Wat loopt de tijd snel. Er is weer 4 maand voorbij sinds mijn laatste blog. En anderhalf jaar sinds de grote breuk en het moment waarop ik mezelf volledig verloren ben.

In mijn vorige blog van vier maand geleden schreef ik "Ik begin na een jaar eindelijk tot die fase te komen dat ik terug m'n leven op de sporen wil krijgen, beter als ooit tevoren"

Ik denk dat ik nu enkele dagen geleden op het einde van die fase van die stap te willen zetten ben gekomen.

De laatste vier maanden had ik een poging of twee ondernomen om mijn leven terug op de sporen te krijgen. Meer sporten, af en toe eens iets interessants lezen (niet meer gedaan sinds breuk), beginnen koken voor mezelf, positieve contacten onderhouden met vrienden. Maar toen terug hervallen in het hobbelpad van drank, vrouwen, katers en het stilstaan in de tijd. Op een bepaald moment was ik in die situatie gevallen dat ik drie sekspartners had, die beetje bij beetje verliefd op me werden. Ik begon een reusachtig schuldgevoel te krijgen over mijn 'relatie' met deze vrouwen. Langs de andere kant schoot mijn zelfvertrouwen de laatste maanden de lucht in. Elke dag leek ik gelukkig. Maar ik besefte dat het zo niet verder kon, en had mezelf de deadline opgesteld terug het rechte pad op te zoeken, op mijn verjaardag.

En zo geschiedde. Enkele dagen geleden ben ik verjaard. En ik heb op exact dat moment gebroken met de sekspartners, en het hen uitgelegd. Bij één van hen barstte ikzelf opeens in tranen uit; en besefte ik dat ik nog steeds allesoverweldigende gevoelens had voor een onbeantwoorde liefde van 6 jaar geleden.

Na enkele dagen terug alleen te hebben geslapen, voel ik nu ook een serieus vat aan gevoelens voor een andere onbeantwoorde liefde van het verleden jaar.

De gevoelens voor mijn ex - diegene die me in dit dal van anderhalf jaar heeft geholpen - ben ik in zeer grote mate vergeten.

Het alleen slapen is moeilijk, besef ik nu. Ik besef dat mijn sekspartners en mijn drankmisbruik van de voorbije maanden slechts een verdovend middel waren - een pauze in mijn verwerkingsproces. Ik voelde dat het nu tijd was om mijn verwerkingsproces af te ronden, doch besef ook dat ik eigenlijk nog niet zo sterk stond als ik dacht.

Mijn plan is nu structuur te brengen in mijn leven - en genot uit te stellen. Ik wil pas terug beginnen genieten wanneer ik geen drang meer voel naar genot. Ik hoop dat nieuwe en gedisciplineerde structuur in mijn leven zal leiden tot die toestand waar ik geen drang meer voel naar genot, noch de lokroep hoor van de zattigheid, het feestgedruis en enige vrouwelijke aandacht.

Mijn hart heeft een grote honger naar een relatie en heeft veel liefde om te geven - maar de goede persoon aan wie ik het wil geven kan ik het niet geven (onbeantwoorde liefdes).

Ik besef dat de juiste weg de eenzame weg is, zonder enige verdovingsmiddelen (drank, vrouwen). Ik moet koste wat het kost alleen in slaap vallen, en alleen wakker worden, zodoende mijn verwerkingsproces te vervolmaken.

Ik heb nog een harde weg voor de boeg - maar ben wel wéér een stap verder. Ik heb eindelijk het punt bereikt waarop ik besef en heb beslist : "tot nu en niet verder, ik laat mezelf niet meer gaan; het is eindelijk tijd om terug mijn eigen leven op het rechte pad te richten".

Het enige waar ik me vragen blijf bij stellen... wat dien ik aan te vangen met mijn twee grote onbeantwoorde liefdes? Ik weet nu ook wel dat ik hen nooit zal vergeten. Het continue gemis in m'n borststreek, dag in dag uit, dat nu reeds 6 jaar aan de gang is, zal nooit verdwijnen... het geknaag van de onbeantwoorde liefde, het gemis, is een deel van mezelf geworden. Ik kan enkel hopen op een nieuwe ontmoeting die me nog meer waard is... want ik wil niet meer hoeven te hopen op een kans bij één van mijn onbeantwoorde liefdes, het zuigt de levensvreugde uit me weg... maar verdomme, wat hou ik toch van hen... met elke vezel in m'n lijf... het zal nooit anders zijn.