zit ik opeens weer op deze site.
laatste blog is van 4 jaar geleden. in de tussentijd ging het goed met me op liefdesgebied. studie ging minder goed, door problemen uit het verleden (thuissituatie) die nog in de weg zaten in mijn leven. Ga sindskort naar een psycholoog om er over te praten en dat hielp goed. Ik zat sinds tijden weer lekker in m'n vel en studie ging eindelijk weer goed. In die afgelopen vier jaar heb ik een lange tijd een 'vriend'gehad. Een vriend kan ik het eigenlijk niet noemen, omdat het eig een scharrel was. We hebben elkaar nooit vriendje/vriendinnetje genoemd. Toen dat 'uitging' had ik er ook niet heel veel problemen mee. Heb niet meer zulke heftige gevoelens gehad die veroorzaakt werden door ldvd. En daar was ik zo blij om! Want ik heb hele vervelende dingen meegemaakt in m'n leven, maar de pijn door ldvd vind ik toch wel één van de pijnlijkste gevoelens. En dat vind ik zo raar, want die andere gebeurtenissen in m'n leven vind ik 'rationeel' gezien, toch wel erger dan 'slechts' ldvd om een jongen..
Maar daar ben ik dus weer. Ik voel me ontzettend leeg van binnen en zo eenzaam en verdrietig.
En dat allemaal door een jongen die ik maar kort kende en met wie ik eigenlijk ook niet eens een relatie heb gehad.
Ik ken hem nu een half jaar, en we vonden elkaar wel leuk, hebben een paar nachten met elkaar doorgebracht. Maar dat was het. We zagen elkaar alleen maar in het weekend, gingen we met een groep uit. En dan ook niet eens elk weekend. ik denk zelfs maar 1x in de twee, drie weken.
Aan het begin was ik superverliefd op hem, zo verliefd was ik in tijden niet geweest. Ik denk wel 4 jaar geleden voor het laatst. Maar die verliefdheid was al gauw over, na 2 maanden ong. En daarna bleven we elkaar nog wel zien, maar ik wist niet altijd even goed welke houding ik aan moest nemen, omdat ik ook niet helemaal wist wat ik van hem vond.
Hij was wel duidelijk erin dat hij mij leuk vond. Hóe leuk weet ik natuurlijk ook niet. Hij bleef iig wel elke week bellen, maar echt initiatief nemen deed hij ook niet.
Maar gister opeens smsde hij mij niet meer terug, wat hij altijd gelijk deed, op een vraag wat hij dit weekend ging doen. Toen ik hem later nog eens smsde, kreeg ik een sms terug van een vriend van hem. Zij zouden toen naar de plek komen waar ik was, en toen was de hele groep gekomen, behalve hij. Ik heb een voorgevoel dat ik hem nu niet meer ga zien. Eig weet ik het zeker.
Hij heeft nu aangegeven, dat het voor hem klaar is. Beetje overhaaste conclusie misschien, maar ik ken hem nu heel klein beetje, en het is echt zo'n persoon, die dan het in 1x afsluit als hij denkt, nu is het klaar.
Het rare is, dat zit me niet zo dwars, ik was toch niet zeker van of ik hem wel echt zo leuk vond. Kennelijk niet. Maar dat hij zo met mij omgaat, en opeens niks laat horen en niet eens de moeite wil nemen om mij een sms terug te sturen (ook al is het een botte sms dat ie niet meekomt of iets dergelijks), lieten mij opeens heel slecht over mezelf voelen.
Het lege gevoel dat ik krijg als ik ldvd heb, heb ik opeens weer, terwijl ik overmorgen een heel belangrijk tentamen heb. Dus nu kan ik weer niet studeren, omdat ik me zo slecht voel over mezelf.
Ik snap niet dat dit opeens weer zo komt, door een jongen, die ik niet eens zo leuk vond.
Ik ben aan de ene kant heel kwaad op hem, dat hij dit zo flikt, maar aan de andere kant, maakt het me niet eens zoveel uit dat hij zo blijkt te zijn en mij kennelijk niet meer wil zien.
Ik voel me gewoon zo gekwetst, belachelijk gemaakt, weer zo klein en eenzaam en dom.
Alsof ik weer zo'n klap heb gekregen en weer inzie dat ik weer alleen ben. Al m'n ex vriendjes hebben allemaal een steady relatie, maar ik ben alleen. Terwijl ik mezelf een leuk persoon vind, heb veel vrienden, ben sociaal etc.. beetje raar om van jezelf te zeggen, maar ik verdien toch ook liefde? Onvoorwaardelijke echte liefde?
Ik heb echt het gevoel dat ik het nooit zal krijgen. Dat ik als ik wat ouder word, met minder genoegen ga nemen omdat ik anders alleen blijf, maar nooit helemaal gelukkig zal worden in de liefde.
Het is voor mij ook zo lang geleden dat ik een vriendje heb gehad, dat ik totaal niet weet hoe dat voelt. Om zo van iemand te houden en van gehouden te worden.
Ik voel me op dit moment zo leeg, zo eenzaam en zo verdrietig.
En tegelijkertijd ook die stress van het tentamen, maar verlamd voelen en niet kunnen leren.
Hoe is dit op te lossen? Ik weet van mezelf dat ik als ik ldvd heb, erg zwartgallig kan denken. Maar ik vraag me serieus af of dit wel op te lossen ís? Ik denk dat elke relaties/mannensituaties bij mij gepaard zullen gaan met dit ontzettend pijn gevoel. Niet meteen misschien, maar vroeg of laat zal ik er weer aan moeten geloven. Daarom hou ik nu ook alles op een afstand. En dat vind ik heel fijn, omdat het het allerveiligst is. Ik weet wat ldvd bij mij doet. Ik kan dan bijna niet meer functioneren. Maar tegelijkertijd denk ik ook, maar er is ook geen één man geweest die daar doorheen probeerde te prikken. Het niet opgaf en mij wilde veroveren omdat hij mij zo leuk vond.
Op dit moment, heb ik vooral het lege gevoel (andere keren van ldvd overheersen andere gevoelens) en beetje de wanhopigheid. Komt het ooit goed met me? Ga ik ooit gelukkig worden? Niet alleen in de liefde maar ook m'n carriere, familie, vrienden etc? En dat is allemaal voor mij (en voor iedereen denk ik) met elkaar verbonden. Ik ben zo bang dat ik niet gelukkig ga worden later, dat ik niet alles uit het leven haal , omdat ik simpelweg zo neerslachtig kan zijn en geen zin heb om ervoor te werken, terwijl een andere kant van mij juist zo graag wil. Dat ik mezelf er absoluut niet toe kan zetten. Terwijl ik de potentie heb om iets te bereiken, doe ik er voor m'n gevoel niks mee. En ik weet niet waarom, er is iets wat mij steeds weerhoudt. en ik weet niet wat dat is, maar het is zo vermoeiend en het kost mij zoveel energie om daar doorheen te breken. Dat lukt maar heel weinig keren. Maar meestal niet. En dan voel ik me weer zo slecht over mezelf. Dat ik weer in die neerwaartse spiraal kom.
Ik wil zo graag mijn grote ware liefde vinden. Ik merk steeds meer dat dat voor mij heel belangrijk is.
Niet dat mijn leven erdoor geobsedeerd is, ik denk er ook helemaal niet zo heel vaak aan, maar als ik dan weer zo in de put zit, komt dat gevoel weer zo sterk naar boven.
Ik weet ook niet of ik die wens moet laten varen of niet. Dat ik niet meer moet geloven in de grote ware liefde en realistisch moet worden. Maar ik wil dat niet, ik geloof nog steeds dat het realistisch is en dat ik moet blijven hopen. Maar ben ook bang, dat ik daardoor niemand dicht bij me laat komen, omdat ik denk dat hij ervoor moet vechten, maar dat dat eigenlijk gewoon niet werkt. Ik weet het niet, ik wil blijven geloven, ik wil niet genoegen nemen met minder, maar ik ben dus ook bang dat dat misschien niet realistisch is, en dat ik dan uiteindelijk toch alleen eindig.
Ik ben zo bang dat ik alleen blijf. Ik heb juist veel mensen om me heen nodig. En vooral die ene persoon.
Ik hoop dat dit gevoel weer snel weggaat, en ik me weer kan concentreren op belangrijke dingen die op dat moment gedaan moeten worden.
Dit gevoel is zo naar, ik snap niet dat dit bij mij zo heftig kan zijn. En dat het opgewekt is door zo'n jongen, snap ik al helemaal niet, en word ik dan ook weer boos op mezelf. Voel ik me zo dom.
Dit is misschien een beetje warrig verhaal om te lezen, maar er komt zoveel naar boven dat ik het moeilijk vind om het gestructureerd op te schrijven. Hoop dat het een beetje begrijpelijk is.. Zou het heel fijn vinden om reacties te krijgen, dat helpt altijd echt enorm veel!! Alvast heel erg bedankt..
Hoop echt dat ik me morgen weer beter voel..