Mijn situatie is nog steeds vaak lastig.....mijn ex heeft het 3 maanden geleden uitgemaakt en met een nieuw koophuis en van beide kanten geen plek waar we naar toe kunnen wonen we toch nog samen. Toch is mijn ex niet veel thuis want hij heeft een nieuwe vriendin en slaapt bij haar regelmatig.

Ik kan zeggen dat ik zelf ook wel groei....denk ik. Ik last net een reactie bij een andere blog die mij wel deed nadenken. Mijn ex was ook vrij jong toen wij wat kregen. Hij was bijna 18 en ik was echt net een week 21. We waren eerst vrienden maar de klik was er toch direct. Nu ben ik net 27 en hij is bijna 24. En heeft hij het uitgemaakt....ik denk dat hij wat anders wilt...en dat heeft hij nu. Zijn nieuwe vriendin is totaal wat anders. Het is echt appels met peren vergelijken.

Het punt is wel dat ik nu wel heb geaccepteerd dat het over is. Dat ik wel denk dat het misschien beter is en dat we beter vrienden kunnen blijven. Ik wil hem ook niet ongelukkig in een relatie houden, ik vind het alleen zo jammer dat hij het niet heeft aangegeven maar ja, dat is altijd achteraf. Het is nu eenmaal zo.

Ik vind het uiteraard moeilijk dat hij een nieuw meisje heeft en in het begin voelde ik mij vooral ingeruild maar dat draaide al redelijk snel om dat gevoel, waarom? Hij is totaal niet gelukkig. Hij is 10 kilo afgevallen en heeft regelmatig migraine. Ook maakt hij zich nog veels te druk om mij (net als ik om hem in weze). Ik dacht eerst dat ik het wilde zien, dat ik mezelf voor de gek hield en dat ik hem terug wil maar de laatste weken besef ik me meer dat ik niet eens weet of ik hem ook wel terug wil. Misschien wil ik ook wel wat anders en merk dat ik zelf langzaam begin te wennen aan het alleen zijn en aan de vrijheid. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds van hem hou en om hem geef, net als hij van mij. En ik zie alleen dat hij niet gelukkig is, iedereen ziet dat. De situatie is glashelder, behalve voor hem. Ik weet dat ik er niks mee kan en ik alleen maar kan toekijken hoe hij dit zelf oplost en mee worstelt....maar toch doet het mij soms pijn.

Het enige wat ik probeer is nu vooral mezelf te blijven. Ik blijf de persoon die hij vertrouwt, al 6 jaar. Ik blijf mezelf. Ik wil mij sowieso niet overgaan tot het stalken van, uiten van pure frustratie, die gestoorde ex zijn.

Het kost mij werkelijk alle energie die ik heb maar ik weet zeker dat het mij sterk houdt. Ik wil mezelf niet verliezen. Zijn nieuwe vriendin gaat het steeds moeilijker vinden dalijk als zij merkt wat ik heb betekent voor hem en zijn familie....

Het klinkt hard en het is niet bedoeld als wraak naar haar toe want dat is nergens voor nodig maar ik en iedereen die hem kent weet...dit is niet wat hem gelukkig maakt....alleen zal hij dat echt zelf moeten inzien helaas...

Sorry voor de rommelige blog.