Gisteren zat ik alleen in een kroeg, en ben ik helemaal kapot gegaan. Terwijl het gisteren allemaal nog zo goed ging, en ik met haar had afgesproken om weer eens een keertje af te spreken.

Uiteindelijk heb ik haar maar gebeld om te vragen of dat verstandig is nu ik weer zo down ben. Zij heeft inmiddels ervaring met liefdesverdriet uit een eerdere relatie, dus ik wou eigenlijk wel het verstandigst horen. Ze zij dat het beter van niet was, we zien erlkaar namelijk al heel veel, maar praten dan niet met elkaar.

We werken heel dicht bij elkaar, en daar zien we elkaar sowieso bijna elke dag, en ook waar we uitgaan zien we elkaar regelmatig. Ik zie haar zo vaak, maar praat eigenlijk nooit meer met haar, niet op niveau.

Ik heb haar de vraag gesteld, waarom ze niet meer van me houd. Ze vond het een rare vraag, een vraag waar ze eigenlijk geen antwoord op wist. Het gevoel was gewoon weg gegaan. Het zou niet aan mij liggen, en ze kon er niks aan doen. In haar vakantie voordat het echt uiteindelijk uit is gegaan heeft ze waarschijnlijk afstand kunnen nemen van de situatie.

Ik schrik eigenlijk verschrikkelijk van mijn liefdesverdriet, ik wist niet dat ik zoveel van iemand kan houden. Al meer dan een maand ben ik dagelijks kapot en kom ik er niet meer uit. Veel al huilend thuis, of zeer timide ergens anders. Ik zit te denken om toch nog op vakantie te gaan, om te kijken of ik dan ook afstand kan nemen.

De grootste reden denk ik waarom ik er zo mee zit is dat het al heel lang, of misschien de hele relatie zolang onzeker was. Steeds ging ze weg en kwam ze weer terug. Ze zei dat ze verschrikkelijk van me hield en bij me wou zijn, maar aan de andere kant ook alleen wou zijn om haar problemen op te lossen en echt een keer zelfstandig te zijn. Het lijkt alsof te heel lang een gevecht hield tussen haar eigen gevoel en haar verstand. Eigenlijk precies hetzelfde wat ik nu heb, mijn gevoel zegt dat zij de vrouw van mijn leven is, mijn verstand zegt dat ik verder moet.