Laatste blog van mij, dat ik een afspraak had gemaakt met de advocaat, nu bijna een week geleden.
In die tijd is er alweer veel gebeurd. Heb me vaak afgevraagd of ik dit wel moet opschrijven, maar doe het toch maar, al is het alleen om dingen van me af te schrijven.

Donderdagmorgen, bijna een week geleden. De gang moeten maken naar de advocaat. Allerminst leuk, maar het is het enige wat ik kan doen. Om 10 uur zat ik er, half elf stond ik al weer buiten.
Duidelijk verhaal, ik heb mijn rechten, en die gaan we dan ook halen.
Zaterdagmorgen kreeg ik de copy in de bus van de brief die was verstuurd door mijn advocaat naar mijn ex. Inzet, hoe banaal eigenlijk, omgang met mijn zoontje. Mijn alles, mijn dierbaarste bezit.
Ik had er een goed gevoel bij, brief was netjes en zakelijk. Maar hoe kort van duur kan je goede gevoel zijn.
Rond half tien in de avond de telefoon. Ik zag aan het nummer dat zij het was. Ze deelde me koel en doodleuk mee, jawel, wat ik hier opschrijf is waar, dat ze alles er aan zou doen om te rekken, en ook nog dat ze er alles aan zou doen om mijn zoontje bij me weg te houden.

Mijn wereld klapte ineen. Waarom doet ze zo?
Ik heb niet eens normaal de tijd gehad om te verwerken dat ik haar kwijt ben, ik krijg geen rust op deze manier.
Ik kan nu niet verder met mijn leven, want ik moet nu al mijn tijd en energie gaan stoppen in dit geneuzel. Geneuzel, omdat ze gaat tegenwerken.

Ik vraag me af, waar dit eindigt.
Liefdesverdriet, maakt ineens plaats voor woede en onbegrip.
Mijn zoontje, die graag zijn papa wil zien, en andersom, wordt het leven onmogelijk gemaakt. Tegenwerken, natrappen,ik heb er geen woorden voor.
Hoe kan iemand zo doen...ik heb er echt geen woorden voor.

Nu een paar dagen later, besef ik, dat ik aan het kortste eind zal trekken. Ik wil niet meer vechten, niet meer die pijn voelen.
Ik laat alles op zijn beloop, laat de advocaat haar werk doen, en leg me desnoods neer. Ook als de rechter heeft gesproken en een omgangsregeling heeft bepaald, dan nog, ja dan nog is er geen enkele zekerheid.
Ik zal alle kaarten en brieven die ik stuur aan mijn zoontje bewaren, dagboek bijhouden, en als me het onmogelijk wordt gemaakt door haar, dan hoop ik dat ik eens alles kan laten zien aan mijn zoontje. Dat papa er echt alles aan heeft gedaan. Dat zijn papa er wilde zijn, maar het niet kon. Ik zal zijn moeder hoog houden tov hem, maar voor mezelf...ik heb er geen goed woord voor over.

Boosheid, teleurstelling, maar bovenal verdriet. Verdriet om mijn kleine ventje.
Ik hoop dat ze ermee kan leven, dat ze moedwillig en met verstand, dit doet. Ze zal eens verantwoording moeten afleggen, maar niet aan mij.
Een kind de dupe laten worden van het onderling gekakel en getouwtrek, terwijl ik alles anders wilde.

Compleet iemand kapot maken, waarom?
Wat heb ik misdaan?
Maar het zal je niet lukken. Echt niet.
Elke dag sta ik op, en maak van de dag het beste. Eens komt de dag dat ik word herenigd met mijn zoontje.
Wat je nu doet, daar heb ik maar 1 woord voor: SCHOFTERIG en mensonwaardig.

Ik ga door, en ben trots dat ik de kracht heb, om door te gaan.
Want ik zal sterk en verstandig zijn, straks voor mijn zoontje.
Eens.

Ron
x