**ALERT: Zeer Lange Reactie**

Ondanks je indirecte eerdere verzoeken tot reactie, ben ik voorheen altijd van mening geweest dat ik niets nieuws meer kon onthullen of kon toevoegen aan de bijdragen die inmiddels al door jezelf en andere bekwame leden waren geleverd.

Dit keer echter --en nog voordat je er expliciet en direct in je blog om vroeg, was ik na het lezen van je laatste twee blogs al op het kladblok van mijn PC aan het typen geslagen. Ik wil onderstrepen dat ik reageer op je voorgaande blogs en niet op bovenstaande notitie; ook daar heb ik het één en ander over te zeggen, maar da's voor een andere keer. Zie wel dat IHOB eigenlijk al heel goed heeft verwoord wat ik zelf ook aan je had kunnen schrijven.

Je hebt eerlijkheid en je hebt botheid; het verschil ligt voor mij in de fijngevoeligheid die iemand hanteert tijdens het uitspreken van 'de waarheid'. Mijn inziens bereik je simpelweg meer en zijn mensen ontvankelijker voor je mening, wanneer je hen op basis van 'eerlijk zijn' benaderd met tact, respect en inlevingsvermogen. Het is een absolute misvatting dat 'eerlijkheid altijd kwetst en pijn doet' en het daarom nauwelijks uitmaakt op welke wijze, toon en via welke emotie dit naar buiten komt. Je kan het ook omdraaien: omdat eerlijkheid kwetsend en pijnlijk kan zijn, zou een mate van fijngevoeligheid hiervoor niet meer dan correct en fatsoenlijk behoren te zijn.

Dat even terzijde.

Terug naar je laatste twee blogs. Ik heb zowel jouw woorden, alsook de meelevende, empathische en troostende reacties op je blogs gelezen, maar bleef toch met een stevige aanwezige rusteloosheid zitten. Het heeft dan ook even geduurd voordat ik dit op papier wist uit te schrijven; vandaar mijn late reactie.

Ik herinner me dezelfde lieve woorden van Troost, Advies en Raad ten tijden van mijn eigen hartenzeer en liefdescrisis, en hoe goed bedoeld en welkom het van mijn omgeving en vriendenkring ook was: spijtig genoeg kon ik er op het moment zelf nauwelijks iets mee. Intellectueel en rationeel kwam het wel door en kon ik de cyclus van verwerken bevatten, maar emotioneel zat de deur potdicht. Ik kon de de hele rij van "Gun jezelf tijd, probeer het te accepteren, ga erop uit--naar buiten, wees lief voor jezelf, laat de boosheid en het verdriet maar toe, hij is het niet waard, hij verdient je niet, laat hem/het los, het wordt vanzelf beter, tijd heelt alle wonden..." simpelweg (nog) NIET toepassen in de verscheurdheid waarin ik vastzat. Het gevolg was, ondanks de liefdevolle en toegewijde pogingen van mijn omgeving om mij er doorheen te slepen (en mijn dankbaarheid daarvoor), dat ik feitelijk, op structureel en concrete basis, stilstond. Ik werd gekweld door woede, verdriet, teleurstelling, zelfminachting en bitterheid -- en had geen idee hoe ik mijzelf daar emotioneel uit kon krijgen.

Terugkijkend op mijn eigen liefdes-crisis, heb ik de fase waarin ook jij je nu bevindt, vertaald naar een soort 'Niemandsland': je bevindt je op een stuk braakliggend terrein, waar ratio en gevoel koppig en opstandig tegenover elkaar staan. In plaats dat zij elkaar bij de hand kunnen nemen en een samenwerking op gang brengen, lijken het in deze fase nog twee onverenigbare partijen. En jij staat daar dus tussenin--verscheurd. De wanhoop die ermee gepaard gaat, komt vooral voort uit de wetenschap dat niemand anders dan jij alleen deze 'fusie' tussen Ratio & Gevoel kan bewerkstelligen--en dat geeft een behoorlijk zwaar, eenzaam en beklemmend gevoel.

Zoals voor een crisis zo kenmerkend is, lopen er in je blogs veel gevoelens, gebeurtenissen en emoties door elkaar heen. Ze lijken met elkaar versmolten en daardoor verzwaren en bemoeilijken ze elkaar ook. Ik denk dat het je al enorm zou kunnen helpen als je leert om deze 'per geval' te ontleden en van elkaar leert onderscheiden. Als je het goed vindt, wil ik dit stapsgewijs met je doornemen.

Verdrietige Thema's leren ontleden en van elkaar onderscheiden.
Om te beginnen met een behoorlijke pijnlijk en tragische gebeurtenis: het overlijden van je broer. Een op zichzelf staand verlies dat behoorlijk heftig, traumatisch en hartverscheurend is. In veel van je blogs koppel je echter steeds je ex-vriend aan deze gebeurtenis vast, in die zin dat hij er niet voor je was (of er emotioneel voor je kon zijn) toen je hem vermoedelijk het hardst nodig had. Ik kan niet anders dan toegeven dat dit als een dubbel verlies heeft moeten voelen, en ik begrijp waar de woede en pijn wortel schiet.

Spijtig genoeg werkt het helaas in de praktijk zo, dat als het gevoel of de toewijding bij een partner is verdwenen, het in veel gevallen betekent dat hij/zij het emotioneel niet meer kan opbrengen om zich in de rol van zorgzame steunpilaar te manouvreren wanneer een zeer traumatische gebeurtenis zich aandient; ongeacht of dat nu tijdens of vlak na de relatie-breuk plaatsvindt. Er zijn mensen die uitgerust zijn om hier toch emotioneel een balans in te vinden, maar het is overduidelijk dat je ex-partner niet bij die groep behoort.

Vermoedelijk is het verlies van je ex ongemerkt vast komen te zitten aan het verlies van je broer--en dat maakt het rouwproces een enorme kluif om te verteren. Ik kan daar alleen maar op zeggen: met het oog op je persoonlijke herstel en revalidatie, denk ik dat het je qua verwerking meer oplevert, als je het verlies van je broer en het verdriet dat daarmee gepaard gaat, los probeert te weken van de emotioneel onbereikbaarheid van je ex toendertijd. Ik geloof namelijk dat je daarmee de kans vergroot om het rouwproces omtrent je broer veel rustiger, eervoller en zuiverder te laten verlopen.

Thema EX.
Dan terug naar het onderwerp EX. Wat mij als kern is bijgebleven uit je laatste twee blogs, is dat je na zijn afstandelijke en behoorlijk botte reactie op jouw smsje, terug bent gevallen in het gevoel 'dat het lijkt alsof je pas een maand uit elkaar bent'. Het gevoel om weer 'terug te zijn bij af', ken ik maar al te goed en ik heb dat, geboren uit eigen ervaring, voor mijzelf geanalyseerd als 'Liefdesbreuk Stuipen'.

Zoals een flikkerend vel licht bij personen die aan epilepsie lijden een aanval kan opwekken, zo zorgt associatie, een al-dan-niet gewilde ontmoeting of nieuws van de ex, ook voor een 'stuip-aanval' bij de persoon die overduidelijk nog niet over de breuk heen is. Je komt terecht in een emotionele 'stuip', die de ene keer lang en dan de volgende keer weer korter duurt. Maar het is bijna altijd een dreun die je weer even omver werpt.

Omdat ik nooit genoegen neem met iets dat 'is', maar altijd de drang en nieuwsgierigheid heb om uit te zoeken waar een emotie of handelen zijn oorsprong vindt, heb ik met het oog op jouw situatie zitten speculeren wat nou precies de reden kan zijn dat je ineens zo diep in je verdriet en pijn bent teruggezakt.

Ondanks het feit dat zijn reactie de aanleiding is geweest voor je terugval, vermoed ik dat de échte oorzaak dichter en dieper in jezelf ligt, dan je misschien verwacht. Lichtpuntje: hoewel je behoorlijk zal moeten gaan wroeten, toch binnen handbereik--en dus werkbaar. De manier zoals hij omgaat met 'het oude'; zijn confrontatie-mijdende gedrag dat zich kenmerkt door gevoelloze en geirriteerde reactie: daar kun je nu jullie niet meer samen zijn niets aan veranderen, geen enkele invloed meer op uitoefenen en is daardoor ook niet 'werkbaar'. Maar ik ben er van overtuigd dat je in situaties zoals deze, jezelf steviger in de hand zal kunnen houden als je je bewust wordt van de innerlijke oorzaken die jou kwetsbaar maken voor terugval.

Voordat ik daar iets dieper op inga, wil ik toch even uitwijken naar het gedrag, handelen en de reactie van je Ex. Allereerst vind ik het buitengewoon onbeschoft dat hij, ondanks je schijnbaar eerdere verzoek tot teruggave van het emotioneel kostbare 1e koffertje van je dochter, dit zonder bericht heeft 'weggedaan'. Dat getuigt van een opvallend gebrek aan emotionele potentie en respect.

Ik heb de smsjes gelezen die hierover gingen en in mijn objectiviteit kan ik nergens dan ook een aanval, verwijt of beschuldiging terugvinden die een botte reactie van dit kaliber zou kunnen hebben opgewekt. Ik vind je behoorlijk netjes, begripvol, zachtaardig en fatsoenlijk overkomen in de smsjes naar hem toe--zelfs nog nadat hij jou abrupt en zonder enige empathie van zich af probeerde te schudden met de woorden 'hier heb ik geen behoefte aan'. Ik vind je kwaadheid hierover logisch en begrijp de enorme frustratie omdat hij je op deze wijze genadeloos 'buiten spel' zet. Machteloos, dus.

(*note: en ik kan er niet omheen om naar aanleiding van bovenstaand stukje, te verwijzen naar het verschil tussen 'botheid' en 'eerlijkheid').

Ik kan er nu voor kiezen om mijn giftige pijlen op hem te richten en voor je gaan uitschrijven dat je mag aannemen dat zijn gebrek aan emotioneel-vaardig gedrag zich vroeg of laat wederom zal gaan herhalen in een volgende crisis waar hij in belandt. Dit is de manier zoals hij kennelijk emotioneel zaken 'afsluit'. Infantiel.

Het idee dat hij uiteindelijk 'op zijn bek' zal gaan, is een voorschot op dat overwinnings-gevoel, maar de valkuil is dat het afhankelijk is van het moment dat er aanwijzingen zijn dat het ook daadwerkelijk gaat gebeuren: je blijft 'in afwachting' op dat moment. En hoewel het je waarschijnlijk enigzins staande zal kunnen houden en troosten, helpt het je echter niet werkelijk constructief op de lange termijn.

Grip krijgen op Persoonlijke Issues die aan je identiteit vastgekleefd zitten.
Graag richt ik mij liever op de mogelijk persoonlijke issues die ten grondslag liggen aan jouw terugval. Omdat ik ervan overtuigd ben dat als je daar grip op leert krijgen, je voor jezelf een veel stevigere terugval-basis creeert. En hoewel het je dan nog steeds nooit geheel kan beschermen tegen pijn & verdriet, zal het leren ontdekken van de innerlijke oorzaken die jou zo kwetsbaar en emotioneel gescalpeerd doen voelen ervoor kunnen zorgen dat je je daarin in het vervolg beter kan beschermen

Als voorbeeld wil ik nemen, dat je al hebt aangegeven dat het verre van een harmonieuze relatie was. Gelukkig dat je dit beseft; het geeft aan dat je in ieder geval niet vastzit in een neerwaartse spiraal van de 'Ex-Idealisatie'. Kenmerkend vind ik het, dat je ex onder het mom van 'liefde' jou veelvuldig te kennen heeft gegeven dat jij niet de vrouw was die hij wenste dat je was, dat je niet reageerde zoals hij hoopte dat je zou doen en dat je niet voelde zoals hij van je verwachtte.

Het had jou, qua zelfbeeld en zelfwaardering, behoorlijk wat kracht kunnen opleveren als JIJ hem na weer een klaag-serenade zou hebben gezegd dat je niet langer meer de rol wilde spelen van 'een vrouw die volgens zijn maatstaven of ideologie (net) niet voldoet' en hem hebben verzocht weg te gaan. Maar dat is achteraf gelul, en dus nutteloos.

Het brengt me wel meteen tot een tamelijk wezenlijk belangrijke kern, waar veel naar terug te wijzen is: afwijzing. Je werd emotioneel door hem afgewezen, iedere keer dat hij zijn ontevredenheid uitsprak omtrent jouw 'zijn', je manier van reageren, voelen en doen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben een voorstander van eerlijkheid in een relatie en pleit er altijd voor om ontevredenheid en frustraties bespreekbaar te maken. Ook wanneer dit gaat over hele karakteristieke en vermoedelijk moeilijk te veranderen vastgeroeste eigen issues.

Maar de manier waarop hij het naar buiten bracht, was pure acid. Vooral omdat hij in zijn kennelijk ontevreden en onbevredigde staat, door bleef klagen en er niet voor koos om deze ontevredenheid een halt toe te roepen door weg te gaan.

Het was een afwijzing--niet op wat je 'had kunnen zijn', of 'had moeten zijn of worden', maar simpelweg op jouw 'ZIJN'; de persoon die je BENT. Het was afwijzing op afwijzing van je wezen. En niet alleen toen, maar ook toen hij na de breuk vrij snel een nieuwe vriendin kreeg en relatie aanging, was dat wederom een afwijzing voor je. En laatst weer, toen hij je te kennen gaf dat hij 'geen behoefte' voelde. Nog een keer afgewezen.

Heb je er welleens aan gedacht dat de veelvoudige afwijzingen die je in de relatie met hem te verwerken kreeg, er nu voor zorgen dat je onbewust en gedeeltelijk waarschijnlijk bewust, nog steeds 'iets van hem wilt', namelijk: ERKENNING?

Voor alle keren dat hij je het gevoel gaf dat je niet voldeed, niet 'genoeg' of volledig was, zou het kunnen dat je van hem verlangt dat hij dat stuk wat hij bij je weg nam (en dat je verloor door een steeds groter groeiende onzekerheid, zelfminachting, zelftwijfel en minderwaardigheidscomplex), weer aan je teruggeeft? Dat hij zijn eigen inbreng in het mislukken van de relatie erkent, erkent dat hij in plaats van zijn ontevredenheid op jou te projecteren, had moeten inzien dat het niet was dat jij niet voldeed, maar dat hij voor zichzelf iets anders voor ogen had.

Deze dynamiek, waarin jij verlangt naar de erkenning die je nauwelijks of weinig van hem kreeg, maakt je behoorlijk kwetsbaar. De afwijzing keert zich namelijk naar binnen IN jou, en brengt een soort van domino-reactie op gang, langs al je persoonlijke issues. Om deze 'omval-reeks' te stoppen, zul je denk ik aan de gang moeten gaan met de gebieden waar deze afwijzing zich op richt.

Misschien ontbreekt het je aan geloof in jezelf, vertrouw je niet genoeg op je eigen zelf-reflectie. En dan is een afwijzing haast onhanteerbaar omdat het je bevestigd in de twijfel waar je sowieso al door gekweld wordt. Ik ken je persoonlijk niet, maar uit je geschreven stukken gehaald, lijk je me een behoorlijk pittig gekruide en emotioneel grillige dame die niet terugdeinst om verbaal te slaan waar het zeer doet. 'Grote bek', zeggen ze daarover welleens.

Meestal is het echter een indicatie dat er een opmerkelijk gevoelig en kwetsbaar mens achter verscholen ligt, waarbij 'die grote bek' een soort wapen is geworden om anderen op afstand te houden...

Gezien de behoorlijk lange reactie, wil ik het hier even bij laten. Op je laatste blog kom ik later terug...