Dit lied heeft heel goed weer hoe ik me voel,
toch het gevoel toen wij (hij en ik) nog samen waren, en waarschijnlijk nog voel,
naast mijn ldvd, juist omdat ik bovenstaande gevoelens niet meer kan hebben bij hem.
pffffffffffffffffffffffff

Pfffffffffffffffffffffffffffffffff

een grote zucht, omdat ik hem mis.
Ik mis zijn aanwezigheid, zijn armen om me heen, zijn lieve blauw grijze ogen, die mij aankijken.
Ik mis hem,
Zou ik hem een sms sturen? Ik heb zijn gsm nummer gewist, maar heb ergens nog een bericht van hem, waardoor ik toch zijn gsm nummer heb
Trouwens ik ken deze nog vanbuiten,

Ik had vandaag wel leuke dag. Samen met een vriend.
Een heuse fietstocht en wandeling door het bos. Het heeft mij echt deugd gedaan,
misschien lichtjes verbrand, hoewel ik mij had ingesmeerd,
soit, ben aan het uitweiden

Beetje aan het youtuben,
en dit kwam onder ander uit de bus

Hoi

deze ochtend ben ik mij beginnen af te vragen waarom ik eigenlijk verdrietig ben.
Ben ik verdrietig omdat hij het uitmaakte, en bijgevolg niets meer van hem hoor,
hij heeft zijn sleutel van zijn appartement (die ik nog heb) nog niet eens terug gevraagd.

Of ben ik vooral verdrietig over het feit dat ik nu echt twijfel aan alle lieve woordjes die hij zei. Zijn die lieve woorden ooit wel gemeend geweest.
Een voorbeeld van vorige week zelfs nog. We lagen samen, naakt in bed, en hij zei, konden we de klok maar stop zetten.

Gewoon een heel schoon nummertje.

Ik ben vandaag in een klaag bui, hoewel het hier heel mooi, zonnig en zomers is (buiten toch),
Toen ik bij hem nog was, was hij mijn houvast, ik zit immers sinds januari thuis, zonder werk, zonder inkomen (wetgeving belgië). Hij was dus MIJN reden van bestaan. Hij was MIJN doel om voor op te staan, en iedere dag aan te kunnen.
Nu hij er niet meer is, is ook mijn houvast weg. Waarom zou ik nog moeten leven?
Want niemand moet mij hebben, nog op professioneel vlak, nog op persoonlijk vlak.