drie weken geleden ( dat gebeurt om de zoveel weken omdat we in dezelfde buurt wonen en uitgaan al vermijd ik de kroegen waar hij komt) is het uitgelopen op een schandalige ruzie middenin de nacht. Overal in de straat gingen de ramen open. Zo genant. Het gekke is dat hij toen heel boos op mij was terwijl ik toch dacht dat ik degene was die het recht had om een beetje boos te zijn na alles wat er is gebeurd. Dat deed mij zoveel pijn en verdriet dat ik ook verschrikkelijk boos werd met een ordinaire ruzie op staat als gevolg. Diezelfde nacht hebben we nog wel bij elkaar geslapen enzo. De volgende dag heb ik gebeld en gezegd dat dit nooit meer mocht gebeuren. Hij weer boos...want het is altijd mijn schuld. Na lang praten was hij eindelijk bedaard en durfde ik hem op de man af te vragen waarom hij bij mij weg is gegaan. Het enige antwoord dat ik kreeg is... en opnieuw was hij boos..wat wil je nou dat ik iets verzin.
Kortom: ik ben nog steeds in het ongewisse en begrijp er weinig van, dat maakt het wel moeilijk om het verhaal af te sluiten en het los te laten. Ik doe echt mijn best. Van mijn kant hoort hij niks meer, maar ik voel me van binnen zo rot. Ik werk, ik sport. Ik doe de dingen die ik moet doen maar het is net alsof ik een acteur in een toneelstuk ben. Zodra ik weer alleen thuis ben voelt alles zo leeg.