Dit zijn mijn gevoelens, mijn gedachten, wat in mijn hart en hoofd zit voor jou.
Het wordt een lange open brief, sorry ervoor.
Ik raak niet uit mijn woorden aan de foon bij je omdat ik direct zo emotioneel wordt dat je niet begrijpt wat ik zeg.
Geef erom of geef er niet om, ik moet dit vertellen, want ik geef er wel zo hard om.

Iets voor 2001 was mijn broer uit huis, mijn maatje, alles hadden we samen gedaan.
De dikste vrienden, samen spelen, samen naar de lagere school, een paar jaar samen middelbaar, samen uitgaan, bijna alles deden we samen.
Tot hij zijn eerste serieuze relatie had en samen ging wonen, alles werd anders en ik bleef plots
alleen achter. Ik had het er toen erg moeilijk mee, ik begreep het wel, maar ik verstond niet waarom ik er nu
ineens niet meer bijhoorde. Ik wilde natuurlijk geen ongevraagd derde wiel aan de wagen zijn ook niet, maar zo af en toe nog eens afspreken onder elkaar, dat moest toch kunnen?
Dat gebeurde echter niet veel meer...

Ik had geen grote vriendenkring, de mede studenten van school ja, zoals dat bij de meesten het geval is, en dat was meer aanhang dan échte vriendschap.
Bovendien hielden ze zich meestal bezig met zaken die mij niet zo interesseerden.
Chatten was toen zo in, en het was eenvoudig om nieuwe mensen te leren kennen. Dus begon ik dat ook te proberen, gewoon uit tijdverdrijf.
Ik had er een aantal jongens en meisjes die geregeld terugkwamen en waar ik leuk mee kon babbelen, maar meer ook niet. Meestal waren die gesprekken niet veel waard.

En toen kwam maandag de 19 november 2001, om 22:08:26 (freaky, ik weet het, maar het staat hier op een CD met liedjes die ik van je kreeg, daarom dat ik dat nog in detail weet, hihi).
Een avond die alles veranderde want jij kwam in mijn leven
Het klikte meteen, eerst een beetje gewoon praten, maar al gauw kwamen er meer gevoelens aan te pas. Die gevoelens werden heviger en heviger tot je me vertelde dat je verliefd op me was.
Nog nooit in m'n leven had iemand dat tegen me gezegd! Ik werd gewoon van mijn stoel geblazen, zo overweldigend was het!
Ik voelde zoveel voor jou en nu wist ik gewoon wat dat was... échte verliefdheid!! Geen kalverliefde.

Een aantal avonden later kwam er een kentering in die prille tijd, je moest me iets vertellen...
Ik heb het toen zwaar gehad, héél zwaar, maar in feite een peuleschil in vergelijking tot nu. Het heeft niet zo lang geduurd of ik was eruit in mijn hoofd, in mijn hart was het nooit een probleem.
Jouw gevoel voor mij was oprecht, en dat was het omgekeerd ook,
wat was dan in vredesnaam het probleem? Ja het ging niet eenvoudig zijn, maar ik ging ervoor! Samen zou het ons lukken, samen zou ons alles lukken!!

Niet veel later volgde ons eerste afspraakje... je weet nog wel waar Ik herinner me de periode nog zo goed, ik had net examens achter de rug
en tjonge, wat ging mijn hart tekeer voor jou. Ik was heel erg opgewonden om je te zien, zo opgewonden dat ik je uiteindelijk op die drukke plaats nog voorbij liep ook!!
Het was als in een droom... daaaaaaaaaaagen heb ik op wolken gezeten ervan, helemaal uit mijn lood.

Niet zo lang daarna kwam het tot wat meer dan kusjes geven en handjes vasthouden, en dat was nodig ook! Het is de meest onvergetelijke ervaring uit mijn leven.
Nu, binnen 10 jaar, binnen 20 jaar, en dat zal het nog zijn als ik op mijn sterfbed lig. Niet in mijn stoutste dromen had ik verwacht dat het zo ging zijn.
Het was alles wat het moest zijn, eerlijk, teder, zacht, lekker , liefdevol, passioneel, superdesuper! Ik ben je er eeuwig dankbaar voor!

Kort daarna ben ik ziek geworden. Niet zomaar ziek, een oude kwaal van toen ik kind was stak terug de kop op: huidproblemen.
Alleen in volle kracht nu. Waarschijnlijk terug uitgebroken door de eindexamenstress.
Perplex stond ik. Fuck, zo jong en hiermee geconfronteerd? Jij was zo lief voor mij, je ving me er super mee op, gaf er niet om.
Achteraf bekeken is dit de nagel in onze relatie geworden, omdat ik die ziekte toegelaten heb in mijn hoofd.
Tot overmaat van ramp begon jij daarna ook te sukkelen met je gezondheid, moest je zelfs geopereerd worden. Plots was het niet zo eenvoudig meer om af te spreken,
maar we steunden elkaar en onze band bleef zo innig en fijn!
We hebben langs beide kanten struggles gehad, kon ook niet anders in onze situatie. Maar telkens opnieuw kozen we voor elkaar, voor een toekomst samen!
We waren de beste maatjes, soulmaatjes, minnaars, lovers en konden alles tegen elkaar zeggen. Nooit eerder had ik zoveel diepgang in iemand gevonden.

Ik wou alleen gaan wonen om ons een eerlijkere kans te geven, was beginnen rondkijken voor een appartement. We waren er samen uit dat kopen de beste keuze was, huren was weggegooid geld.
Al gauw bleek dat ik met mijn spaargeld nog niet ver ging komen, enkel met hele zware leningen, dus besliste ik om door te sparen. Je gaf me gelijk, wat is nu een jaar in een mensenleven zei je.
Maar ook hier is vanalles beginnen mislopen, ik ben daarin te ver gegaan... tot op een punt dat je begon te geloven dat ik hier eeuwig thuis zou gaan blijven wonen!

Intussen begon er bij jou vanalles te broeden, dat kan niet anders. Mijn focus was weg in het leven. Ik viel van de ene teleurstelling in de andere. Op mijn werk gebeurde iets, waar ik op over-reageerde,
ik raakte gefrustreerd door mijn ziekte, en door het feit dat de woningprijzen zo duur waren. Ipv me daarin vast te bijten en vooruit te kijken, een oplossing te zoeken voor deze, laat ons eerlijk zijn, toch maar
kleine setbacks van het leven, begon ik me te wentelen in zelfmedelijden, het enige dat mij lange tijd heeft rechtgehouden was jij!
Maar ik was je vanzelfsprekend beginnen vinden. Jij was er altijd, de normaalste zaak van de wereld, toch? Jezus toch... wat een vergissing!

Ik negeerde je signalen om meer te bellen (je gaf me de pap in de mond en ik liet ze liggen...), om meer af te spreken en te vrijen, ik vond mezelf vaak zo lelijk dat ik in mijn hoofd begon te denken dat je mij nooit mooi en aantrekkelijk zou vinden op die manier. Waarom toch??? Zo erg is het allemaal niet!!
Ik heb die ziekte boven ons gesteld. Wat heb ik toch gedaan? Ik heb jou weggejaagd. En waarom? Je had me al duizend keer gezegd dat je er niks mee inzat!
Je zegt me nu na de breuk dat ik niet zo hard voor mezelf moet zijn, maar dat is het enige wat waar is. Ik ben degene die fouten heeft gemaakt, niet jij.
Ik heb alle gevoel voor mij uit jou geklopt. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Langzaamaan is dat gebeurd... Wat heb ik toch gedaan?
Je hebt me moeten verlaten, dumpen en in de armen van een ander lopen eer ik het zie.
De tragedie van alles is dat ik dat niet bewust heb gedaan! Ik heb u al die dingen niet willen ontzeggen! Ik wil ze ook zo graag allemaal!! Met jou! Je bent alles voor mij!
Ik snap nu wat je zegt met het heeft te lang geduurd allemaal. Ik versta je, ik heb er begrip voor, want het is waar.
Het heeft te lang geduurd eer ik deze dingen zelf zag, en nu is het te laat. Nu is het te laat voor jou.
Ik heb letterlijk en figuurlijk een doodsstrijd gehad de afgelopen weken, geshockt, teleurgesteld, verwijtend, kwaad, verdrietig, en en en.
Maar de enige persoon waar ik kwaad op moet zijn ben ik zelf. Het is mijn schuld. Het is mijn leven en deze puinhoop heb ik er van gemaakt.
Je hebt signalen genoeg gegeven, ik zag ze niet met mijn oogkleppen. In plaats van je een tijdje met rust te laten nadat je zei dat je van me wegging en bij mezelf te rade te gaan,
ben ik beginnen zoeken en zoeken en zoeken naar antwoorden van je terwijl het antwoord de hele tijd al bij mij lag. Daardoor heb ik je nog sneller in de armen van iemand anders geduwd!
Je hebt me nog gewoon lief opgevangen en me niet laten vallen als een baksteen. Dat apprecieer ik enorm!
Sorry voor die kwaadheid bij me, ook gisteren aan de foon, ik heb dingen gezegd die gewoon pertinent onwaar zijn.

Ik zou zo graag de klok terugdraaien en mijn fouten rechtzetten, terug naar die fijne tijd samen, en de dingen juist doen, zoals het hoort! De dingen doen die wij verdienen samen!!
Fijne, leuke dingen! En voor je zorgen, zoals het een heer betaamt!
Ik wil jou, ik wil jou!!! Ik heb je gesmeekt om een nieuwe kans, maar ik versta dat je niet meer wil. Je gelooft me ook niet meer denk ik als ik zeg dat ik echt verandering wil!
Maar ik zou je zó graag mijn echte IK laten zien, wie ik werkelijk ben, met alles wat ik altijd in mijn hoofd & hart heb voor jou, maar wat er door mijn eigen schuld niet volledig is uitgekomen.
Je weet wie ik werkelijk ben, je kent me zo!! Zaterdag zag je maar een klein stukje van wat ik voor jou altijd wil doen, altijd wil zijn! Ik wil me bewijzen aan je, maar ja... dat is moeilijk als alle gevoel bij jou weg is en er al iemand anders is intussen :'-(

Het spijt me allemaal zo oprecht, ik heb er een shitboel van gemaakt!
Ik ben mijn alles kwijt, mijn alles, mijn alles, mijn alles! Het is om stikkapot van te gaan.

Ik ga afronden met een stukje mail van je dat ik ooit van je kreeg:

hey mijn lieve schat
ik wou dat ik deze nacht bij je was geweest
gewoon om al je kleine en grote verdriet weg te kussen
weet je,die liefde wat jij nu voor mij voelt
die voel ik al een tijdje voor je en is gewoon onvoorwaardelijk
until death do us part!

Ik zou zo graag willen dat je er vandaag nog zo over dacht...

Dikke kus en knuffel
Vergeef me aub alles wat ik fout heb gedaan, ik hou voor altijd van jou, onvoorwaardelijk.
Je weet wel wie