Het is ongeveer anderhalve maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef...J had een soort van vriendin en ik had zijn nummer gewist en ging weer verder.Dat ging best ok, al bleef hij in gedachten...
Afgelopen week zag ik hem voor het eerst weer en gelijk was er die chemistry..dacht ik.
We bleven om elkaar heen dralen en toch netjes apart naar huis gegaan. Daar aangekomen zag ik een app...ik had zijn nummer niet en vroeg wie hij was.Geen antwoord...toen maar gebeld en een dronken telefoongesprek gevoerd van een tijd. Voelde me stom omdat ik weer rare dingen had gezegd die ik me niet goed kon herinneren ,maar voelde me nog stommer toen bleek dat hij mijn vriendin ook had geappt! Was verder niks boeiends, maar toch...
Dat doet pijn!De 1 zegt dat ie dat deed omdat hij dronken was, een ander zegt dat hij nu haar wilde versieren,weer een ander zegt om mij uit de tent te lokken...
Maar alle opties sucks!De eerste omdat dronken mensen waarheid spreken en als hij mij wilde spreken dan haar dus ook..de2e spreekt voor zich en de laatste ook want daar zou ik weer hoop uit kunnen putten!Ik voel me echt verrot nu...ik weet dat t nooit wat gaat worden,ik weet ook niet of ik dat wel wil, maar het idee dat hij HAAR leuker vind dan mij...pfoeh hee ik ben jaloers!Op mijn eigen vriendin!Zo wil ik niet zijn...ik wil terug naar voordat ik hem kende en gewoon niet meer met hem bezig zijn.En ik was op de goede weg,maar ben nu weer hard naar beneden gevallen en kan weeer opnieuw beginnen....Wanneer stopt het nou eens?!?
Isabella, het stopt echt
Hoi Isabella,
Begrijp je heel goed en je zit echt in een nare situatie. Hoe groot de dooddoener ook is, maar 'de tijd heelt echt alle wonden'. Ik praat uit ervaring.
Heb zelf maandenlang echt in de put gezeten en was echt naar de klote. Ik wilde zelfs dood zijn. Gaandeweg ging het beter en raak je er min of meer ook gewend aan (hoe hard dat nu ook klinkt, wat je wilt er natuurlijk niet aan wennen!)..
Voor mij is mijn allergrootste verdriet ooit inmiddels 7 jaar terug en moet zeggen, kijk er nog steeds met een glinlach op terug en kan mezelf soms wel voor mn kop slaan dat ik tijdens mijn verdriet mn leven zo heb verwaarloosd.
Het heeft gewoon echt tijd nodig, maar hier kom je echt overheen. Trust me!