vanmorgen heb ik naar all you need is love geschreven hieronder vind je de brief.... wat vinden jullie ervan?

(de eigenlijke brief was korter hoor... maar ik heb er eenstukje bijgevoegt om ff wat van me af te schrijven)

onderwerp: help me te knokken alsjeblieft.

beste Robert, (neem alsjeblieft echt even de tijd om deze helaas lange brief door te lezen)

Ik heb je een paar dagen geleden geschreven in mijn wanhoop en onbegrip nadat de liefde van mijn leven onze relatie plotseling verbroken had.
Zij heeft er resoluut een einde aan gemaakt... met veel vragen bleef ik achter.
Ik ben door een hel gegaan, onbeschrijvelijk.
ik dacht er zelfs aan om niet meer door te gaan... omdat ik dacht dat mijn leven met haar niet te evenaren was... dus de rest is zinloos.
Ik ben een redelijk sterk persoon, wel heel gevoelig, maar kan toch ook dingen relativeren.
Ik heb gisteren (vrijdag) voor elkaar gekregen dat zij nog eens met mij wilde praten, omdat ik graag uitleg wilde, zodat ik mijn pijn in ieder geval een plaatsje kon geven.
Ze was heel moe doordat ze een zware week achter de rug heeft gehad met de operatie van haar oma.
Chantal, mijn vriendin, staat altijd voor iedereen klaar... ze had vrij genomen voor haar oma om haar te begeleiden naar het ziekenhuis voor een lange dag van onderzoeken. toen zij haar oma thuisbracht viel zij voor het huis ongelukkig op de stoep en brak haar heup.
Het werdt een zware week voor de familie, vooral voor Chantal.
Maar zij nam toch de moeite om mij te woord te staan. ondanks haar vermoeidheid..

toen zij het uitmaakte deed ze dat binnen een half uur of een uur... ze kwam binnen, zei dat ze wel van me hield en ik een hele lieve man was, maar dat ze twijfels had of er wel toekomst voor ons was.
dat was alles wat ik te horen kreeg, en ze liet me radeloos achter, want ik had nooit wat gemerkt.
Ik ben altijd heel erg lief voor haar geweest, veel aandacht gegeven... meer dan de gemiddelde vrouw mag hopen, hoor ik altijd van velen.
zij gaf altijd evenveel terug en het kwam uit het diepste van ons hart... dat was echt duidelijk. we waren (of leken) het perfecte stelletje.
Nou moet ik er duidelijk bij vertellen dat wij een byzondere relatie hadden... we hadden nooit ruzie en waren altijd lief, teder en begripvol naar elkaar. echt een unieke relatie..
maar nu zie ik in dat ze misschien geen dingen aan durfte te kaarten bij mij... omdat ik altijd vol trots tegen iedereen riep dat wij nooit ruzie hadden... en zij wilde mij niet kwetsen..

nou vraag je je af hoe het dan toch zo heeft kunnen lopen!?
Het blijkt dat ik nogal overkom met standvastige meningen en ideeen; zij rookt... ik hou er niet van. dus zij vertelde mij gisteren dat ze bijne altijd naar mij toe kwam met lood in haar schoenen omdat ik haar onzeker maakte of ik misschien vond dat ze zou stinken. Ik had dus opmerkingen geplaatst die zo op haar overkwamen, maar diep van binnen dacht ik dat ik er nooit een punt van maakte en haar in haar waarde liet.... ik zag dit verkeerd. Ik heb haar vaak ongemakkelijk laten voelen... terwijl dit nooit mijn bedoeling was... ik hou van haar en van alles wat bij haar hoort.
ook het roken... god had ik geweten dat het zo'n impact maakte... ze had gewoon overal mogen roken van mij... het enige wat ik wilde is dat er een beetje rekening mee wordt gehouden... das toch normaal? ik zeg het niet omdat ik een radeloos gevoel heb maar het maakt me echt niet uit! een relatie is rekening houden met elkaar
zij deed dit ook altijd... maar wel met een onprettig gevoel omdat ik haar het gevoel gaf dat het toch niet genoeg was wat ze deed..dat ik me toch bleef ergeren.
ik wou dat ik het had gezien.
zo waren er vele dingen die ik heb gezegt die zo bij haar overkwamen.... zij maakte zichzelf wijs dat ze zich hier wel overheen kon zetten, dus wilde er geen punt van maken in onze relatie door mij er onnodig mee lastig te vallen.
daar is het dus fout gegaan.... binnen in haar hart gingen deze kleine bespreekbare probleempjes een eigen leven leiden en groeide uit tot voor haar onoverwinbare hindernissen.
Ik ben er van overtuigt dat als ze het op een paar manieren had geprobeert het duidelijk te maken, we het samen zouden kunnen oplossen.... ik vind het bijvoorbeeld echt geen probleem als ze rookt. (dit zeg ik niet omdat ik haar perse terug wil, maar omdat ik echt geen last had van het roken) maar ook andere dingen waren op te lossen. zeker als je zo'n basis hebt als dat wij hadden, vol liefde en begrip en alles voor elkaar over hebben.

Ik vertelde haar gisteren dat ik, nu ik deze deuk opgelopen had ik toch ook niet meer naar haar terug zou kunnen, want ik kan niet leven in een relatie met een wakend hart, als maar op mijn hoede te moeten zijn. Maar ik had het nodig om te weten wat de twijfels waren die voor haar de last waren... om het te kunnen verwerken.
Ik verwachtte kleine dingetjes als misschien te rommelig of te lief... of het haar op een voetstuk plaatsen wat haar evt verstikte.
Maar deze zaken waren niet aan de orde... ik had haar onbewust gekwetst en terughoudend gemaakt.
Ik begreep het ineens allemaal.... hoe kon ik zo stom zijn geweest... maar vertelde haar ook dat ik boos en teleurgesteld was dat ze mij niet toevertrouwde om deze dingen bespreekbaar te maken.
Dat het eigenlijk onnodig uit de hand is gelopen en dat het nu onomkeerbaar ws geworden.
Vanmorgen werdt ik nu een korte maar goede slaap wakker en realiseerde ik me dat ik de verkeerde conclusies had getrokken.... Ik kan haar niet laten gaan.... alles is nog oplosbaar ,zonder dat we op onze tenen hoeven te lopen.
Het probleem is alleen dat Chantal een hele nuchtere en sterke vrouw is .... en als ik haar nu zou willen overtuigen het onmogenlijk is voor mij.... omdat ik alleen maar als een stalker zou overkomen, en zij zich af zou sluiten voor argumenten, en zich aan mij zou irriteren.
Ik heb vaak in haar schoenen gestaan, dat ik een relatie verbrak omdat deze na vele pogingen niet meer te lijmen waren en als het gevoel eenmaal weg is door te veel ruzies en strijd, was het moeilijk terug te vinden. dus kan je het beter opgeven.
ik heb nooit geleerd om te echt te vechten voor iets... maar ik weet dat ik een gigantische fout bega als ik dit gewoon laat lopen.
Ik vraag je om mij alsjeblieft te helpen om mij op weg te helpen om contact met haar te hernieuwen.
Zij kijkt altijd naar 'all you need is love' .
ik ben radeloos.
ik wil graag een nieuwe kans van haar.
help me alsjeblieft om haar te benaderen.
Ik wil knokken voor haar, maar haar niet afschrikken
help me alsjebleift,

vriendelijke groeten,

Robbie

mijn eerste brief naar hun brief was anders ,meer radeloos
deze heb ik de eerste ochtend geschreven na het afscheid..
dus het klinkt een beetje desperate.. hihi.. een kat in het nauw!!!

beste Robert,

ik weet niet wat ik moet doen.... zij heeft er een punt achter gezet.... de relatie was geweldig... echt elke dag vertelde wij hoe mooi, lief en leuk we mekaar vonden.
onze relatie begon 4 maanden na het beeindigen van haar huwlijk... en de periode was moeilijk voor haar... ze kon het huis maar niet verkopen en vanalles zat tegen. Maar tussen ons ging het geweldig , we hadden heel veel aan mekaar en voelde ons warm en gelukkig.
opeens had ze kleine twijfels... ik denk omdat het misschien te snel van het ene in het andere is over gegaan.
ik weet dat het misschien onzinnig klinkt als ik vertel dat het maar 10 maanden waren... maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik ben 34, ik werk als steward bij de KLM, ik heb meerdere relaties gehad maar net als vele onder ons met veel strubbelingen en oneenigheid. Met Chantal was het anders... we hadden nooit ruzie en voelde ons goed bij elkaar. alsjeblieft help me. ik kan niet zonder haar.
help me alsjeblieft, ik ben radeloos...
ik weet echt niet hoe ik door moet gaan...

robbie

mede ldvd leden... zou dit haar juist afschrikken... zou het kunnen helpen?
hoe zou het naar jou overkomen?

NU EEN PAAR DAGEN LATER... IK DOE HET NIET... IK ZOU HAAR ALLEEN MAAR TEGEN MIJ IN HET HARNAS JAGEN... ZIJ ZOU HET NIET LEUK VINDEN ALS IK HAAR PRIVE OP TV GOOI...
IK KRIJG HAAR TOCH NIET TERUG... ZEKER DAAR NIET MEE.