Nou zeg vandaag was de dag. Ik zou hem weer zien voor het eerst in maanden. Zijn plan, niet het mijne. Toen hij het voorstelde schoot ik echt compleet in paniek. Ik had echt geen idee hoe ik zoiets zou moeten doorstaan. Maar goed, toch maar ja gezegd onder het motto: je kan altijd afzeggen (en hem blij maken met een dode mus, vind ik ook geen probleem).
Gisteren had ik toch besloten hem te zien. Eigenlijk wilde ik toch nog graag een soort afsluiting in de zomer. Het voelde wel als de juiste tijd (gisteren had ik een soort positieve vibe, iedereen sprak me ook aan op straat, geweldig). Omdat ik liever niet in tranen uitbarst voor zijn ogen (ik kom liever sterk over, overal mag ik instorten maar niet voor zijn ogen), maar wel graag wat laatste dingetjes kwijt wilde heb ik dit opgeschreven in een brief (zie vorige blog). Ik was erg tevreden met de brief, het dekte precies de lading. Verder had ik op deze site een heel mooi gedichtje gevonden (thanx liezzie), dat heb ik erbij gestopt. Mijn emobom was klaar.

Daarna heb ik het precies zoals plan gedaan. Het ging precies zoals ik van te voren had verwacht. Ik heb rustig dat kantoor opgezocht, snel in wc mezelf een peptalk gegeven en daar stond ie weer. Kopje thee gedronken. Twee uur lang blije praatjes en sterke verhalen van mij over mn leuke leventje (ik heb een masker op gezet... en mensen die erom vragen zeg ik dat het beter is... alleen). Grapjes maken, hem laten lachen. Ik ben er wel goed in. Helaas had ik laatst op msn al mn idiote acties al verteld, maar ach dat doet er eigenlijk ook niet zo toe. Praten is toch wel prettig, wij kunnen altijd ergens over praten, al gaat het eigenlijk nergens over. Voelt vertrouwd. Je merkt wel dat de gesprekken omkaderd zijn. Er is geen ruimte voor gevoelens, want als je de veilige onderwerpen verlaat is het hek van de dam (ik wilde geen tranen, zoek het niet nog meer op dan door er al te zijn). Ook kan hij niet beginnen over zn nieuwe vriendin, want dat doet me pijn en eerlijk gezegd wil ik niet weten dat ze op vakantie gaan en wat ze voor een leuke dingen doen. Ik wil die blik in zijn ogen niet zien als hij over haar praat, nooit gezien en laat dat lekker zo. Dus we sturen de gesprekken naar leuke momenten van vroeger of gezamelijke interesses, wel prima.
Hierna heb ik gedag gezegd. Fijn je weer eens gezien te hebben. En toen heb ik mijn emo bom gedropt. Ik heb de envelope gegeven, gevraagd of hij het serieus wil lezen en ik ben weggegaan.
Soms hou ik wel van het dramamoment. Dus heerlijk theatraal de langzame versie van it's my life op mn ipod en ik liep het kantoor uit. Voelde wel als een overwinning. De tranen kwamen buiten in het zonnetje.
Thuis had ik een email met excuses over hoe hij mij behandeld heeft, dat hij er heel veel spijt van heeft en dat hij nog vaak aan ons en de vriendschap van ervoor terug denkt, hoe fijn het was me weer even te zien. En hij bedankt me voor de mooie tijd samen, zegt dat ondanks dat de liefde weg is, ik altijd speciaal zal zijn. Misschien zijn het cliches, maar het voelde wel echt en oprecht. Ik heb hem op msn bedankt voor de woorden en hij heeft me nog gezegd dat het hem allemaal veel meer deed om mij te zien dat hij had verwacht.

Wat was ik graag een vliegje in dat kantoor geweest. Ben wel trots op mijn actie, ondanks dat ik het niet in zijn gezicht kon voelde dit echt heel goed. Beetje closure, beetje pijn vandaag, wel veel tranen (uit het zicht), erg moe, iets meer bevrijding en toch dat gevoel wat vreselijk zonde. Ik vind het wel mooi dat ik zo van iemand heb gehouden, ik hoop dat het ooit weer komt. Dan kan ik al die soulsearching momenten van afgelopen half jaar in praktijk brengen. Want zo makkelijk geef ik me niet gewonnen.

Liefs Kiek