Hallo allemaal,

Zoals ik in mijn vorige dagboek had geschreven ben ik zaterdagavond dus wezen stappen. Op zich was het heel gezellig maar toch was ik er niet helemaal bij met mijn gedachten. Elke keer vroeg ik mezelf toch weer af wat mijn ex aan het doen was en dwaalde mijn gedachten weer naar hem af. Op zich ging het vrijdag en zaterdag goed met me. Ik vond het heel fijn dat mijn ex na ruim 2 weken is helemaal uit zijn eigen vroeg hoe het ermee was en dat hij hoopte dat het wat beter ging. Ik dacht nog, misschien doet ie nu niet meer zo koel, maar helaas ik belde hem gisteren (i.v.m. wat dingen over het huis) en ja hoor, meneer deed weer heel koel.

Het is de eerste keer dat ik hier een dagboek schrijf. Vandaag is het 11 dagen geleden dat we uitelkaar zijn gegaan na een relatie van ruim 8,5 jaar. We woonde net een paar maanden samen en had dit nooit aan zien komen. Op alle vlakke ging het goed met ons, we hadden eindelijk een leuk huis en we hadden zoveel plannen. Volgend jaar trouwen en over een paar jaar aan kinderen gaan denken. Nu is ineens alles weg. Begin van de maand vertelde mijn ex dat hij mij al ruim een half jaar zag als een zus en ook op die manier van me hield. Meteen stortte me wereld in. Hoe kon dit nu gebeuren, na zoveel jaar. We hadden net een huis gekocht. We wilde allebei dat het weer goed kwam en spraken af om eraan te werken. Maar helaas, het bleek dat IK degene was die eraan wou werken en dat het voor hem niet meer hoefde vanaf het moment dat hij het vertelde. Hij zei dat er een last van zijn schouders viel zodra hij het had gezegd. Na een hoop ruzie ben ik 20 maart teruggegaan naar mijn ouders, ik kon het niet meer aan zowel geestelijk als lichamelijk. De kilo's vlogen eraf (nog steeds) en ik voelde me zwaar klote.