Na veel gelezen te hebben hier, ga ik ook maar eens mijn verhaal doen, ik heb gemerkt dat het mensen en mezelf veel goed doet als er op jouw situatie gereageerd wordt. Dit ondanks dat ik alles uitgebreid met familie en vrienden bespreek, voor sommige zelfs tot in den treure maar daar zijn ze ook vrienden voor.

Mijn verhaal, ik heb zes maanden een relatie gehad waar ik van dacht dat het voor eeuwig zou zijn, eindelijk een meid gevonden waar ik het helemaal in zag zitten. Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden, zij is de beste vriendin van mijn beste vriend, ik kende haar al een aantal jaren, maar dat bleef beperkt tot het niveua van kennissen. Tot ik haar een paar keer langer gesproken had en we leuke dingen samen gingen doen: naar de film, uiteten, samen thee drinken etc. Ik voelde nog niks speciaals voor haar, behalve dat ik het zo relaxed vond dat ik geen druk voelde, niet het gevoel had aan het daten te zijn. Dit ging een paar maanden zo door, het werd steeds leuker met elkaar, ging vaak met haar en mijn vriend uit, we hebben wel meer gezamenlijke vrienden en vriendinnen, maar ik wilde nog niks. Tot zij op een gegeven moment vertelde dat ze me heel erg leuk vond en me wilde zoenen. Toen schrok ik heel erg, ik had daar niet echt rekening mee gehouden, heb haar ook afgewezen. De twee weken daarna veel afgesproken en gedaan met haar, en toen uiteindelijk ook gezoend. Daarna ben ik een week op vakantie gegaan, we hadden wel veel contact via sms, heb ik haar uiteten gevraagd en is het echt wat geworden. De weken erna was ik over the moon van geluk, het ging zo goed met haar, de opbouw, het elkaar beter leren kennen, alles was fantastisch, heel veel contact met haar, altijd sms-en, mailen, bellen, afspreken. Het leek voor mezelf echt alsof dit ware liefde was. Het werd zelfs nog beter voor mezelf, ik kreeg mijn eerste echte baan, een super baan in de IT, ik was verhuisd naar een zeer mooie kamer met balkon, kreeg een lease auto, het kon allemaal niet op. De relatie liep ook nog super, zoveel gezamenlijke dingen, interesse's, vrienden etc. Tot zij het vorige maand uitmaakte, ze vond dat ik er niet volledig voor ging, dat ik me niet voor 100% in de relatie inzette, haar niet op de eerste plaats zette enzovoort. Ik ging kapot toen ze me dat vertelde, ze had al wel eerder aangegeven dat het voor haar gevoel niet zo lekker liep, maar daar hadden we voor mij over gesproken, ik had het te druk met mijn baan, afronding studie, haar en mijn eigen leven, daar had ik het heel moeilijk mee, dat heb ik haar verteld, maar ik kon nog geen uitweg vinden. Maar voor haar was het te laat, ze wilde me niet een kans geven te laten zien dat ik echt voor haar kon gaan, dat ik wel kon investeren in onze relatie.

Nu zit ik in zak en as, ik zie alles wat ik fout heb gedaan, wat er beter had gemoeten, ik heb vanaf een maand nadat ik gewerkt heb mijn kop in het zand gestoken. Zoals veel mannen doen, gevlucht voor mijn problemen, mezelf niet open durven stellen naar haar toe om over die problemen en emoties te praten. Het vreemde is ook dat ik er totaal geen erg in had, ik was alleen maar bezig met gelukkig voelen en niet nadenken over de relatie, niet mijn ware gevoelens aan haar kunnen tonen. Ik snap achteraf niet dat ik zo blind heb kunnen zijn, dat ik niet een keer iets ondernomen heb om het te verbeteren. Ik ging er in gedachten wel zo hard voor, deed ik wel alle leuke dingen met haar, zei ik wel hoeveel ik om haar gaf. Maar geen moment dat zelf gedaan, ongelooflijk achteraf, ik kan er met de pet niet bij dat ik zo gehandeld heb en ik weet wel dat het ook van haar kant had moeten komen, dat zij ook meer in mij had moeten investeren en verder vragen naar mijn ware gevoel, maar toch blijf ik met de enorme teleurstelling, frustratie en angst zitten. Ik dacht echt dat zij het voor mij was, maar kon haar niet geven wat zij verlangde, nodig had in een relatie, terwijl ik dit wel zo graag wilde!

Ik heb mijn lesje wel geleerd, vind het alleen een veel te dure les, ben zeer veel met mezelf bezig nu, naast hier te schrijven lezen, ben ik ook een dagboek begonnen, spreek ik meerdere keren per dag met vrienden en familie, maar ik kan het maar niet loslaten en erger nog ik kan maar niets meer leuk vinden, alles wat ik doe zie ik haar in terug, denk ik aan haar, dat is nog geen moment minder geworden...

Zo dat is mijn verhaal voor nu, straks wel weer verder, ben benieuwd naar reacties van anderen,
en ja ik weet dat ik hard voor mezelf ben, maar dat is nog moeilijk om los te laten..

groeten en sterkte aan iederen!
Bram

Just when you think you had it all, you loose it all..