ik ben nu boos... dat helpt bij het verwerken

...Ik vraag me wel eens af of je geen spijt hebt van je besluit... dat je het liever anders had zien gaan... dat we het hadden kunnen oplossen.
Maar zoals ik jou ken ben je iemand die probeert achter haar besluiten en ideeen te blijven staan... en jezelf zal overtuigen dat het allemaal beter is zo.
Ik wou dat je durfde om het anders te zien...

het is nu een week geleden... hoe is het toch met je? Je laat maar niets van je horen.
Als ik wakker wordt is het het ergste... misschien omdat mijn geest dan nog niet sterk genoeg is... ach ik hou mezelf voor de gek.. elk moment met de gedachte dat ik zonder jou ben en voor altijd zonder jou zal zijn... vreet aan me.
waarom ben jij uit mijn leven verdwenen... we hadden het toch zo fijn samen... als je me gewoon had aangespoort om op te letten op dingen die jou aan het twijfelen brachten, hadden we deze supertijd gewoon door kunnen zetten...

Mis je mij dan niet?... heb je mijn knuffels dan helemaal niet meer nodig? is alles verdwenen uit jouw gevoel, uit jouw gedachte?

lang verhaal sorry, maar de moeite waard denk ik... reakties aub!!!

dit is een reaktie op een verhaal van larisje21... ikhad veel aan haar verhaal net als die van vele van jullie hoe jullie denken en verwerken.... ik geloof echt dat we mekaar verder kunnen helpen...

"ik geloof niet in het lot.... tenminste niet zoals jij dat verteld.. ik bedoel dit niet boos hoor.... wat jij verteld is dat we van alle pijn kunnen leren en als we dat doen een rijker mens worden.
maar waarom zijn we niet in de relatie meer oplettend voor wat er om ons heen gebeurt? als we gek zijn op elkaar zien we de obstakels vaak maar als niet-al-te-belangrijke dingen... onze blik is vertroebeld door de roze mist.

vanmorgen heb ik naar all you need is love geschreven hieronder vind je de brief.... wat vinden jullie ervan?

(de eigenlijke brief was korter hoor... maar ik heb er eenstukje bijgevoegt om ff wat van me af te schrijven)

onderwerp: help me te knokken alsjeblieft.

beste Robert, (neem alsjeblieft echt even de tijd om deze helaas lange brief door te lezen)

Ik heb je een paar dagen geleden geschreven in mijn wanhoop en onbegrip nadat de liefde van mijn leven onze relatie plotseling verbroken had.
Zij heeft er resoluut een einde aan gemaakt... met veel vragen bleef ik achter.

gisteren waren mijn buurman (een zeer goeie gozer) en mijn beste vriend bij me...
ik had gisterenmiddag voor het eerst een paar uurtjes geslapen... en voelde me iets sterker toen zij er waren.
heel vaak wordt me gezegt dat ik niets te verwijten heb... dat ik alles in de relatie heb gedaan om het goed te laten verlopen... ik ben heel lief voor haar geweest heb haar verwend ben open en eerlijk geweest... maar soms denk ik dat de lieve man als zwak overkomt... je moest eens weten welke obstakels ik zou vernietigen voor degene die ik lief heb.
dr schijnt een liedje te zijn van akda en de munninck over eerlijke mensen zijn eenzaam.... ik kan het gewoon niet anders, want eerlijkheid en openheid, gewoon alles kunnen zeggen wat je denkt en voelt...