Het lukt me maar niet om haar te vergeten, het waren toch 12 jaar van hapyness, van mijn mening uit, ik kan haar niet uit mijn gedachte krijgen, terwijl het al weer 3 mnd geleden is dat ze vertrok, wat naar afllop bleek van intensieve voor bereiding van haar uit. Gisteren heb ik haar een sms gestuurd, daar ze de telefoon niet aanneemd als ik bel. Ik weet niet waar ze precies is, ik hoor allemaal vreemde verhalen, en maak me grote zorgen om haar. 3 maal heb ik geprobeerd om als vrienden uit elkaar te gaan, en iederekeer weer dat mes in je rug. Constant is ze momenteel bezig met modder te gooien, en de verhalen om te draaien, zelfs de huisarts zegt dat ze drigend hulp nodig heeft, dat zegt ook de psycholoog en psychiater, maar ze weigerd alle hulp. Ze is bezig met sociale zelfmord, en probeerd mij mee te slepen, dat doet vreselijke pijn, om dat ik nog al tijd heel erg veel van haar hou, en om haar geef. Ze luisterd naar de zogenaamde verkeerde vrienden, en ziet niet dat ze meer en meer in de problemen komt, en dat voor een vrouw van 52 jaar. Ik kwam net weer fot's tegen op mijn pc, en mijn hard brak, ik kan er gewoon niet meer langer tegen, ik mis haar aanwezigheid, haar lach enz. Met mijn gezondheid gaat het achteruit (leukemie) inmiddels ben ik 19 kg afgevalen, en ga tegen de muur omhoog van de eenzaamheid, en verdriet.

De pijn en het verdriet, gaat maar niet over. Weer het grote verlangen om haar te bellen, ik weet dat het weer een grote teleurstelling wordt, maar ondanks dat, al de heledag zin om te bellen.
na nu bijna 3 mnd., dat ze weg is wil ik nog op mijn knieen gaan om haar te smeken te rug te komen, ondanks alles wat ze mij heeft aan gedaan. We hebben toch in de 12 jaar huwelijk ook mooie en leuke dingen gedaan. ze zegen wel dat het moet slijten, maar ik ga van eenzaamheid kapot, probeer van alles te ondernemen, maar mis haar daarbij. door de stress en spanning gaat het ook met mijn gezondheid niet e

Waarom is het niet mogelijk om als vrienden uit elkaar te gaan, ik 56 zij 52, een toch lang huwelijk achter de rug, en iederekeer deed ik haar weer bellen, ze heeft mij nog nooit gebeld, of contact gezocht, en iedere keer was het weer kan ik dit en dat van jou krijgen, en ik bleef stom genoeg door mijn gevoel voor haar maar geven. Daarna kwam weer het mes in je rug, door weer met modder te goien, vooral bij gezamelijke vriende. Diverse malen heb ik alles geprobeerd, zelfs een maal een gesprek van 3 uur in een restaurant, waarbij werd voorgewend door haar om als vrienden uit elkaar te gaaan, wat dus weer niet zo bleek te zijn.

het is al weer 21.30 uur en er is geen minuut vandaag voorbij gegaan, zonder dat ik aan haar dacht. Bootschappen gedaan, met in gedachten mijn(ex)vrouw.
Weer heel wat mensen, gebeld, uit eenzaamheid, en niet weten wat je met je zelf aan moet, omdat je gedachten afdwaalen naar haar. Ik probeer alles om een hekel en haar te krijgen maar het lukt niet, wel teleurstelling, en de grote vraag waarom.
Zin om haar te bellen, maar ik weet dat ik dan weer de pleister van mijn wonde aftrek, en weer dagen lang met nog meer pijn zit. Totaal geen intresse iets te ondernemen, je blijft maar piekeren, en ve

Ik weet niet wat er in mijn bijna ex vrouw haar hoofd speeld, er is geen ander in het spel, materialistische - financieel - en naar mijn mening ook gevoelsmatig was alles goed. Ik kan het daarom ook niet begrijpen, temeer omdat ik altijd voor haar klaar stond, iedere week naar Duitsland bootschappen doen, omdat er in haar ogen hier niets goed was, gezorgd voor diverse beroeps opleidingen, waardoor ze haar eigen zaak kon beginnen, die heel goed liep, haar salon, ingericht met het nieuwste van het nieuwste, nooit was ze te vreden, altijd maar komentaar, terwijl ik alles gaf aan liefde en gevoel wat ik had.

na 12 jaar een gelukkig huwelijk, blijkt dat mijn grote liefde, al maanden bezig was met de voorbereiding, om mij te verlaten. Maanden van toneel, maanden van pijn wat ik nu voel. Ik haat haar niet, ik ben zwaar teleur gesteld, dat ze met vrienden door mijn huis gelopen heeft om alles zeer nauwkeurig op te schrijven, om in mijn persoonlijke administratie te zoeken, naar wat ? Toch kan ik haar niet vergeten, ze is nu bijna 3 maanden weg, en ondanks alles ondanks alle pijn en verdriet, hou ik nog van haar, en kan haar niet uit mijn gedachten zetten, het gaat maar door dag en nacht. Ik probeer haar nu al 3 weken niet meer te bellen, maar het is moeilijk. Doordat ze zelfs bezig is met sociale zelfmoord, wordt het alleen nog moeilijker, als ik bedenk dat ze werkelijk alles heeft op gegeven, haar eigenzaak, onze toekomst, en doet het vreselijk pijn als ik er aan denk dat ze nu in een thuis voor dakloze verblijft. Diverse malen heb ik haar hulp aangeboden, wat ze niet wil. Nooit heb ik mijn vrouw iets aangedaan, en was ik er dag en nacht voor haar, samen lekker op vakantie naar oosterijk, of haar geboorte plaats in Duitsland. Ik heb geen zin in een andere relatie, ik wil graag mijn vrouw terug, en dat zou mij veel waard zijn. Moet ik mijn hart laten spreken, of mijn verstand, ik weet het niet, terwijl ik toch 56 jaar ben.