ik heb vandaag definitief besloten om niet meer verder te gaan met HEM. De reden dat ik tot dit besluit ben gekomen is omdat ik weer eens niks te doen had dit weekend (is uiteindelijk wel goed gekomen hoor) maar toch voelde ik me gisteravond weer eens echt Remi. En wat is nou de meerwaarde van HEM hebben dan? dat zou toch juist je Remi-gevoel weg moeten nemen?? Ik zat echt te verzinnen wat voor meerwaarde HIj brengt in mijn leven..helemaal niks..alleen maar lasten, want ook al is het meestal echt wel gezellig als ik bij hem ben,toch word ik altijd geconfronteerd met zijn andere "projecten" (panty`s onder zijn bed, smsjes, geheimzinnige telefoontjes) en het kost me ook alleen maar heel veel geld verdriet en energie dus die momenten dat hij lief is of gezellig doet wegen niet af op al die momenten dat ik me k*t voel..

Waarom is het normaal toch zo makkelijk om voor jezelf te kiezen en waarom blijft het zo moeilijk om NU voor mezelf te kiezen...vorige week had ik echt een dag dat ik heel de tijd het gevoel had dat ik het met HEM moest verbreken..er was niks gebeurd ofzo maar het ging maar door mijn hoofd, toen ik eenmaal de beslissing had genomen en hem belde om het te verbreken toen nam hij niet op! de volgende dag dacht ik er weer anders over en had ik het lef weer niet! Ben donderdag avond weer bij hem geweest en toen was het weer gezellig en leuk...maar de volgende morgen toen ik( in zijn slaapkamer) mijn labello zocht die gevallen was vond ik een panty onder zijn bed..nou en ik denk niet dat die van HEM is..en het was zeker niet van mij..heb er niks van gezegd (nee waarom zou ik voor mezelf opkomen, het is toch veel leuker om je zelfrespect te verliezen??) maar het verklaarde wel de smsjes die hij om 0600 in de morgen krijgt en waarom hij zijn tel.

het gaat echt goed met me, ik voel me goed, ik heb HEM niet meer gebeld en gsmst! hij mij trouwens ook niet, maar dat maakt me niet uit! ik voel me zonder die k*t opmerkingen van hem veel beter! tuurlijk gaan er nog geen 10 min. voorbij of ik moet even aan hem denken, maar niet meer met die drang dat ik hem moet bellen!
en hoe dat komt??
tja....ik heb morgen een date! met een jongen waar ik vroeger bij in de klas heb gezeten, en heb hem leren kennen op schoolbank.nl! echt een tip, is echt een leuke site! Al is deze date misschien niet de ware of wat dan ook, maar hij verzet me gedachten weer even en hij geeft me tenminste het gevoel dat ik waardig ben en wel iets voorstel!

gister heel de dag heeft hij niks laten horen,ik had hem gebeld maar nam weer eens heel de avond niet op en belde ook niet terug..dus ik belde een vriendin om me beklag te doen heel fijn om zo iemand om je heen te hebben trouwens! maar dat was om 23.00 en wie belde er ook om die tijd??? HIJ, maar ik was aan het bellen en hij zou me terug bellen, hij was toch op zijn werk (ja, toen kon hij opeens wel bellen, want hij zal de avond wel hebben doorgebracht met een vrouw en toen kon hij niet opnemen natuurlijk!!) maar toen ik ophing met me vriendin, smste ik (heel dom) wel bellen he? en niet zo heel laat want ik ken je langer als vandaag!

gister had ik hem nog gebeld toen nam hij niet op, hij heeft ook niet meer teruggebeld, ik heb hem vandaag nog gebeld, en sms gestuurd bel me ff terug, maar heeft hij niet gedaan..waarom doe ik dat toch?? waarom verlaag ik me keer op keer?? hij wil me gewoon niet meer en nooit gewild ook, hij wil maar 1 ding en dat ga ik hem niet meer geven ...het is over...ik moet dan weer denken aan het liedje van anastasia : i`m sick and tired of always being sick en tired...en zo voelt het ook echt, hij bepaalt mijn humeur, als hij me belt en leif doet ben ik vrolijk, maar dat gebeurt sporadisch, en als hij niet belt of wel en kortaf doet dan ben ik gelijk niet meer te genieten! En dat ben ik echt zo zat!!! dus het is maar beter zo, ik ga hem laten gaan en niet meer bellen en sterk genoeg zijn als hij weer belt als hij zin heeft.....

en weer vandaag werd ik met me neus op de feiten gedrukt..
ik moest vandaag naar het ziekenhuis en toch wel voor iets waar ik me enorme zorgen over maak en dat wist HIJ..iedereen belde van te voren en erna behalve....HIJ!
ik smste hem nog aan het einde van de dag dat ik volgende week terug moet komen en dat ze nog niet weten wat het is..
nog steeds geen reactie, ik gaf hem nog de voordeel van de twijfel omdat ik dacht misschien is hij aan het sporten ofzo..en kan hij niet direct reageren...Ik had me de hele dag voorgenomen om hem absoluut niet zelf te bellen , maar weer won mijn hart het van mijn verstand en belde hem net 10 minuten geleden op, en vroeg of hij me sms nog had gehad hij zei: "ja, en hoe was het?" ik toch alles verteld maar was echt eigenlijk heel somber daarna, en heb het gesprek snel afgekapt, maar ik kreeg daarna weer een schuldgevoel en belde hem weer op, maar hij nam niet meer op....

Het is heel lang geleden dat ik hier op deze site ben geweest dus de meeste zullen mij en mijn verhaal dan ook niet kennen..
maar toch moet ik even mijn hart luchten..
het was uit met zijn vriendin, en ja hoor WIJ zouden iets beginnen..en ik was voor de zoveelste keer weer zo blij gemaakt door zijn mooie praatjes! maar nu een paar weken verder hebben we nog steeds wat, maar zijn oude streken is hij nog niet verloren...het gaat weer K*t tussen ons..ik vertrouw hem voor geen meter, en denk dat het beter is om het weer te verbreken omdat hij me meer pijn doet dan plezier maar de grote vraag is HOE DOE IK DAT??? want ik hou zoveel van hem...maar het grote probleem is dat dat helaas niet wederzijds is....