Het is de eerste keer dat ik hier een dagboek schrijf. Vandaag is het 11 dagen geleden dat we uitelkaar zijn gegaan na een relatie van ruim 8,5 jaar. We woonde net een paar maanden samen en had dit nooit aan zien komen. Op alle vlakke ging het goed met ons, we hadden eindelijk een leuk huis en we hadden zoveel plannen. Volgend jaar trouwen en over een paar jaar aan kinderen gaan denken. Nu is ineens alles weg. Begin van de maand vertelde mijn ex dat hij mij al ruim een half jaar zag als een zus en ook op die manier van me hield. Meteen stortte me wereld in. Hoe kon dit nu gebeuren, na zoveel jaar. We hadden net een huis gekocht. We wilde allebei dat het weer goed kwam en spraken af om eraan te werken. Maar helaas, het bleek dat IK degene was die eraan wou werken en dat het voor hem niet meer hoefde vanaf het moment dat hij het vertelde. Hij zei dat er een last van zijn schouders viel zodra hij het had gezegd. Na een hoop ruzie ben ik 20 maart teruggegaan naar mijn ouders, ik kon het niet meer aan zowel geestelijk als lichamelijk. De kilo's vlogen eraf (nog steeds) en ik voelde me zwaar klote.
Overdag gaat het redelijk met me maar als ik 's avonds alleen op bed lig ga ik toch weer liggen denken. Hoe, waarom, wanneer? Het is onbegrijpelijk hoe snel je kleine dingen al kunt gaan missen. Een kusje als hij 's ochtends opstond, als je 's nachts wakker word en je eigen omdraait en weer lekker tegen hem aan kunt gaan liggen. Zelfs een smsje om te vragen wat we eten. Het doet ongeloofelijk veel pijn. Naar de buitenwereld toe ben ik sterk maar als ik alleen ben vloeien de tranen rijkelijk. Ik probeer mijn leven weer een beetje op orde te krijgen en ga veel weg 's avonds. Naar vrienden enzo maar die wil ik er ook niet elke dag mee lastig vallen. Ik weet dat als ze echte vrienden zijn ze het niet erg vinden maar ik vind het zo lullig. Zaterdag ga ik met een vriendin maar weer eens naar een discotheek om even alles te vergeten (als dat lukt). Het liefst pak ik vandaag nog het vliegtuig naar een warm land en ga de hele dag niets anders doen dan op het strand liggen. Gewoon om weer eens helemaal tot mezelf te komen. maar helaas daar schiet je ook weinig mee op want je blijft toch piekeren. Ik kan er met mijn pet gewoon niet bij. Ik heb gewoon het idee dat er meer achter zit. Maar goed, ik ga maar weer eens aan het werk. groetjes

P.S. Ligt het aan mij of draaien ze op de radio alleen maar muziek over liefde en verlaten enzo? Het is of ze het weten