nou eerst maar weer eens een afspraak gemaakt met maatschappelijk werk. T groeit me weer eens boven me hoofd, de reden weet ik wel, kan er niet echt met iemand over praten. en de stap zetten is ook weer overwinning, toch?
Begon op mn moeders verjaardag. Mn ex heeft wederom een nieuwe vriend, moet ze allemaal zelf weten daar leg ik niet wakker van, maar dat ze dan de kinderen van hem meestuurt met mn zoon naar mn moeders verjaardag, dat doet mn bloed koken, nu nog als ik er aan denk...

Nou genoten van 3 maanden met mn nieuwe vriendin, maar ja .. de vlam was niet echt opgelaaid, niet bij haar en ja dan moet je niet blijven proberen. Ik heb er vrede mee hoor, ik vond haar lief was graag bij haar en geborgen, kon voor iemand zorgen, maar heb mezelf ook wel eens gevraagd .. is dit het? en als ik dan bij haar was zei ik ja...
we blijven elkaar zekers zien, konden elkaar al als vrienden dus ik zie niet in waarom niet

zo kan het dus ook

peter

na lange tijd terug, maar nu met ander nieuws,

ja nou goed nagedacht de laatste dagen over diverse adviesen. haar de tijd geven, beste oplossing, maar ook aan mezelf denken ook heel belangrijk, ik zit diep terug in mn gevoel, mn verstand is bezig weer een muur te metstelen zodat niemand de kans weer krijgt me dit gevoel te geven. maar ja ik ben wie ik ben toch, als er een meid is die me vraagt haar te vertrouwen en ik haar mijn vertrouwen moet geven om verder te kunnen doe ik het weer, stom? ja maar kan en wil mezelf niet harder maken.

nou een moeizaam jaar en veel problemen met ex liep ik 4 weken terug tegen een lieve meid aan, ook veel bagage! nu zaterdag 2e stap gezet en van beide kanten voelde het goed, ze was verliefd! en ik ook, en ja met onze leeftijd rond e 40 heb ik haar toch gevraagd voor verkering! en ze zij ja super, ik durfde niets op lange termijn te plannen maar zij kwam ja eind juli met zn 5-en weg d8 nou super, en nu ineens wil ze stoppen!?!?!?!? ze is bang angstig en nog dr scheiding aan het verwerken? is er iemand die het snapt en begrijpt? ik begrijp het denk ik wel maar snappen doe ik het niet?

nou heeft een tijdje geduurd na mn eerste blog, is een hoop gebeurt, scheiding nu bijna rond. dochter toch bij dr moeder gaan wonen, en je raadt t wel, die gozer die haar gewone vriend was en niets meer zit er bijna elke dag en ja gewoon volhouden er is niets!

maar hoe kan je iets verwerken? ik blijf continu maar terug denken aan bepaalde negatieve dingen en hoe positief ik ook blijf die dingen blijven terug komen. Iemand ervaring met hoe hier mee om te gaan.

Hoi ik ben peter, sinds kort verwikkeld in een scheiding. Deze wilden we voor de kids ( 13 en 14 jjaar, netjes laten verlopen. We woonden in het buitenland zouden terugkomen. ik heb werk, ze zouden hier komen wonen, ex zou werk zoeken huis en als dat geregeld was de scheiding inzetten, echter bij hun aankomst in NL stond vriendje lief haar op te wachten voor mijn deur!!. Nu ben ik hier met de 2 kinderen en ze laat de kinderen ook echt achter.