Ach

Misschien maar beter dat je je dan ziek hebt gemeld, dat deze hele emotionele trein je nu gevloerd heeft is echter niet fijn.

Ik weet niet of je hier wat aan hebt, of dat je het uberhaupt wil horen. Je moet missen niet zien als een leegte (of het gevoel dat iets is geamputeerd), maar als een ruimte. Een ruimte tussen twee (of meerdere) mensen die groter is dan jij gewend bent. Op het moment dat die ruimte er is dan mis je dat, diegene, maar die ruimte is geen gat. Het is geen leegte die NOOIT meer op te vullen is. Tuurlijk zul je die persoon altijd blijven missen zolang die ruimte groter is dan normaal, maar op een gegeven moment wordt die ruimte normaal.

Ik vind het altijd wel mooi om het te vergelijken met een boekenkast. Op het moment dat je een bepaald boek uit die kast pakt dan ontstaat daar een ruimte. Die ruimte die hoort daar niet, en je wil die opvullen, dat wil je doen met datzelfde boek, want je mist het. Maar op een gegeven moment besef je, dat het misschien ook mogelijk is om die ruimte op te vullen met een ander boek. Het is niet zo dat die ruimte een leegte is, die niet op te vullen is.

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar het is een poging om jou gevoelens iets positiever te draaien. Ik hoop dat je de dag doorkomt, schrijf het lekker van je af!
Liefs Dais

Hey Moerbei,
Rot dat je je er zo ziek van voelt. Herken het ook zeer, heb nu zo'n 3 weken geleden de beslissing (met mijn hoofd!) gemaakt om mijn anderhalf-jaar durende relatie uit te maken. Ook mijn ex woont erg dicht bij, ik zou er zo langs kunnen gaan. Heb de neiging om dat te doen ook regelmatig, maar ik doe het niet. Weet hoe ellendig ik me zal voelen als ik hem zie. Ben nog steeds gek op hem, maar hij heeft me maanden geleden met een ander meisje bedrogen en mijn vertrouwen is erg beschadigd hierdoor. Werkt door in allerlei andere dingen waardoor ik zo onzeker werd! De laatste 2 maanden heb ik constant buikpijn gehad. Huisarts kon niks vinden, is pure stress. Mijn ex is zó anders dan ik. Zegt dat ie veel van me houdt en er alles voor over heeft om het weer goed te maken. Maar een paar weken geleden was 1 telefoontje om mij gerust te stellen al te veel. Toen besloot ik ermee te stoppen, om mezelf te redden. Vandaag voor het eerst werd ik wakker zonder meteen enorme buikpijn te hebben. Das gek! En meteen besefte ik me dat ik er al zo aan gewend ben me ziek te voelen door al die stress om hem, dat ik het dus gek vind om es geen buikpijn te hebben..
Bij mij werkt het blijkbaar om helemaal geen contact te hebben met mn ex. Het gevoel wordt iets minder en ik merk dat ik een klein beetje tot rust kom. (gisteren zag ik hem onverwacht langsfietsen en meteen voelde ik me weer erg rot, met buikpijn en steken in mn hart...)

Natuurlijk kun je overwegen om anti-depressiva te gaan gebruiken om je iets beter te voelen. Vergeet alleen niet dat je daar ook weer vanaf moet, en dat je de oorzaak er niet mee aanpakt...Kun je bij je nieuwe baan niet aangeven dat je pas een relatiebreuk hebt gehad, zodat ze er een beetje van weten en rekening mee kunnen houden? Of denk je dat ze dat niet begrijpen?
Je zult sowieso afleiding vinden in je nieuwe baan, das ook goed.
Wens je veel sterkte en hoop dat je je gauw wat beter voelt.

Oh, meissie, wat vervelend dat je je zo voelt... Ik snap het wel, hoor. Dit is bij mij ook niet het enige wat er speelt, dus ik zat voor de breuk al bij de huisarts die mij ook graag bij de "Club der pillen" zou willen hebben. Tel daarbij een aanzienlijk aantal familieleden op die er wel bij vaart en je begrijpt dat voor mij de stap naar de gelukkige snoepjes ook niet bijzonder groot zou zijn. Maar voor mezelf wel.. want ik weet wat de bijwerkingen zijn en dat het afkicken erg lastig is. Ook ik heb besloten de oorzaak aan te pakken en ben dus nu in therapie. Mocht ik me over een aantal maanden nog niet beter voelen, dan kan ik altijd het recept nog ophalen.
Heb je therapie? Heb je een coach met wie je kunt praten? Mensen om je heen, in je inner circle, zijn vaak te subjectief...
Er zijn vervangende middelen zonder allemaal nare bijwerkingen: St. Janskruid, 5-HTP, visolie schijnt goed te zijn en Vitamine B. Daarbij moet je eigenlijk ook gaan sporten omdat je dan weer endorfines aanmaakt.
Maar als jij dit al hebt geprobeerd en je hebt het gevoel dat je het toch niet vindt werken, dan kun je altijd nog aan de anti-depressiva. Misschien een lichte dosis, om je even door de komende maanden heen te slepen.
Ik hoop echt dat je vandaag een beetje bij kunt slapen... Heel veel sterkte, lieve Moerbei.. xxx

Als je zo ziek bent van geen contact, waarom dan niet gewoon die mail sturen? Een mail is maar een mail, je gaat er niet dood van, en welke fout maak je dan eigenlijk? Geen enkele! Je bent eerder jezelf ontrouw als je je eigen mailtjes gaat betwijfelen! En ik kan het weten, want ik stuurde wel berichtjes, ben mezelf trouw gebleven, en er uiteindelijk beter uitgekomen!

Ik lees overigens dat je het zeer zwaar hebt, dus wellicht is dit verhaal over het mailtje van ondergeschikt belang ten opzichte van alles. Of misschien is zoiets misschien juist een complicerende factor. In elk geval veel sterkte met alles. Dikke knuffel.