Ik heb onder mijn kussen een handgeschreven brief van mijn (ex)-vrouw gevonden, ik zal haar voor het gemak toch voortaan ex noemen, omdat de scheiding toch gaat komen.
Zij heeft gezegd dat het haar toch heel veel doet om mij zo gekwetst te zien, eindelijk begrip?! Dat ondanks het feit dat ze zich niet zo gedraagt (hoezo, dolverliefd thuiskomen, hoezo!?), dat ze die 16 jaar huwelijk niet in haar koude kleren gaat zitten. Ze deed in het begin zo coldblooded om mij geen valse hoop te geven, heeft toch wel geholpen moet ik zeggen. En dat wat ze heeft met die ander geen bevlieging is. Dat haar jeugd haar getekend heeft, (weer haar jeugd als extra excuus) enzo, en dat ze de drang heeft om voor zichzelf te kiezen na haar oma's dood. Dat ze zichzelf altijd naar de achtergrond heeft gezet, en dat dat zwaar en benauwend was. Ze wilde niet meer geleefd worden, maar volgens haar is ons huwelijk geen leugen, maar dat we allebei nog jong waren!? Ze wilde te graag uit huis, en zag mij als een kans, iemand die zoveel van haar houdt en om haar geeft!? Ze had eerst bindingsangst, maar uiteindelijk hadden we een gelukkig huwelijk, kwam in een stroomversnelling terecht, kregen kinderen. Maar ze kan die ander niet opgeven om de kinderen niet te kwetsen, anders zou ze zichzelf tekort doen. Maar dat ze nu voor zichzelf, ons huwelijk was niet slecht (hehe, ze erkent het ook), maar was niet meer goed te noemen, de laatste 2 jaar. Dat we misschien alleen maar doorzetten voor de kids? Hallo, een klein dipje, van een 8 naar tijdelijk een 6, is nog steeds geen onvoldoende, elk ander iemand had ons nog veel kans gegeven. Dat is echt waar, ze nam de gemakkelijkste weg, en ging vluchten, zag mij als symbool van haar gevangenis? Ze kreeg op een gegeven moment last van soort midlife crisis, zo van: is dit het? Ik had niet eens kans gekregen om maar iets aan te doen, of ze ging al bij hem hokken! Ik mocht haar niet spreken, of erover praten in het begin. Ze had wel steeds over dat als ons huwelijk niet slecht was geweest dat die ander geen kans had gehad. Ik blijf erbij dat ze na de dood van haar oma in paniek is geraakt, nu de gemakkelijkste weg heeft gekozen, terwijl ons huwelijk zeker te redden viel, maar dat ze nu haar geweten wil sussen door allerlei excuses te zoeken, haar verleden, dat we jong waren getrouwd, opeens heeft ze heel veel reden om ons huwelijk een zware onvoldoende te geven. Als het echt zo was geweest, dan was ik toch niet zo geschrokken, zo teleurgesteld als nu? Zo zonde gevonden, zo zwaar verrast? Het was van een 8 naar een zesje de laatste maanden, een tijdelijk dip, maar ze doet alsof het een 1 was, dat was echt niet zo!
Ik had haar geloofd als ze nu tijdelijk single zou zijn geweest, en niet gelijk in een andere relatie is gestort, die andere man is nota bene nog getrouwd, nu is hij bezig met een scheiding, ze wil niet de boeman zijn, maar ze heeft wel 2 huwelijken kapot gemaakt, ook al vertelt ze dat zijn huwelijk al slecht was. Tja, ze maakt het hem wel erg gemakkelijk! En zichzelf ook, door mij te dwingen te scheiden, nu wil ik niets anders, heeft ze toch haar zin gekregen.
Wel een schrale troost dat ze nu beseft wat ze mij heeft aangedaan, eerst wil ze niet eens horen hoe ik me voelde. Ze heeft wel gezegd dat ze is veranderd, ook haar liefde voor mij. Maar dat kan, wil ik geloven, maar doordat ze gelijk in die andere relatie is gestort maakt het allemaal veel ongeloofwaardiger, ze vlucht en klampt aan hem vast. Echt waar, ze hebben nu al ruzie en ze heeft al een keer met hem uitgemaakt, omdat haar iets niet zinde. Wil ik eigenlijk niet weten, maar ze belde naar hem terwijl ik naast haar zat! Als ze echt netjes had gedaan dan waren we eerst netjes gescheiden, die ander ook, en na een tijdje mogen ze zoveel hokken als ze maar willen, maar nu heeft ze echt een puinhoop van gemaakt! Is haar overkomen, tja, verliefdheid, roze wolk kan mensen gek maken, dat besef ik ook wel, maar wil haar soms toch proberen uit die roze wolk te slepen om te laten zien dat ze echt nauwelijks bij de kinderen is en dat de kinderen haar missen. Als ze weer als vroeger weer meer van de kinderen houdt, meer bij ze betrokken zijn ipv kiezen voor de uitjes met hem, dan hoor je mij echt niet klagen. Voor mij hoeft ze echt niet meer te zijn, ik wil haar niet eens meer zien, maar de kids, in godsnaam, ze verwaarloost haar kinderen, te pijnlijk om dat weer aan te zien. Nu ik weer werk brengt ze de kinderen 's ochtends ook niet meer naar school, ze komt pas veel later, moeten mijn oudsten dat maar weer opbrengen, maar ze belt niet eens hoe of wat! Moeten we weer zelf oplossen, zo vaak ben ik dan teleurgesteld, hoe kan een moeder niet meer kiezen voor haar kinderen, dit is in en in triest! Ik hoop dat over een tijdje als ze van die roze wolk is gedonderd wel beter gaat, anders zijn we toch meer op onszelf aangewezen, ik zal dan daardoor willen overcompenseren, moeder en vader tegelijk voor ze zijn, zoals de laatste maanden niet anders is geweest.
Kijk, ik ben toch wel blij dat ze een brief heeft geschreven, dat ze die moeite heeft gedaan om met me te willen communiceren, en goed af te sluiten. Deze brief, hier heb ik toch lang op moeten wachten, ze heeft bijna nooit gereageerd op mijn lange mails of sms'en in het begin, begint ze nu wel beetje tot bezinning te komen? Dat ze nu haar geweten wel voel opkomen?
Dat is het enige dat ik nog wil, dat ze er ook meer voor de kinderen zal zijn, en dat ze een beetje minder egoïstisch zal acteren, als voorbeeld voor de kinderen, want zoals ze nu doet, dat is echt niet koosjer. Ze heeft ons gewoon laten stikken, en nu beetje bij beetje ze ietsjes meer aandacht aan ons geeft, dan is er hoop dat straks het co-ouderen samen minder stroef gaat. Ik wil niet als een echtpaar gaan kibbelen om de kids, en over hun opvoeding. Ze is de moeder van de kids, niet meer en niet minder, dikke vrienden zullen we niet worden, zeker in het begin niet. Het gaat allang niet meer om het feit dat ze me pijn heeft gedaan, maar veel meer over haar gedrag als moeder, dat steekt me nu het meest. En dat laat ik haar ook weten, via mail.
Tja, wat de bekendmaking aan de kinderen betreft, het zal een compromis worden denk ik, maar ik blijf erbij dat ik nooit voor scheiding heb gekozen, zij heeft een ander, punt uit. En dat ik altijd bereid was om ervoor te vechten, maar dat zij het heeft opgegeven, dat zijn de feiten, zij heeft de deur keihard dichtgedaan. Nu wil ze dat toch goedpraten, maar kan de kinderen de waarheid niet ontzeggen, wie zich brandt zou nu eenmaal op de blaren moeten zitten denk ik dan, hoe hard dat ook is voor haar.

Pff, al met al heeft ze met haar brief toch wat pijnlijke herinneringen naar boven gehaald, even een klein dipje vandaag, maar ligt nog steeds gevoelig heb ik gemerkt. Ik zal wel tijd nodig hebben om het haar te kunnen vergeven, vergeten zal ik denk ik nooit. Die tijd die ze me nu niet eens wil geven, ze wil haast maken met de scheiding en bekendmaking aan de kids en familie. Volgende week heb ik haar beloofd, heeft ze toch haar zin gekregen. Daarnaast blijft ze erop hameren dat de relatiebreuk van ons samen is, ik blijf erbij dat het niet mijn keus is geweest, het voelt zo oneerlijk dat ze mij mede de schuld wil geven, en dat ze niet als de schuldige aangewezen wil worden. Ik wil haar ook niet direct als de boeman aanwijzen, maar wil wel aangeven als degene die dit geinitieerd heeft, anders doe ik mezelf tekort, want het is gewoon zo gegaan. Dat is wat me ook nog steekt, ze wil zich verschuilen, om niet als boeman te worden aangezien.
Ik zie wel hoe het zal lopen, het is duidelijk dat ze bang is voor de waarheid, dat ik me niet kan inhouden, en toch de moeite heeft genomen om mij een brief te schrijven, ik zal haar wel weer het voordeel van de twijfel geven en dat ze het echt heeft gemeend. Maar het is toch verdacht dat ze weer over had, dat we haar niet als boeman moeten zien, maar dat we beiden schuldig zijn aan deze breuk. Tja, dit voelt toch echt niet lekker, laat ze toch haar bedoelingen zien, weer de zoveelste teleurstelling, dat ze me wil paaien met deze brief, word er weer verdrietig van, ik geloofde nog zo in haar goedheid, maar slecht is ze niet echt, ze is hoogstens egoïstisch, heeft geen oog voor ons, zit in haar roze wolk, maar het is triest hoe zo iemand kan veranderen, echt ongelooflijk...
Pff, word er weer verdrietig van, ze had het beter niet kunnen schrijven, krijg er tranen van in mijn ogen, even luchtje scheppen straks...

Alvast welterusten, zo'n lang verhaal is denk ik wel slaapverwekkend genoeg

Morgen weer een dag!

Gr.

Mr Bean