Wat is het toch, het is nu midden in de nacht en ik kom net van een groot feest. En daar was zij. Ze heeft inmiddels een nieuwe vriend gehad en dat is inmiddels ook alweer twee maanden uit, maar toch vertrokken ze samen en ik weet hoe ze is, ik weet dat ze vanavond het bed met hem zal delen..

ik voel direct de pijn weer, want ze liepen samen de deur uit toen ik net ff weg liep zodat ik het zogenaamd niet zou merken, maar helaas vertelde een vriend van me het hele verhaal... weer ben ik helemaal kapot, zit ik te huilen voor me computer..

ik dacht direct aan ldvd, een site waar ik mijn gevoelens kwijt kan.. of het allemaal helpt weet ik niet.. ik heb zo veel van haar gehouden en nog steeds, ik kan gewoon niet van haar loskoppelen... ik weet niet wat het is.. het is al zo lang uit en we hebben maar zo kort gehad. wat is er toch met me aan de hand.. dat mijn eerste liefde me zo kapot kan achterlaten... Je hoort vaak dat liefdesverdriet de helft van de tijd kost dan je relatie, maar bij mij duurt dit al veel langer, ben ik er vatbaarder voor.

Na al die tijd te denken dat ik er een beetje vanaf was zijn mijn gevoelens weer naar boven gekomen, ik voel me weer doodongelukkig. Ik wou dat het anders was, weken ging het goed.

Heb de reacties gelezen op mijn vorige post, en zie aardig wat frustraties omhoog komen, niet alleen bij mezelf maar ook bij anderen.

Over mijn situatie zelf heb ik echter een andere opvatting dan de reacties. Ik denk dat ze een nieuwe relatie heeft omdat ze niet alleen kan zijn. Onze relatie was eigenlijk altijd een grote strubbeling voor haar. Ze was verliefd op me maar wou ook alleen zijn om haar problemen op te lossen.

Ik ben bang dat toen ze me kwijt is geraakt al snel iemand anders heeft gevonden om tegen aan te kruipen wanneer ze zich slecht voelt.

Btw, weet inmiddels dat mijn huisgenoot deze site heeft gelezen, en dat is de reden dat ik ermee stop hier emoties te spuien. In ieder geval bedankt voor alles.

Wel grappig om te horen, ze heeft het uitgemaakt omdat ze rust wou hebben, een eigen leven, en haar eigen problemen zelf wou oplossen en nu hoor ik dat ze een nieuwe vriend heeft. Al na anderhalve maand. Zeer interessant omdat dat juist de reden was dat het uit gegaan is.

Eergisteren hebben we een heel opluchtend gesprek gehad, waarin we beide heel veel moesten huilen. Ik vertelde haar hoeveel pijn ze me deed toen ze over haar vorige ex was begonnen tegen mij. Het waren haar eerste woorden tegen me sinds tijden, en die gingen er over hoe moeilijk ze het had met haar vorige ex.

Eergisteren hadden we het erover en vertelde ze me dat het inderdaad niet slim van haar was, maar dat ze absoluut niet dat gevoel wou geven wat ik kreeg. We legden alles aan elkaar uit en besloten de tijd te nemen om de vriendschap weer op te bouwen.

Zij is gewend om alles compleet te blokkeren en verder te gaan met het leven, gewoon veel werken, studeren met vrienden omgaan etc, en er zo min mogelijk bij stil te staan. Mijn manier is ook wel doorgaan maar wel soms stil te staan, en dingen te verwerken en niet te verstoppen. Ik vertelde tegen haar dat ik wou dat dat ook samen kon, en of zij dat ook aan kan. Het was voor haar nieuw, maar ze vertelde me dat ze het wel wil proberen, dus elkaar niet meer te negeren, maar weer aftespreken op een normale manier.

Hoe lang zal het nog duren dat ik me soms zo eenzaam en doelloos voel.

Het is inmiddels alweer enige tijd geleden dat ik hier gepost heb. En dat komt omdat het eigenlijk al stukken beter gaat. Maar nog steeds denk ik veel aan haar. Zoals vandaag, ik bekijk haar foto's op het internet, haar hyves account...etc... Ik kan haar maar niet helemaal los laten.

Ze is nog steeds heel afstandelijk naar me. Ze doet wel aardig, maar dat is dan ook echt alles. Ze bouwt echt haar eigen leven weer op en heeft de mannen tijdelijk flink afgezworen als ik haar mag geloven.

Mensen in mijn omgeving denken allemaal dat ze me gebruikt heeft om zich beter te voelen, dat ze onzeker was of problemen had die ze wou verwerken. Op zich is dat ook zo, maar het voelde allemaal wel heel speciaal. Niet voor niets lag ze vaak huilend in mijn armen, of kroop ze dicht tegen me aan. Dat moet toch volledige liefde zijn geweest.