het is nu een week geleden... hoe is het toch met je? Je laat maar niets van je horen.
Als ik wakker wordt is het het ergste... misschien omdat mijn geest dan nog niet sterk genoeg is... ach ik hou mezelf voor de gek.. elk moment met de gedachte dat ik zonder jou ben en voor altijd zonder jou zal zijn... vreet aan me.
waarom ben jij uit mijn leven verdwenen... we hadden het toch zo fijn samen... als je me gewoon had aangespoort om op te letten op dingen die jou aan het twijfelen brachten, hadden we deze supertijd gewoon door kunnen zetten...

Mis je mij dan niet?... heb je mijn knuffels dan helemaal niet meer nodig? is alles verdwenen uit jouw gevoel, uit jouw gedachte?

Ben ik dan echt zo'n rare vent in jouw ogen? Je bent toch ook verliefd op mij geworden? zoveel vragen.... en geen antwoorden.
Ik wil bij je oma op bezoek gaan in het ziekenhuis... maar ben bang dat je zal denken dat ik het doe om maar in contact te komen met jou.
Ik moet je juist met rust laten... en dat ben ik ook van plan, maar ik heb van niemand afscheid kunnen nemen.... ik begon erg gehecht aan jou familie te geraken... ook al vond je dat ik een beetje afstandelijk was naar hun... was dit gewoon omdat ik voorzichtig was... ik wilde mezelf niet teveel profileren, gewoon rustig aan.
Maar jij zag het anders...

hoe zou het met Buddy zijn (de Hond) vraag ik me vaak af... ik mis em heel erg ....ik was al erg aan hem gehecht.
Ik realiseer me nu dat ik soms geintjes heb gemaakt of opmerkingen... die bij jou in het verkeerde keelgat zijn geschoten. zo zei ik eens; "nou als wij samen wonen dan richt ik Buddy wel eens goed af..." (zucht) ik bedoelde daar helemaal niets mee... ik heb Bud nooit als vervelend ervaren, hij is gewoon jong.
of dat ik me er soms mee bemoeide als jij hem een standje gaf... of ben ik nou aan het zoeken naar redenen om te begrijpen waarom je het hebt uitgemaakt?... ik mis jullie budje en gia..

Mis je mij dan niet??... kan je je zo snel afsluiten voor je gevoel?... wil je het dan niet proberen om er over te praten?
mis je de warmte dan niet die je van mij kreeg?

Heb ik je dan onbewust echt zo rot laten voelen de laatste maanden?..., zo onzeker?
Ik kan het me niet voorstellen... we waren zo lief met elkaar.

Was het dan een rede dat ik alsmaar met trots tegen iedereen riep dat het zo'n leuke relatie was, met nooit ruzie, dat je de dingen niet met mij durfde te bespreken... was je bang dat ik dan teleurgesteld zou zijn als we toch af en toe een ruzie zouden hebben?

Ik dacht echt dat ik een open boek was, iemand om mee te praten en om over problemen communiceren, iemand die voor rede vatbaar was.
Maar ik kwam toch heel anders bij je over...

Ik hoop zo dat je nog spijt krijgt van je besluit... Ik wil het graag met je proberen.... ik weet dat je waarschijnlijk weer verliefd op me moet worden omdat je na verloop van tijd een beeld van mij heb gevormd dat verdraaid is... Het is niet dat ik desperate ben, maar ik realiseer me maar al te goed dat een soort relatie die wij hadden, zo byzonder is, twee mensen die alles voor elkaar over hadden en al de dingen die ze deden oprecht uit hun hart deden voor elkaar.

Ik krijg net een email van je... heel koel, dat ik mijn spullen bij je broertje kan komen ophalen... Ik wil reageren maar denk dat het beter is van niet, dat ik je met rust moet laten..
Jesus... wat gaat er toch door je heen?? is dan al je gevoel weg? waarom vermijd je mij als een melaatse, terwijl we nog niet zo lang geleden nog heerlijk hebben gevreeen?!
De laatste tijd zat ik niet zo lekker in mijn vel omdat ik onrustig was over mijzelf... ik vond dat ik dingen waar ik mijzelf aan ergerde over mijzelf, dat ik die moest gaan aanpakken. maar ik zat daardoor gewoon niet zo lekker in mijn vel... ik heb het niet op jou afgereageerd... ik ben gewoon altijd lief gebleven... maar soms had ik geen fut om dingen te doen of kon ik mijn concentratie niet zo goed bij het vrijen houden... sorry als ik jou daar onzeker over maakte... maar het vrijen met jou was voor mij altijd heerlijk...en heb altijd aandacht aan jou besteed, toch?

Was het dan teveel aandacht...??? ik weet het niet meer ik ben zo opzoek naar antwoorden..
Ik wou soms dat je dit kon lezen en dat je me wil helpen te bergijpen... maar het enige dat je wil is dat ik zo snel mogenlijk uit je leven verdwijn en uit je herinneringen.

Het van me afschrijven doet me in ieder geval iets helpen bij het verwerken.

Je bent toch niet gevoeloos geworden?... je bent toch niet een heel ander persoon als die ik al die tijd kende?
Iemand die altijd voor een ander klaarstaat... en rekening houdt met andere... waarom krijg ik dan nu zo'n harde behandeling... is het omdat je bang bent dat het anders te lang pijn zal blijven doen?... ben je bang mij valse hoop te geven?
Ben je bang voor je eigen gevoelens, dat je me misschien toch zal gaan missen?

Hoe kan het nou dat je mij niet meer mist?

Ik hou van jou!

hoop, is het laatste gevoel dat verdwijnt zeggen ze...
Bij mij zal het houden van jou zijn, al denk ik dat dat juist nooit zal verdwijnen... de hoop is al aan het vervagen.