Waarom moet er toch altijd iets gebeuren in het weekend? ik ging vandaag naar een vriendin, die woont in dezelfde plaats als waar hij werkt! hij werkt onregelmatige tijden en vanaf de weg zie je dat gebouw dus liggen..ik nam mezelf voor om niet te kijken of zijn auto er stond want ik wist dat hij afgepen zondag nog nachtdienst had en daarna ben ik het spoor kwijt geraakt en dat voelde zo heerlijk! omdat ik dan gewoon zijn rooster niet meer wist en dus ook niet meer weet wanneer ZIJ bij hem zou komen en dat deed me echt goed.

Maar toen ik terug ging heb ik het niet kunnen laten en zijn auto stond er..nu weet ik weer precies zijn rooster..hij heeft nu 7 dagen de middagdienst..en daaarna is hij 7 dagen vrij..wat zullen die 7 dagen weer een hel gaan worden! ik vraag me echt af waarom ik mezelf zo pijn moet doen, hij doet mij toch al genoeg pijn? ik moest gelijk weer heel de tijd aan hem denken..zo vervelend.maar mijn eigen schuld.

ik snap er echt niks van..hoe goed het de ene dag gaat hoe kut de andere..
vandaag overdag weer vaak aan hem moeten denken, en nu vanavond is het helemaal erg..
ik heb een mail gemaakt voor hem, maar (nog) niet verstuurd..ik heb hem opgeslagen, en hoop dat ik morgen weer wat helderder kan nadenken over alles..want nu gaat het echt ff niet goed.
voor het eerst sinds dagen heb ik weer moeten janken..en waarom? er was niks meer of minder gebeurt dan gisteren..dus waarom vandaag dan zo verdrietig?? ik zag op straat een verliefd stelletje klef doen en ik had gewoon echt een hekel aan ze..ik haat dit gevoel! ik ga zo ook echt slapen, om deze dag maar weer zo snel mogelijk te vergeten..

Ik voel me echt goed, ik heb vandaag amper aan hem gedacht...komt eigenlijk ook het is zo druk op me werk dat ik niet eens tijd heb om aan hem te denken..maar ook omdat het morgen 3 weken geleden is dat ik hem voor het laatst gezien heb en begin steeds meer te beseffen dat het geen verlies is dat hij uit mijn leven is maar juist winst..
ik weet ook nu ik dit schrijf dat ik er morgen weer anders over kan denken maar voor nu gaat het echt goed!

het rare is dat ik overdag er zo van overtuigd ben dat ik niks meer wil laten horen en denk dan ook zeker te weten dat ik daar sterk genoeg voor ben...hoe zwak ik ben als ik eenmaal op bed lig, ik had gister een smsje klaar met: het is nu al 2 weken geleden maar ik mis je nog steeds..
Ik wilde het echt gaan versturen maar ik moest nog een tikfout veranderen en drukte op de verkeerde toets, en de tekst was weg, en ik was gewoon te moe om weer opnieuw te smsen en ben in slaap gevallen, volgens mij heb ik echt een engeltje bij me die dit voor me geregeld heeft.Want ik ben nu zo blij dat ik het niet gedaan heb..

ik had besloten om mijn dagboek weer gewoon bij te houden in mijn eigen dagboek thuis,
omdat ik al heel lang een dagboek bijhou en ik daar ook veel stuen aan heb om het terug te lezen, en dat gaat niet zo heel makkelijk als ik het hier nu doe..
vandaar, maar een paar mensen vroegen zich af (heel lief) hoe het nu dan met me gaat en of ik nog wat gehoord heb?!?
nou nee, helemaal niks..
ik had zo`n lief mailtje gestuurd en dacht eigenlijk stiekem dat hij daar echt niet omheen kon om te antwoorden, maar zelfs dat niet..
Het gaat nu redelijk met me, ik hoef eigenlijk helemaal niet meer te huilen, omdat ik niks van hem heb gehoord wordt het voor mij echt duidelijk dat hij al die tijd geen barst om mij heeft gegeven..HIJ is mijn tranen echt niet meer waard, en zo denk ik echt..gister dacht ik nog even ik ben niet boos, want ik hou nog van hem..maar ik heb nu al plannen in mijn hoofd om wraak te nemen..dus denk toch dat ik in fase 2 ben belandt van het proces..

het was vandaag echt een rare dag...
ik had vanmiddag een vergadering, toen is mijn mobiel 4 keer over gegaan,met een geheim nummer..en HIJ belt ook altijd met een geheim nummer..

ik kon helaas niet opnemen omdat ik dat stomme overleg zat, en je raadt het al
toen het overleg klaar was, is me telefoon niet meer gegaan..
ik zat gelijk weer te denken, oh stel dat hij het is geweest en dan denkt ie dat ik expres neit opneem, en wat had hij willen zeggen??
maar goed,
ik kwam thuis en keek gelijk in mijn mail, want ik dacht als het bellen niet gelukt is dan probeert hij het misschien via de mail! maar nee geen mail! maar hij zat wel online maar met afwezig erbij, ik had niks tegen hem gezegd en was trots op mezelf..

weer een dag voorbij daar ben ik heel blij mee want tijd heelt immers alle wonden..
wat ik alleen een nadeel vindt is dat het weekend ook alweer bijna voor de deur staat, waar ik eerst zo naar uitkeek, vind ik nu een drama..
ik heb die andere jongen af gsmst (niet eens gebeld) ik ben er gewoon echt nog niet aan toe, en mocht hij de WARE zijn dan kom ik hem vanzelf wel weer een keer tegen..
niks gehoord op mijn mail trouwens, ik had ook niet anders verwacht, maar toch doet het weer pijn..daar heb ik ook weer van geleeerd want dan wordt het voor de zoveelste keer weer bevestigd dat hij mij helemaal niet mist..en wordt ben je qua gevoel weer terug bij af..