Gisteren was ik weer wat positiever en had het idee dat het vooruit ging. Vandaag echter weer een terugval. Het gemis is zo ontzettend groot. Het is dan ook zo snel gegaan. Mijn verdriet lijkt wel oneindig en ontroostbaar te zijn. Deze liefde zit wel erg diep geworteld.

Vier mooie jaren zijn niet meer,
alleen herinneringen keer op keer.

Jij bent niet meer het liefje van mij,
geen steun en liefde meer van jou aan mijn zij.

Jouw beslissing kwam als een harde klap,
voor mij zo snel, dat ik het niet meer snap.

Op vakantie voelde alles normaal,
ik heb niets gemerkt, waar ik nu van baal.

Had er maar eerder over gesproken,
dan was mijn hart nu niet gebroken.

Dan had ik je laten zien dat het anders kon zijn,
en dat het niet gehoeven had deze pijn.

Waarom krijg ik niet nog even tijd?
dit is gewoon een oneerlijke strijd.

Het is nu sinds twee weken uit tussen mij en mijn vriendin. Ik ben er kapot van en zag het totaal niet aankomen. We waren dit jaar op vakantie geweest en dat was gewoonweg geweldig!
Ze gaf aan dat er voor de vakantie al wat twijfel was, maar heeft dat niet uitgesproken. Daardoor is de liefde bij haar compleet afgekoeld.

Ik was er ziek van toen het uit was. Ik heb die nacht niet geslapen en alleen maar over lopen geven. Lichamelijk kon ik de klap niet verwerken. Inmiddels zit ik twee weken thuis en er komt niets meer uit mijn handen. Ik zit er echt doorheen. Ik heb al twee weken stress.