Zes jaar geleden was ik hier voor het laatst als lotgenoot. Na destijds een jaar lang geploeterd te hebben om er bovenop te komen was het me gelukt. En jawel. Kort daarna kwam ik op de verjaardag van een van mijn beste vrienden in kontakt met zijn nichtje van 16. Ik was 25. Nu zou ik daar natuurlijk nooit op ingegaan, maar....na een avond stappen met zijn drieën nodigde me ze uit om wat de drinken bij haar thuis. We spraken met elkaar en wat ik hoorde en zag was een vreselijk gekwetst meisje dat veel te veel slechte vriendjes had gehad die misbruik van haar hadden gemaakt. Er sprong een vonk over en ik werd later verliefd. De ridder op het witte paard ter rescue. Het eerste jaar was leuk maar moeizaam. Zij had van huis uit erg veel vrijheid genoten en om dan plotseling te gaan samen wonen met een volwassen jongen ging moeilijk. Na een korte pauze na een jaar, waarin zij inzag dat er wat moest veranderen gingen we als een speer. Iedereen was verbaasd en we gaven iedereen het nakijken. Tussendoor hadden we natuurlijk wel eens wat gekibbel, maar niets wat niet overkombaar was.

Tot afgelopen drie weken. Ik merkte al langer dat er iets was. Op vragen kreeg ik telkens of het antwoord er is niks, of het antwoord het ligt niet aan jou. Ik kon er weinig mee. Omdat het op een gegeven moment niet meer ging heb ik drie weken geleden gezegd dat ze naar haar ma moest gaan. Daarop volgde na gesprekken een brief van haar waarin dingen stonden waar zij mee zat. Ik lieg niet als ik eerlijk waar dacht: "Is dat het?". Ik heb nog gevraagd of er niets anders aan de hand was, maar het antwoord was nee. Hoofdzakelijk ging het erom dat ik teveel over haar ouders praatte als wij daar waren geweest en zij daar niets mee kon. Haar ouders hebben een aparte relatie en een aparte manier van opvoeden. En ik was bang dat dat tussen ons in zou komen. Ik kreeg nooit echt een reactie en heb dus te vaak wat gezegd. Begrijpelijk dat ze daar mee zat. Had ze het maar eerder gezegd. Helaas kon ze nooit praten over wat haar dwars zat en dat maakte het moeilijk om de boot des liefde recht te laten varen.

Daarop volgende week was een model geliefden week, tot exact 7 dagen later ik thuiskwam en zij aangaf dat het niet meer ging. Hierop volgde totale inboedel scheiding en is zij bij haar moeder gaan wonen. Ze gaf in de week erna aan dat het allemaal te snel was gegaan en dat ze het gewoon rustig aan wilde doen. Ze wilde me hoe dan ook niet kwijt! Hoewel ik ondanks de pijn sceptisch was, beloofde ze me dat ik niet teleurgesteld zou raken en ze het de moeite waard was. Zo gezegd zo gedaan. We zijn een keer uit eten geweest, hadden dagelijks kontakt per telefoon en sms en afgelopen week is ze een keer blijven slapen. Afgelopen donderdag betrapte ik haar op een leugentje, waardoor ik dacht dat ze me besodemieterde met een ander. Dat bleek niet het geval, maar ze vertelde dat ze niet wilde dat ik boos zou worden omdat ze zich ziek had gemeld en toch 's avond de deur was uitgegaan. Ik was laaiend en ben flink tegen haar uitgevallen. Ik snapte niet dat ze zo kon liegen terwijl dit gaande was en snapte ook niet waarom ze kennelijk met zulk gemak loog om zoiets relatief onbenulligs. De volgende dag heb ik haar dit per sms laten weten waarna zij de volgende dingen stuurde:

Het gaat zo niet. Ik wil alleen maar stappen en weg gaan. Ik ben alleen bij mijn ouders om te eten en te slapen. Ik ga dingen doen die jij niet leuk zult vinden. Desgevraagd bedoelde ze hiermee drinken, roken misschien met een ander zoenen en met jongens omgaan. Dit was hoe ze wilde zijn, zei ze letterlijk. Net als voor mij.
Ik ben nog bij haar langs gegaan om te praten, maar er kwam niet meer uit als: Mijn gevoel zegt dat ik er geen zin meer in heb. Toen ik wegreed stuurde ze me na: Ben ik nu duidelijk genoeg geweest.

Ik ben er kapot van. Ik heb mijn hele hart en ziel aan haar gegeven. Ik heb haar altijd bij gestaan, volgens buitenstaanders misschien wel teveel, en ze heeft altijd gezegd dat ze me nooit kwijt wilde, omdat ze nu eindelijk een goede man had.

Ik heb vandaag gehuild als een kind, mijn hart doet pijn als nooit te voren en het beangstigd me dat het deze keer nog meer pijn lijkt te doen als de vorige keer. Ik voel me een sukkel dat ik niet zo sterk ben als ik dacht dat ik zou zijn en dat ik er weer met open ogen in trap. Ik geef me in een relatie 100% maar krijg mijn hart teruggeworpen alsof het niets is. Het enige wat ze bij haar moeder roept is: Ik ben 21. Ik bepaal zelf wat ik doe. Ik heb haar nooit tegengehouden om te stappen of haar eigen ding te doen. Ik snap het niet. Ben kapot en hoop dat ik nooit wakker wordt als ik vanavond ga slapen. Ze is erg beinvloedbaar door haar omgeving en sinds kort heeft ze een nieuwe vriendenclub in de leeftijd van 17 tot 18 jaar. Zij is de oudste. Het is vooral gaan spelen sinds ze met hun omgaat, hoewel dat mogelijk alleen maar voor een versnelling heeft gezorgd. Wat het allemaal wel opsomt is de opmerking. Misschien komen we elkaar over 5 jaar wel tegen als ik wel volwassen wil zijn. Kapot ben ik. 5 jaar weg. Mijn leven weg. Ik hou van haar.