het is al weer 21.30 uur en er is geen minuut vandaag voorbij gegaan, zonder dat ik aan haar dacht. Bootschappen gedaan, met in gedachten mijn(ex)vrouw.
Weer heel wat mensen, gebeld, uit eenzaamheid, en niet weten wat je met je zelf aan moet, omdat je gedachten afdwaalen naar haar. Ik probeer alles om een hekel en haar te krijgen maar het lukt niet, wel teleurstelling, en de grote vraag waarom.
Zin om haar te bellen, maar ik weet dat ik dan weer de pleister van mijn wonde aftrek, en weer dagen lang met nog meer pijn zit. Totaal geen intresse iets te ondernemen, je blijft maar piekeren, en verlangen naar haar, jeetje wat hou ik toch nog veel van haar.