Heel verstandig om te wachten met het versturen van die brief. Lees hem over een paar dagen nog eens. Kijk of je er dan nog steeds zo over denkt. Mogelijk zijn je gevoelens dan weer wat veranderd.

Ik heb vorig jaar brieven (e-mail) verstuurd waarvan ik achteraf een beetje spijt kreeg. Komt mogelijk ook doordat ze er niet op reageerde, maar temeer omdat ik me erg blootgaf en kwetsbaar opstelde in die brieven.

Good luck!

Brieven zijn over het algemeen een goede manier om je ervaringen en gevoelens te uiten. Jij kan jouw verhaal kwijt zonder te worden "verstoord" door de reactie van de ander. En degene die de brief ontvangt kan het op zijn/haar manier en tempo doen. Hij/zij hoeft dan niet meteen te reageren maar kan het laten bezinken. Bedenk wel dat het heel goed kan zijn dat hij er verder niks mee doet Larissa. Jij wilt jouw verhaal kwijt, zo moet je het ook zien. Je weet nooit hoe het op hem overkomt en of hij er op wil reageren.

Trouwens, om even advocaat van de duivel te spelen wat betreft jullie situatie met kids ed. Ik begrijp heel goed dat een scheiding is waar je tegen bent. Maar bekijk het eens van een andere kant. Mijn ouders zijn al meer dan 45 jaar getrouwd. Maar gelukkig?? Nee, zo zie ik het niet. Ja, ze houden van elkaar, maar die liefde wordt niet of nauwelijks geuit. Ze zijn heel duidelijk bij elkaar gebleven vanwege wat ze samen hebben meegemaakt. En vanwege "ons", de kinderen. Besef heel goed dat dit een druk en een enorme verantwoordelijkheid legt bij de kinderen. Heel cru gezegd: mijn ouders hebben niet gekozen voor hun eigen geluk vanwege mij en mijn zussen. Dus ik heb hun dat geluk eigenlijk in de weg gelegd. Dit klint mss nu heel zwaar, en het is niet iets waar ik dagelijks onder gebukt ga. Maar ik voel het wel, en heb daar wel een klap aan over gehouden. Net zozeer als een kind van een scheiding dus.

Uiteindelijk zou ik willen dat mijn ouders echt gelukkig waren geweest. Dit is tenslotte wat ik iedereen die ik liefheb gun. Dat zij dit niet geweest zijn, en zich hebben laten weerhouden door kinderen, dat doet zeer zeker pijn.

Ik zeg niet dat je je mening moet wijzigen hoor. En een scheiding mag nooit "zomaar" gebeuren. Maar als het op is, als de liefde weg is (en ik heb het niet over "houden van" dat doe je na zoveel jaren sowieso wel), als je iedere dag moet vechten om het huwelijk stand te houden, als je de schijn moet ophouden voor de buitenwereld...tja, dan denk ik echt dat een scheiding voor iedereen het beste is. Ook voor de kinderen.
Zo, dat was even het duiveltje. Maar je moet dus ook begrijpen dat er een andere kant aan het verhaal zit van "voor altijd bij elkaar blijven". Ik heb hier ook veel met vrienden over gesproken, ook met vrienden van gescheiden ouders. Hoeveel pijn die scheiding hun ook deed, ze zijn wel blij dat hun ouders gelukkig geworden zijn. Ik dus niet.....

Ik heb de brief vooral geschreven om hem te laten weten hoe ik mij voel en deels ook om hem te laten weten dat ik wel verder met hem wil en niet alleenb maar maatjes wil zijn. Ik denk eerlijk gezegt ook niet dat hij zal reageren maar hoop het natuurlijk diep van binnen wel. Het is inmiddels precies een week geleden dat ik in het vliegtuig zat en ongeloofelijk nieuwschierig naar hem was, of hij zou komen en hoe de avond zou verlopen. Wat een koude kermis he:( Ik kan het nog steeds niet geloven, maar ik zal er toch aan moeten wennen dat we voortaan vrienden zijn, hoe moeilijk dit ook is. Maar die hoop, die hoop die blijft, dat het allemaal wel bij zal draaien...wat die hoop maar weg, dan kon ik tenminste verder...zonder hem