Wel raar eigenlijk, alles gaat nog steeds goed, ben natuurlijk niet 100% gelukkig. En heb de illusie van naieve liefde verloren. Maar toch ga ik goed verder, ben nog steeds flink aan het doorleven, maar sta nog regelmatig even bij haar stil, niet zozeer aan onze momenten, maar meer aan hoe het nu met haar gaat.

Ze is een harde tante, en heeft al veel zware dingen mee gemaakt, ze is dan ook al snel volgens mij over onze relatie heen. In ieder geval sneller dan ik, mede omdat ze zo verschrikkelijk hard voor zich zelf is.

Maar ik probeerde haar net even te bellen, om eindelijk weer eens een kopje koffie te drinken en een beetje bij te kletsen. Want ik vind dat fijner dan dat ik haar plotseling weer eens tegen kom en er zo'n rare situatie ontstaan, we hebben namelijk elke maandag en woensdag de zelfde verplichtingen in september dus dat is een beetje raar.

Eigenlijk gaat het sinds een paar dagen de goede kant op. Voel me steeds beter. Ik weet dat het niks meer wordt, en wacht tot zij het besluit maakt om weer eens iets leuks te gaan doen.

Ik ben veel aan het daten en heb mijn studie weer opgepakt. Wel heel snel en plotseling eigenlijk, dus ik wacht op het moment dat ik weer terug val.

Ik mis haar natuurlijk nog heel erg, maar voel me eigenlijk ook wel weer prima. Krijg veel aandacht van andere vrouwen, maar heb nog nergens zin in. Tijd voor rust en hopelijk een goede vriendschap met mijn ex. We zullen zien.

Ik zal sowieso op deze site actief blijven, voor het geval dat en voor alle anderen hier.

Heb vanavond weer een lange nacht in de stad gehad, en kwam haar uiteindelijk tegen in een kroeg. Ik moest met haar praten en sprak haar aan. Ik merkte dat ze een beetje afstand verlangde, maar ik wou deze kans niet laten schieten.

Ik vroeg haar waarom ze nooit meer belde, smsde of mailde. Of mezelfs aansprak op msn. Ze zei dat ik daar nog niet aan toe was volgens haar gevoel. Ik draaide het juist om en zei dat ik daar juist behoefte aan heb. De hoop voor een relatie heb ik al lang op gegeven maar ik wil haar als gewoon goede vriend niet kwijt. En elkaar dan juist blokeren werkt dan juist naar mijn gevoel niet.

Steeds kom je met nieuwe vragen merk ik, als je een antwoord hebt verschijnt er wel weer een nieuwe. Blijkbaar is dat de manier hoe het verwerken ook wel een beetje werkt. Ik vroeg me alleen af of het zin heeft een antwoord op een vraag te krijgen.

Want wanneer ze zegt dat ze niet express Since you've been gone heeft aangevraagd dan zou dat een opluchting zijn, en ik weer meer gedachten krijgen hoe mooi het was. Als ze zegt dat ze dat wel express deed, of met de gedachten aan haar andere ex, dat ze zich nu helemaal vrij voelt dat doet met dat alleen maar meer pijn.

Ik heb me inmiddels bij mijn verdriet neergelegd, ik weet niks anders meer te doen. Gewoon maar lijden en verder gaan, dingen doen. Ik kan alleen niet meer lachen. Speelde gisteren in het casino en het maakte me eigenlijk niet uit of ik zou winnen of verliezen.

Gisteren was hell, ik kan het gewoon niet afsluiten. Elke keer kom ik met nieuwe vragen. Ze vroeg bij me een nummer aan toen ik aan het werk was, namelijk: Since you've been gone. Zou ze dat nou express gedaan hebben, en zou het dan op mij slaan, of haar vorige ex die ze nog steeds niet verwerkt heeft.

Ik word langzaam helemaal gek, het moet maar eens afgelopen zijn, het is mooi zo. Ik moet verder want anders sla ik helemaal door. Mijn vrienden proberen me te helpen, maar zien me alleen maar verder weg glijden.

Elke vraag die ik beantwoord zorgt voor een nieuwe vraag, deze pijn die ik voel, wat is die verschrikkelijk. Ik weet het gewoon niet meer, gedachten van het is genoeg geweest schieten door mijn hoofd. Radeloosheid, machteloosheid.

Gisteren zat ik alleen in een kroeg, en ben ik helemaal kapot gegaan. Terwijl het gisteren allemaal nog zo goed ging, en ik met haar had afgesproken om weer eens een keertje af te spreken.

Uiteindelijk heb ik haar maar gebeld om te vragen of dat verstandig is nu ik weer zo down ben. Zij heeft inmiddels ervaring met liefdesverdriet uit een eerdere relatie, dus ik wou eigenlijk wel het verstandigst horen. Ze zij dat het beter van niet was, we zien erlkaar namelijk al heel veel, maar praten dan niet met elkaar.

We werken heel dicht bij elkaar, en daar zien we elkaar sowieso bijna elke dag, en ook waar we uitgaan zien we elkaar regelmatig. Ik zie haar zo vaak, maar praat eigenlijk nooit meer met haar, niet op niveau.

Ik zit nog steeds met een vraag, waar ik een antwoord op zoek. Is het een vraag die ik haar kan stellen, waar ik een antwoord op verdien? Of is het een vraag die me alleen maar meer pijn zal doen, en haar misschien ook?

Dat ze bij me weg wou dat begrijp ik, maar ze hield zo veel van me en daarom kwam ze altijd terug. Ze wou alleen zijn, maar kon het niet, tot die ene dag, toen ze de knoop door hakte.

Ze kwam terug van een weekje vakantie en gaf me twee zoenen op mijn wang, ik merkte het direct, geen intimiteit, maar een observerend blik. Ze zag direct dat ik brak, daar waar ik me normaal me juist op het best voel, bij al mijn vrienden. Ik vluchtte, wist me geen raad.